Μα περίμενε ποτέ κανείς ότι δεν θα «πάγωνε» η τροπολογία στο σύμφωνο συμβίωσης ώστε να περιλάβει και ομόφυλα ζευγάρια; Οι δήθεν ευρωπαϊκών προδιαγραφών και ένθερμοι υποστηρικτές της Δύσεως κκ βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας προτίμησαν να κωφεύσουν στην πρόσφατη καταδίκη της Ελλάδας από το Ευρωπαϊκό δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων σχετικά με το θέμα αυτό παρά να ξεπεράσουν την ακροδεξιά, ρατσιστική και ομοφοβική τους αντίληψη. Σε μια εποχή που όλο και περισσότερες χώρες νομμοποιούν όχι απλά την συμβίωση αλλά και τον γάμο ομόφυλων ζευγαριών, στηρίζοντας και την απόκτηση παιδιών από ομοφυλόφιλους γονείς , η χώρα μας με ηρωϊκούς μπροστάρηδες την Εκκλησία και την ακροδεξιά, σθεναρά αντιστέκεται σε τέτοια «αίσχη». Της Μαρίας Τριαντοπούλου

Ads

Τα θέματα που έχουν να κάνουν με την αποδοχή και την νομιμοποίηση των ομόφυλων σχέσεων είναι και πολλά και πολύπλοκα. Κοινωνικά, νομικά και κυρίως πολιτικά. Το ποσοστό των ομοφυλόφιλων, κυρίως νέων αλλά όχι μόνο, που μπορούν να είναι πραγματικά ανοιχτοί και περήφανοι για αυτό που είναι, που αγκαλιάζουν την διαφορετικότητα τους χωρίς φόβο και χωρίς ντροπή είναι μικρότερο από ότι νομίζουμε και, κυρίως, από ότι θα έπρεπε να είναι και παρά το γεγονός ότι αυτοί οι σχετικά λίγοι «κάπως» τα κατάφεραν ο ορίζοντας είναι ακόμα πολύ κλειστός. 

Και λέω «κάπως» τα κατάφεραν με πλήρη γνώση λόγου γιατί ξέρω ότι η θεσμική στήριξη – αλλά και η κοινωνική στήριξη –  είναι απόλυτα ελλειπής αν όχι ανύπαρκτη. Τα νέα παιδιά σπάνια έχουν σε ποιόν να στραφούν και με ποιόν να μιλήσουν για αυτά τα θέματα και για αυτούς τους προβληματισμούς τους. Το κράτος δεν παρέχει καμμία στήριξη ή μέριμνα για τους ομοφυλόφιλους νέους, τα σχολεία δεν έχουν κανένα θεσμικό υπόβαθρο στήριξης της σεξουαλικής διαφορετικότητας, η εκκλησία είναι εχθρική, η οικογένεια συνήθως αμφίθυμη και αμήχανη και η κοινωνία έχει να κάνει έναν πολύ μακρύ δρόμο ακόμα ώστε να μπορέσει να αποδεχτεί συνολικά και ανοιχτά την ομοφυλοφιλία. Δεν ξέρω τι είναι αυτό που τρομάζει τόσο πολύ τον δήθεν ετερόφυλο κόσμο ώστε να τον κάνει τόσο εχθρικό και τόσο περιχρακωμένο στις προκαταλήψεις του.

Τι είναι αυτό, πέρα από κάποια νοσηρή διαστροφή, που τον κάνει να ασχολείται με την σεξουαλική προτίμηση του άλλου. Τι είναι αυτό, εκτός από την αρρωστημένη φαντασία του, που μπορεί να τον ενοχλεί στην αγάπη και τον έρωτα μεταξύ δύο ανθρώπων; Ο αποκλεισμός, το bullyingκαι η γενικότερη ομοφοβική και σιχαμερή συμπεριφορά ενός πολύ μεγάλου μέρους της κοινωνίας δεν αλλάζει δυστυχώς ούτε με τους νόμους ούτε με τις διακηρύξεις. Αλλάζει μόνο με την συνεχή καθημερινή ενημέρωση, με την πληροφόρηση και την παιδεία, με την αντίθεσή μας στα ομοφοβικά σχόλια και στα ομοφοβικά αστεία. Αλλάζει με το να μη φοβούνται οι ομοφυλόφιλοι να δηλώνουν ανοιχτά και περήφανα την επιλογή τους και να μην παίζουν με τους όρους ενός ετερόφυλου περιβάλλοντος. Να μην κρύβονται οι ομοφυλόφιλοι καλλιτέχνες και οι πνευματικοί ανθρωποι γιατί μπορούν και έχουν υποχρέωση να είναι ενεργοί και συνειδητοποιημένοι.

Η νομοθετική εξουσία όμως, όταν αντιμετωπίζει μια σημαντική και έντονη κοινωνική ανάγκη και ένα υπαρκτό και αληθινό πρόβλημα ενώ υπάρχει κενό στην υπάρχουσα νομοθεσία οφείλει να κάνει κάτι για αυτό, έστω κι αν κάποιό οπισθοδρομικό και μισαλλόδοξοκοινωνικό κομμάτι αντιδρά.Οφείλει λοιπόν για πολλούς ευνόητους λόγους να δημιουργήσει το θεσμικό εκείνο πλαίσιο που θα προστατέψει τα ομόφυλα ζευγάρια έστω ή μάλλον κυρίως επειδή η κοινωνία δεν τα προστατεύει και συχνά έρχονται αντιμέτωπα με χλευασμό, φόβο, δυσπιστία και παράλογη προκατάληψη. Θα προσφέρει δηλαδή σε όλα τα ζευγάρια – και στην οικογένεια που θα δημιουργήσουν μαζί – με κοινά προσωπικά, οικονομκά και νομικά θέματα -την στήριξη των νομοθετικών ρυθμίσεων του κράτους ανεξαρτήτως φύλου ή άλλων διακρίσεων. Είναι τόσο απλό, τόσο λογικό, τόσο αυτονόητο που οτιδήποτε άλλο απλά προδίδει την απαράδεκτη αντι-δημοκρατική και σκοταδιστική φύση των βουλευτών εκείνων που αντιδρούν.Οσο για τους παπάδες -εκείνους που χέρι χέρι με τους «γαλάζιους» βουλευτές και τους χρυσαυγίτες τραμπούκους- απειλούν και φωνάζουν ας θυμηθούν ότι η εξουσία τους δεν εκτείνεται στα θέματα του κράτους και ότι η άποψη τους δεν αφορά κανέναν.

Και όσοι λένε ότι το θέμα της τροποποίησης του συμφωνο συμβίωσης εν μέσω τέτοιας κρίσης δεν είναι δα και τόσο σημαντικό ας το ξανασκεφτούν. Το σύμφωνο συμβίωσης είναι θέμα πολιτικό, οικονομικό και δημοκρατικό. Και ας ξανασκεφτούν οι δήθεν φιλο ευρωπαίοι βουλευτές, υποστηρικτές του ρατσισμού και της μισαλλοδοξίας, ότι η Ευρώπη που τόσο υποστηρίζουν υπήρξε κάποτε η Ευρώπη του Διαφωτισμού και δεν ήταν αποκλειστικά η κοιτίδα του νεοφιλελευθερου καπιταλισμού που τόσο θαυμάζουν. Οι ομοφυλόφιλοι είναι περήφανοι για αυτό που είναι κύριοι βουλευτές. Εσείς;;;