Και μετά εκεί που ο βασιλιάς με τα καινούργια του ρούχα περπατούσε μέσα στο πλήθος, ένα παιδί φώναξε: «Ο βασιλιάς είναι γυμνός».

Ads

Αν κάτι απέδειξε η περί την ΕΡΤ κρίση και η διαχείριση την οποία επέλεξε η κυβέρνηση είναι ότι η «αρχή της δεδηλωμένης» δεν είναι και απολύτως απαραίτητη στην τρέχουσα εκδοχή του κοινοβουλευτικού μας πολιτεύματος.
 
Διότι πρακτικά έχουμε μια κυβέρνηση, η οποία στηρίζεται στη δεδηλωμένη που εξασφάλισε το 29,66% της ΝΔ και το 18,53% των δύο άλλων κομμάτων. Αυτά δημιούργησαν μια κοινοβουλευτική πλειοψηφία 179 εδρών, η οποία σε κάποια στιγμή, στην υπερψήφιση του τρίτου μνημονίου, είχε πέσει στο 153 και τώρα βρίσκεται στο 167.
 
Στην κυβέρνηση, η οποία σχηματίστηκε μετά από τις εκλογές της 17ης Ιουνίου 2013, το 18,53% επέλεξε να εκπροσωπηθεί με μη κομματικά στελέχη.
 
Αυτά τα μη κομματικά στελέχη, που εκπροσωπούν το 18,53%, είτε με δικιά τους πρωτοβουλία, είτε μετά από συνεννόηση με τα κόμματα που τους υπέδειξαν, δεν υπέγραψαν την πράξη νομοθετικού περιεχομένου για τη διάλυση της ΕΡΤ.
 
Αυτό σημαίνει ότι η συγκεκριμένη πράξη, ο υποχρεωτικά επείγων χαρακτήρας της οποίας είναι βάσιμα αμφισβητούμενος, δεν εκφράζει το σύνολο της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας, η οποία στηρίζει την κυβέρνηση, αλλά μόνο την πλειοψηφία της. Εκφράζει το κόμμα, που στις εκλογές πήρε 29,66% και 129 έδρες.
 
Πρακτικά ο βασιλιάς, δηλαδή η πράξη νομοθετικού περιεχομένου, η οποία είναι η ναυαρχίδα των διαδικασιών με τις οποίες κυβερνά η τρικομματική κυβέρνηση, είναι γυμνός. Η πλειοψηφία της πλειοψηφίας είναι μειοψηφία!
 
Τα ρούχα του βασιλιά
 
Το πρόβλημα είναι ότι δεν μπορεί να ντυθεί. Διότι η πράξη πρέπει να υποβληθεί στη Βουλή για κύρωση εντός 40 ημερών από την έκδοσή της.
 
Όμως, ακόμη και αν γίνει έτσι, οι συνέπειες από την εφαρμογή της θα είναι ήδη ανεπίστρεπτες. Θα μπορεί να επαναλειτουργήσει η ΕΡΤ; Δεν θα έχει πλέον καμία σημασία αν πολιτικά η ΕΡΤ έπρεπε ή δεν έπρεπε να κλείσει. Αν καταψηφιστεί, θα έχει κλείσει κακώς αλλά θα έχει προκαλέσει βλάβη, που δεν θα μπορεί να αναπληρωθεί, γιατί θα έχει δημιουργήσει τετελεσμένο.
 
Το επίδικο λοιπόν δεν είναι ούτε η ΕΡΤ, ούτε το κλείσιμο της. Το επίδικο είναι οι εξουσίες, που έχει ενδυθεί ο πρωθυπουργός σε μία εσωκυβερνητική πλειοψηφία, η οποία είναι γυμνή, γιατί δεν μπορεί να μπορεί να φορέσει το κοστούμι της πλειοψηφίας.
 
Με αυτήν την κοινοβουλευτική ισορροπία δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα. Κανείς βέβαια δεν είναι βέβαιος ότι θέλει να τα βγάλει πέρα.
 
«Δεν θέσαμε ούτε θέτουμε ζήτημα κυβερνητικής σταθερότητας. Υπάρχει άραγε κάποιος που το θέτει;», αναρωτιέται στην ανακοίνωση του το ΠΑΣΟΚ, με ένα σαφή υπαινιγμό για το ενδεχόμενο ο πρωθυπουργός να θέλει εκλογές.
 
