Υπάρχει μια παγίδα, στην όποια έχουν πέσει οι πολίτες, αλλά είχε πέσει και η ιδία η κυβέρνηση πριν βρεθεί πρόσωπο με πρόσωπο με την πραγματικότητα της διακυβέρνησης από κει που ήταν στην oραματικότητα της αντιπολίτευσης.

Η παγίδα αυτή λέγεται φόρτιση των λέξεων. Πιο απλά: Λαός και κυβέρνηση εξοβελίζουν τη λέξη μνημόνιο, ενώ κάθε συμφωνία με δανειστές που θα υπογραφεί από αυτή την κυβέρνηση θα είναι ουσιαστικά και τυπικά μνημόνιο.

Δαιμονολογήσαμε τη λέξη μνημόνιο επειδή οι συμφωνίες που περιλαμβάνονταν σ αυτό ήταν προσβλητικές και ατιμωτικές για τον κάθε Έλληνα και για το κράτος.Γιαυτό.Όχι γιατί το μνημόνιο είναι καλό ή κακό. Όταν παίρνεις δάνειο υπογράφεις συμφωνητικό. Μνημόνιο. Το να παίρνεις τέτοιο δάνειο είναι το έγκλημα.

Το ζητούμενο, λοιπόν δεν είναι να σκίσεις τα μνημόνια, όπως συνθηματολογικά ταιριάζει σε μια αντιπολιτευτική πολιτική. Αλλά, να υπογράψεις ένα μνημόνιο, που να ωφελεί περισσότερο και να βλάπτει το λιγότερο δυνατόν τη χωρά και τους πολίτες.

Αυτό είναι το υποχρεωτικό να κάνεις όταν ζεις σε έναν μεγάλο κόσμο και όχι μόνος σου σε μια καλύβα στη στέπα. Αυτό θα έκανες ακόμα κι αν σε δάνειζε η Ρωσία, η Κίνα, η Κούβα και η Βενεζουέλα. Αυτό, όμως, είναι που δεν έκανε η κυβέρνηση του ανεκδιήγητου και ανόητου Γιωργάκη Παπανδρέου, ο όποιος έφερε τα επαχθή μνημόνια στη χώρα των Ελλήνων, με τους οποίους ο ίδιος δεν έχει καμμία σχέση.

Εκείνη η ανεκδιήγητη κυβέρνηση για παράδειγμα, χωρίς να δώσει καμμία μάχη, είχε την ατιμία να δεχτεί να υπογράψει την αχρήστευση της ελληνικής Βουλής, ρήτρα που ισχύει και σήμερα, δίνοντας στον υπουργό οικονομικών το δικαίωμα να παίρνει μετρά, χωρίς αυτά να περνούν από την έγκριση της ψήφου του κοινοβουλίου!

Με την ιδία ελαφρότητα και επιπολαιότητα άνοιξε την πόρτα για όλες τις επαχθείς ρυθμίσεις που απαίτησαν και πήραν οι δανειστές και οι οποίες διέλυσαν εν ριπή οφθαλμού τις εργασιακές σχέσεις, τις εργασιακές θέσεις, τη μικρομεσαία επιχείρηση, τη ραχοκοκαλιά της ελληνικής οικονομίας και το όποιο κοινωνικό κράτος υπήρχε εδώ, έστω και αυτό το κακέκτυπο κοινωνικού κράτους.

Αυτά λοιπόν φόρτισαν τη λέξη μνημόνιο και την εξομοίωσαν με τον σατανά. Σήμερα, όμως η νέα ελληνική κυβέρνηση θα κληθεί να υπογράψει ένα μνημόνιο. Θα το πούμε καρέκλα για να μην το πούμε μνημόνιο ή θα έχουμε το θάρρος και την προσγείωση να το πούμε ένα επ ωφελεία της χώρας μνημόνιο αν είναι, και που ελπίζουμε να είναι τέτοιο;

