Ψύχραιμα και με οδηγό τη λογική -όσο αυτό είναι εφικτό τέτοιες μέρες: η Λίνα Μενδώνη, έπειτα από τη συνέντευξη τύπου της Παρασκευής, αποτελεί την ανεπαρκέστερη και πιο επικίνδυνη υπουργό πολιτισμού που έχει δει η χώρα από το 1985 ως σήμερα. Και μεταξύ άλλων πολιτικών διαμαντιών έχει διατελέσει υπουργός πολιτισμού ο αλησμόνητος Πάνος Παναγιώτοπουλος. Όποτε τη λες και κατάκτηση την πρωτιά της Μενδώνη.

Πάμε όμως να δούμε γιατί είναι η ανεπαρκέστερη και πιο επικίνδυνη υπουργός πολιτισμού, αλιεύοντας τους λόγους μόνο από τη σημερινή συνέντευξη τύπου.

1. Η Μενδώνη βρίσκεται από το 1999 στο συγκεκριμένο υπουργείο (με ένα πενταετές διάλειμμα) και παρ’ όλ’ αυτά ισχυρίστηκε πως «όταν διορίστηκε δεν ξέραμε τίποτα κι όσοι ήξεραν έπρεπε να μιλήσουν τότε, αλλά μόνο συγχαρητήρια έστελναν» συνδυάζοντάς το με -ευγενική- επίθεση σε Κονιόρδου και Σκουρολιάκο μεταξύ άλλων. Αν αυτό το επιχείρημα δεν ειπώθηκε με επίγνωση της παραπάνω αντίφασης τότε είναι προφανέστατα πνευματικά ανεπαρκής, με απλά λόγια ανόητη. Αν ειπώθηκε με επίγνωση της αντίφασης τότε είναι επικίνδυνη, γιατί δείχνει έναν άνθρωπο ικανό όχι μόνο να ρίξει στα λιοντάρια όσους χρειάζεται για να σωθεί ο ίδιος, αλλά και να διαστρεβλώνει την πραγματικότητα κατά το δοκούν και αναγκαίο. Στα ψιλά γράμματα η έλλειψη ήθους.
2.  Το ήδη διάσημο «εξαπατήθηκα, εξαπατηθήκαμε», ξεγυμνώνοντας το από την βλακώδη και πρωτοεπίπεδη επίκληση στο συναίσθημα που αποπειράται, ταυτόχρονα, αν το εννοεί, αποδεικνύει την ανεπάρκεια της για να βρίσκεται σε μια τέτοια θέση. Δε θέλουμε υπουργούς που εξαπατώνται στην προσωπική τους επικοινωνία με εγκληματίες, θέλουμε υπουργούς που διαβάζουν ΤΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ και ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ και βάσει αυτών αποφασίζουν και εκτελούν την εξουσία. Αν είναι ευκολόπιστη, να κάνει άλλη δουλειά, με λιγότερες ευθύνες. Αν πάλι δεν το εννοεί αυτό το «εξαπατήθηκα», είναι χυδαία επικίνδυνη γιατί έχει επιλέξει συνειδητά τη χρήση ενός λεξιλογίου που την μετακινεί ανάμεσα στα θύματα του Δημήτρη Λιγνάδη για να παίξει με το θυμικό της κοινής γνώμης. Στα ψιλά γράμματα και εδώ η έλλειψη ήθους.
3.  Η φράση «με βαθιά υποκριτική τέχνη προσπάθησε να μας πείσει ότι δεν έχει καμία σχέση με αυτά», μπορεί επίσημα να περάσει στην Ιστορία ως η πιο συνοπτική απαξίωση μιας Τέχνης από άνθρωπο που την εκπροσωπεί θεσμικά. Αν δεν γνωρίζει η Μενδώνη τη διαφορά μεταξύ υποκριτικής τέχνης και υποκρισίας, τότε είναι ανεπαρκής· 17 χρόνια στο υπουργείο δεν έμαθε τη διαφορά; Στο θέατρο λέμε καμιά φορά αστειευόμενοι για έναν κακό ηθοποιό «ε, παίζε παίζε, μαθαίνεις» -αυτή «διοίκει διοίκει, δεν έμαθε»; Αν δεν παίρνει από πολιτιστικά γράμματα, να κάνει άλλη δουλειά, χωρίς τέτοιες γνωσιακές απαιτήσεις. Αν, πάλι, γνωρίζει τη διαφορά, είναι ασφαλώς επικίνδυνη, γιατί επιλέγει να διαστρεβλώσει την ουσία μιας τέχνης και κατ’ επέκταση να την υποτιμήσει ή/και διαπομπεύσει στις συνειδήσεις των ανθρώπων. Εδώ, ΟΧΙ στα ψιλά γράμματα η έλλειψη ήθους: είναι ντροπή, βαθιά κι απύθμενη ντροπή η διαστρέβλωση της ουσίας της υποκριτικής τέχνης, για όλους όσοι ανά τους αιώνες πάλεψαν για το αντίθετο αλλά και ειδικά για τα όσα έχει κληθεί να αντιμετωπίσει το ανθρώπινο δυναμικό αυτής της τέχνης τον τελευταίο ένα χρόνο. Γνωρίζαμε ότι μας απαξιώνετε κυρία Μενδώνη (κι όχι μόνο εμάς αλλά και τους εργαζόμενους στον κινηματογράφο, στη μουσική, στα εικαστικά, στο χορό, στη λογοτεχνία και στην ποίηση) αλλά ότι θα φτάνατε στο σημείο να μας εξισώσετε με την εγκληματική υποκρισία, ξεπερνάει ακόμα και τα εγνωσμένα όρια της αιδούς.
4. Τέλος, το έκπαγλο «πολιτική ευθύνη, γιατί;», αν προσπεράσει κανείς την αντανακλαστική επιθυμία του να απαντήσει «γιατί έτσι, 1-0», έχει ως μοναδική απάντηση την εξής: «αφού είμαστε κράτος δικαίου, όπως τόσες φορές υπογραμμίσατε, εσάς προσωπικά δεν σας πέφτει καμιά άλλη ευθύνη. Κι αν δεν το ξέρατε και προγραμματίσατε συνέντευξη τύπου, για οποιαδήποτε άλλη ευθύνη πιστεύετε ότι σας αντιστοιχεί -της σοκαρισμένης μάνας, της θιγμένης γυναίκας, της εξαπατημένης θεατρόφιλης, της αδικοκυνηγημένης πολιτικού- τότε είστε ανεπαρκής. Αν το ξέρατε, όμως, όταν την προγραμματίσατε, τότε είστε επικίνδυνη, γιατί από τη θεσμική θέση που σας προστατεύει και της οποίας την πολιτική ευθύνη -εσείς η άριστη- δεν θέλετε να αναλάβετε, θολώνετε τα νερά και εξαπατάτε με τη σειρά σας έναν ολόκληρο λαό. Μία ευθύνη έχετε κυρία Μενδώνη κι αυτή είναι πολιτική, αν δεν μπορείτε να την αναλάβετε παραιτηθείτε.