Ναι, το θέμα το έχει θέσει η ίδια η ζωή…
 
Η χαμένη αντιπροσωπευτικότητα
 
Η χώρα έχει βιώσει δύο κυβερνητικές κρίσεις σε δεκαπέντε ημέρες και δεν προβλέπεται να είναι οι τελευταίες, αν συνεχίσει με αυτό το ρυθμό η ενδοκυβερνητική συνεργασία.
 
Αυτό δεν είναι αποτέλεσμα ούτε δύστροπων ανθρώπων, ούτε αδυναμίας κοινής πολιτικής. Είναι το αποτέλεσμα της ανατροπής της ισορροπίας που είχε καταγραφεί στις εκλογές, πριν από ένα χρόνο και καταγράφεται αναπόδραστα στις δημοσκοπήσεις. Η αναλογία τρία προς δύο στο εκλογικό σώμα έχει μετατραπεί σε τρία προς ένα, καθώς η ΝΔ παραμένει σταθερά πάνω από το 25% και τα άλλα δύο κόμματα δεν ξεπερνούν το 10%.
 
Η δυσαρμονία στους συσχετισμούς μεταξύ των κυβερνητικών εταίρων είναι προφανής και θα έχει τα αντίστοιχα αποτελέσματα διαρκώς.
 
Αυτή η κατάσταση δεν μπορεί να συνεχίσει έτσι. Η χώρα χρειάζεται εκλογές για πραγματικά αντιπροσωπευτική Βουλή. Κι ας μείνουν στην άκρη τα κροκοδείλια δάκρυα για την οικονομία που θα πληγεί από μία εκλογική διαδικασία. Σταθερή οικονομία χωρίς πολιτική σταθερότητα δεν μπορεί να υπάρξει. Και η ύφεση 5,6% στο πρώτο τρίμηνο του 2013 δεν δείχνει ότι η οικονομία πάει καλά…
 
Η επαγγελία της αυτοδυναμίας
 
Υπάρχει βέβαια πάντα το ερώτημα: Κι αν νέες εκλογές καταγράψουν μια πιο αντιπροσωπευτική πλειοψηφία, αλλά χωρίς αυτοδυναμία;
 
Είναι βέβαιο, ότι στις δεύτερες εκλογές του 2012 ψηφίσαμε υπό καθεστώς πίεσης. Το κόμμα που κυβερνούσε, παρά την κατάρρευσή του, εξακολουθούσε να είχε προσβάσεις και ερείσματα στον κρατικό μηχανισμό και μπόρεσε να συνεχίσει να επηρεάζει. Η πόλωση που καλλιεργήθηκε έκτοτε ανάμεσα στον κυβερνητικό συνασπισμό και στο ΣΥΡΙΖΑ καθιστά, με βάση τις δημοσκοπήσεις, εξόχως πιθανό οι διαρροές των δυο μικροτέρων εταίρων του να στραφούν προς τη ΝΔ και όχι προς την αξιωματική αντιπολίτευση. Ο Αντώνης Σαμαράς γνωρίζει ότι μπορεί ακόμη και να εκβιάσει μία αυτοδυναμία με την επαγγελία της σταθερότητας και αυτό είναι πιθανότερο τώρα, παρά σε λίγο που θα χρειαστούν νέα μέτρα, για να αντιμετωπίσουν τα πολλά που δεν «βγήκαν» από τα κυβερνητικά σχέδια.
 
Κι άλλωστε, τώρα που αυταρχικά κυβερνά μειοψηφικά, λογικά θυμάται ότι το 1990 ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης είχε απορρίψει την πρόταση να κάνει εκλογές, αμέσως μόλις συγκέντρωσε 48% και 151 έδρες για να πάρει πάνω από 50% και 170 έδρες, που όλοι είχαν σίγουρες. Όταν ο επίτιμος εξαναγκάστηκε σε εκλογές, το κλίμα ήταν σε βάρος του δεν ανατρεπόταν.
 
Και σε κάθε περίπτωση, ακόμη και να μη βγει η αυτοδυναμία, θα είναι πολύ κοντά και θα μπορεί να εξασφαλιστεί με τρόπους “γνωστούς και ελληνικούς”. Κι αν δεν γίνει αυτό, και αν δεν μπορεί να γίνει μία κυβέρνηση μικρής συνεργασίας, μπορεί πάντα να γίνει μια κυβέρνηση μεγάλης συνεργασίας και ασφαλούς πλειοψηφίας για μια χώρα που σε λίγο η κατάσταση της ενδέχεται να απαιτεί κυβερνήσεις που να τις στηρίζουν 250 βουλευτές…
 
*Ο Χρήστος Μάτης είναι δημοτικός σύμβουλος Θεσσαλονίκης