Ήδη, σ αυτό το επίπεδο η κυβέρνηση έχει κάνει πολλά βήματα προσγείωσης μέσα σε λίγα εικοσιτετράωρα. Και καλά κάνει όσο επιμένει σε ένα μνημόνιο με ανθρώπινο πρόσωπο. Όποιος ονομάσει αυτή την προσγείωση κωλοτούμπα δεν ξέρει τι θα πει διακυβέρνηση και υπευθυνότητα. Κυρίως, δεν βλέπει ότι όταν ο ίδιος συζεί με τη γυναίκα του και τα παιδιά του ζει διαρκείς υποχωρήσεις και διεκδικήσεις για να πετύχει μια επωφελέστερη συμβίωση. Εκτός αν είναι σατράπης και εξουσιαστής ή διαρκής αρνητής. Του περιθωρίου δηλαδή. Οι χώρες με λαούς δεν έχουν την πολυτέλεια να ζουν ούτε στη σφαίρα της δικτατορίας ούτε στο περιθώριο.

Μ αυτά τα δεδομένα γίνεται η διαπραγμάτευση με τους δανειστές και κατά τη γνώμη μου θα καταλήξει σε μια καλύτερη συμφωνία απ αυτή που είχαν κάνει οι προηγούμενες κυβερνήσεις. Επειδή σήμερα οι δανειστές έχουν να κάνουν με το απρόβλεπτο κακό παιδί και όχι με το προβλέψιμο καλό παιδί. Κι αυτό κάνει τη διάφορα.

Για να καταλάβει καλυτέρα ο αναγνώστης πού στηρίζω τη συλλογιστική μου δεν έχει παρά να παρακολουθεί προσεκτικά το μέγαρο Μάξιμου και τους ξένους παράγοντες. Αντιγράφω από το ρεπορτάζ: ” Σε κάθε περίπτωση στο Μέγαρο Μαξίμου τονίζουν πως δεν μιλάνε για παράταση του προγράμματος, αλλά για ένα δικό τους σχέδιο που θα κρατάει κάποια πράγματα από το τρέχον πρόγραμμα που δεν τα υλοποίησε η κυβέρνηση Σαμαρά.”

Ο Σόιμπλε και η Μέρκελ ζητάνε συνέχιση του τρέχοντος προγράμματος και το Μάξιμου μιλεί για διατήρηση πραγμάτων από το τρέχον πρόγραμμα. Απόσταση τρίχας μεταξύ των δυο θέσεων. Εδώ βρισκόμαστε σήμερα.

Πριν από 5 μέρες ήμασταν στο δεν δεχόμαστε τίποτε απ αυτά που έχουν υπογραφεί, τα σκίζουμε όλα και απαιτούμε να γίνει δεκτό το δικό μας πρόγραμμα με πίστωση χρόνου και ελαφρά χρηματοδότηση. Κωλοτούμπα; Όχι. Διαπραγμάτευση.

Απορώ πώς οι συμπολίτες μου που είναι παιδιά της ανατολής δεν κατανοούν το παζάρι. Άμα θέλεις να αγοράσεις κάτι για 100 ξεκινάς από τα 10 όταν ο άλλος σου ζητεί 1000! Δεν κόλλας στα 10. Ξέρεις ότι θα πληρώσεις 100. Αλλά, όχι 1000.

Η πολιτική είναι σαν τη χαρτοπαιξία. Πρέπει να προσδοκάς στο κέρδος με τη λιγότερη δυνατή απώλεια. Και πρέπει να ξέρεις ποσό αξίζουν τα χαρτιά που έχεις και πόσα μπορείς να κερδίσεις μ αυτά. Για να το κάνεις αυτό όμως, πρέπει να τα τιμάς τα χαρτιά σου. Και για να τα τιμάς πρέπει να έχεις νεφρό, που λένε οι χαρτοπαίχτες. Η διαπραγματευτική ομάδα αυτής της κυβέρνησης φαίνεται ότι το έχει το νεφρό.

Οι λέξεις σαν τα μνημόνια μπορεί να έχουν τη φόρτιση τους, αλλά η ουσία πίσω από τις λέξεις έχουν αξία. Και η ουσία είναι να πάρει η χωρά μια συμφωνία πιο επωφελή για τους πολίτες της και πιο αξιοπρεπή για την ιδία. Όλα τα αλλά είναι απλώς συνθήματα.