Βασικά, παραιτηθείτε, τελεία.

Προκάτοχοι της Μενδώνη παραιτήθηκαν ή «ανασχηματίστηκαν»,  για λιγότερα. Με το να μην παραιτείται επιβεβαιώνει τη διαφθορά ενός πολιτικού συστήματος που την έθρεψε και την στηρίζει εώς σήμερα. Κι αυτή η προκλητική επιβεβαίωση δε θα αργήσει να έχει άσχημες συνέπειες.

ΥΓ: οι σημερινές δηλώσεις της υπουργού και το ήθος που επιδεικνύει γενικότερα, είναι κομμάτι ενός ευρύτερου διανοητικού και κοινωνικού μηχανισμού. Ο ίδιος αυτός μηχανισμός πριν τρεις μέρες γέννησε ένα άρθρο – αραβούργημα free press στοχαστικότητας του κώλου, που έγινε Πρώτο Θέμα και στο οποίο επιχειρήθηκε μια μεταδραματική (sic ) ανάγνωση της υπόθεσης «Λιγνάδη» και του ίδιου.

Ένα άρθρο που ούτε λίγο ούτε πολύ, με την ίδια θεατρική ημιμάθεια που χαρακτηρίζει και την κυρία Μενδώνη, εξίσωνε και παρέβαλε τον Δημήτρη Λιγνάδη με τους μεγάλους ήρωες που έχει λατρέψει και ερμηνεύσει, τον Οιδίποδα και τον Μακμπέθ. Προσπερνώντας τη λανθασμένη ανάγνωση του Οιδίποδα και τη ρηχή προσέγγιση του Μακμπέθ, θέλω να σταθώ σε ένα και μόνο πράγμα: το να εξισώνεις έναν πραγματικό εγκληματία με τους ήρωες θεατρικών έργων, ούτε ποιητική αδεία δεν επιτρέπεται. Ούτε κατά διάνοια.

Αυτές οι «καλοπροαίρετες» δημοσιογραφικές αγιογραφίες, δεν είναι τίποτα περισσότερο από προϊόντα ηθικού ισαποστακισμού και αποδείξεις λανθάνουσας αυτοδικαίωσης του γράφοντος.

Επιτήδιοι πολιτικοί και μπερδεμένοι δημοσιογράφοι, αφήστε αν έχετε την καλοσύνη το θέατρο να μεταπράττει τη ζωή, και μην επιχειρείτε το αντίστροφο. Το μόνο που θα καταφέρετε είναι -ηθελημένα ή άθελά σας- να στρώσετε το έδαφος για τους εξουσιαστές του μέλλοντος. Δε θα χρειαστεί να καταβάλλετε και πολλή προσπάθεια άλλωστε: ορισμένοι εξ αυτών στέκονται ήδη στην πρώτη γραμμή των εξελίξεων και παριστάνουν τους θεματοφύλακες.