Μια κοινωνία που ένα πολύ μεγάλο μέρος της γαλουχήθηκε ότι ο κόσμος της χρωστάει, δεν ενηλικιώνεται και δεν εξελίσσεται. Κάθε ατυχία και αποτυχία καλύπτεται από δικαιολογίες, δεν είναι ποτέ αφορμή για αλλαγή. Η ανώτερη κλίμακα είναι η υπόσχεση για αλλαγή, η οποία θα αθετηθεί μόλις η δυσκολία ξεπεραστεί.

Άνθρωποι που κατά βάση εμφανίζονται καχύποπτοι και προσεκτικοί είναι διατεθειμένοι να πιστέψουν blogs και ανθρώπους που είναι εμφανές ότι δεν έχουν καμία συσχέτιση με το αντικείμενο στο οποίο αναφέρονται, μόνο και μόνο γιατί τους εξυπηρετεί. Είναι βολικό αφήγημα ότι ο Covid είναι μια γρίπη και δεν χρειάζεται καμία ιδιαίτερη προστασία. Μόνο όταν θα βρεθείς στο νοσοκομείο είσαι διατεθειμένος να υποσχεθείς σε θεούς και δαίμονες ότι θα κάνεις ότι χρειαστεί όταν θα βγεις. Μόνο που αυτό προϋποθέτει την αναγνώριση ότι έσφαλλες και την δίκαιη ή και άδικη κριτική των άλλων στο πρόσωπό σου, όποτε είναι προτιμότερο να το αμελήσεις.

Η πολιτική μας ηγεσία την δεδομένη στιγμή έχει το ίδιο σύνδρομο. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης ως γνήσιος πορφυρογέννητος θεωρούσε ότι η άσκηση εξουσίας είναι κληρονομικό του δικαίωμα και κατ’ επέκταση ότι είναι φυσιολογικό να συνεχίζει ανενόχλητος τα τριήμερα διακοπών ενώ η κοινωνία βάλλεται υγειονομικά, οικονομικά ή ακόμα και από φυσικές καταστροφές. Καμία προετοιμασία δεν έχει αξία, καμία επένδυση σε υγεία και παιδεία δεν θα συμβεί, καμία πρόσληψη δε θα δρομολογηθεί γιατί θα είναι μια υποχώρηση από τους ιδεολογικούς δογματισμούς αυτής της κυβέρνησης και την στρατηγική ρεβανσισμού που την διακατέχει απέναντι στο κοινωνικό κράτος και την εργασία. Η ιδεολογική ήττα του πατέρα Μητσοτάκη από τον Ανδρέα ακόμα στοιχειώνει την «ιερή» οικογένεια. 

Η αντιπολίτευση δεν είναι άμοιρη ευθυνών, καθώς δεν εκμεταλλεύτηκε αυτό το χρονικό διάστημα για να εξελιχθεί, να αλλάξει δομές, να δουλέψει προτάσεις και να  παρουσιάσει ένα ριζοσπαστικό, ρεαλιστικό, κοινωνικά δίκαιο, οικονομικά τολμηρό, συνεκτικό και συμπεριληπτικό, παραγωγικό και οραματικό πολιτικό πρόγραμμά. Προτίμησε την στασιμότητα και την λογική του ώριμου φρούτου και την εσωτερική διαπραγμάτευση κομματικών εξουσιών ανάμεσα σε αδιάφορες πολιτικά φεουδαρχίες. Δέσμια δογματισμών θα αντιδράσει σε κάθε τι που πλήττει μια μειοψηφία, σπάνια όταν πλήττει την πλειοψηφία. Οι επιχειρηματίες είναι ταξικά εχθροί σε μια πολιτική ανάγνωση της προηγούμενης χιλιετίας. Όλοι βασίζονται στο χάρισμα του ενός και όχι στο συνολικό αποτέλεσμα.

Η Ευρώπη είναι σε μια Ένωση που κάθε κρίση καταφέρνει να την αιφνιδιάσει. Στην οικονομική, γεωπολιτική, υγειονομική αναστάτωση η Ευρώπη πάντα θα κατορθώσει να είναι ανοχύρωτη και να αδυνατεί να πάρει αποφάσεις σε μια πολύβουη Βαβέλ. Η Πολωνία ζει αυτό που αντιμετώπισε η Ελλάδα χθες. Όλοι το βρίσκουν εύκολο να ελέγχουν τα όρια και τις δυνατότητες της Ε.Ε. Πάντα με too little, too late αποφάσεις προκοπή δεν κάνεις.

Το μόνο ευτυχές για την  χώρα μας είναι η νέα γενιά που έρχεται που σφυρηλατήθηκε στην οικονομική κρίση και αγνοεί τις προηγούμενες ευκολίες και δογματισμούς. Αποκλεισμένη από την αξιοπρεπή εργασία και την κοινωνική στέγαση οδηγείται σε ένα αδιέξοδο για το οποίο όμως είναι πολιτικά προετοιμασμένη. Είναι μια γενιά δημιουργική, με αυτοπεποίθηση όχι όμως αλαζονεία και έτοιμη για το αύριο. Αν την οδηγήσουν σε  αδιέξοδο θα φτιάξει τους δικούς της δρόμους. Η εποχή του αγνώστου που ξημερώνει θα είναι γεμάτη αβεβαιότητες αλλά και προοπτικές. Ιδανική για μια γενιά που στηρίζεται στα δικά της πόδια.

ΥΓ Σε ένα κείμενο που καταγγέλλει την ροπή στην ευκολία, απαιτητό είναι να υπάρχουν προτάσεις. Αυτό όμως προϋποθέτει κόπο και από ότι φαίνεται η ροπή μου είναι προς την προηγούμενη γενιά…