Έχω κουραστεί και γω η ίδια να γκρινιάζω συνέχεια για όλους και για όλα. Να βλέπω όλα τα στραβά και να επισημαίνω τα δύσκολα. Εδώ και αρκετό καιρό σκεφτομαι ότι πρέπει να σταματήσω να μεμψιμοιρώ και να τρώγομαι καθημερινά με όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας. Έλεγα ότι, έστω μια φορά στο τόσο, πρέπει να βρίσκω και κάποια θετικά πραγματα μέσα στην περιρρέουσα μαυρίλα που να με χαροποιούν, που να με γεμίζουν με ελπίδα και με κάποια αίσθηση προοπτικής για τη χώρα τούτη, με κάποια αισιοδοξία, βρε αδελφέ, ότι έστω και στην παρούσα φάση υπάρχουν πράγματα για τα οποία θα πρέπει να χαιρόμαστε και να γιορτάζουμε.

Είναι βέβαια και θέμα προσωπικότητας – ας μην αναφερθούμε πάλι στο κλασικό παράδειγμα με το μισοάδειο Σοπενχαουρικό ποτήρι – ο τρόπος που βλέπει κανείς τα πράγματα. Είναι εμφανές ότι όσο και να προσπαθώ να αντιμετωπίσω κάποια θέματα με καρτερικότητα και χιούμορ τις περισότερες φορές τα ίδια τα γεγονότα δεν μου το επιτρέπουν αυτό. Κάθε μερά ακούω ή βλέπω κάτι χειρότερο από ό,τι την προηγούμενη και εκεί που θεωρώ ότι έχουμε πιάσει πάτο, ότι πιο κάτω δεν υπάρχει, διαψευδομαι οικτρά και με μαθηματική ακρίβεια. Είναι σαν μια ολοένα αυξανόμενη λαίλαπα που ισοπεδώνει τα πάντα στο πέρασμα της και που ακόμα δεν έχει εκτονωθεί, δεν έχει σταματήσει την καταστροφική της πορεία βάζοντας στο μάτι κάτι καινούργιο κάθε μέρα. Και μένω άναυδη γιατί ενώ πίστευα ότι σίγουρα θα αναχαιτισθεί, θα σταματήσει κάπου, θα κοπάσει και θα αρχίσει να αντιστρέφεται, να μαζεύεται, ότι ως εδώ ήταν και δεν έχει άλλο, κατι γίνεται πάλι και διαλύει τις, έστω και ισχνές, προσδοκίες μου.

Σήμερα όμως η τύχη μου χαμογέλασε, μου το χάρισε αυτό που τόσο καιρό περίμενα: να δω κάτι καλό, κάτι θετικό και να μιλήσω για αυτό. Ήταν μάλιστα απρόσμενο γιατί γενικά οι μέρες αυτές είναι – και θα είναι δύσκολες – σε πολλά επίπεδα και σε πολλές εκφάνσεις του πολιτικού και κοινωνικού βίου οπότε ομολογουμένως ήταν πολλαπλά καλοδεχούμενο. Σε μια σύντομη και αγχωτική επίσκεψη στο κλεινόν άστυ και κατεβαίνοντας το μεσημέρι βιαστικά την οδό Κύπρου στην Πατησίων, κοντά στη πλατεία Αμερικής, λοιπον, είδα μιά ομάδα γονιών να περιμένουν τα παιδιά τους έξω από το Δημοτικό σχολείο που βρίσκεται εκεί. Μια ομάδα γονιών πολλών και διάφορων εθνικοτήτων, μαμάδες με μαντήλα και σάρι, μαμάδες αφρικανές με όμορφες κορδέλες πλεγμένες στα μαλλιά τους, μπαμπάδες Ρώσοι και μπαμπάδες Ελληνες, περίμεναν όλοι μαζί το σχόλασμα. Αλλά όλη αυτή η γειτονιά παλλεται από ζωντάνια και πολυχρωμία. Παιδιά με χρωματιστες τσάντες στους ώμους γυρνανε στο σπίτι από το σχολείο μιλώντας και γελώντας, μαγαζάκια με πινακίδες ξενόγλωσσες που έχουν ξεφυτρώσει τριγύρω αποτελουν πόλο έλξης ώστε οι άνθρωποι να μπαινοβγαίνουν ή έστω να στέκονται στην είσοδο για να ανταλλάξουν καμια κουβέντα, μια γειτονιά διαφορετική από παλιά και όμως γνώριμη, μια γειτονιά που εξελισσεται και βρισκει καινούργιες και όλο πιο γερές βάσεις συνεκτικότητας, μια γειτονιά όπου όλοι χωράνε ανεξάρτητα φυλής, θρησκείας ή εθνικότητας.

Και αυτή η εικόνα, αυτή η αρμονική πολυπολιτισμική συνύπαρξη των ανθρώπων μιας σύγχρονης πόλης που είχα την τύχη να δω, έστω και στιγμιαία έστω και αποσπασματικά, με γέμισε χαρά. Μια χαρά σπάνια στις μέρες μας γιατί συγχρόνως αφήνει και μια χαραμάδα αισιοδοξίας για ένα αύριο όπου όλοι όσοι υπονομεύουν αυτήν την συνύπαρξη – που παρά τις αντιξοότητες και τις συγκροτημένες προσπάθειες κράτους και παρακράτους έχει μια δική της ανεξάρτητη δυναμική – θα βρίσκονται στο απόλυτο περιθώριο που τους ανήκει δικαιωματικά ή (ακόμα καλύτερα) στη φυλακή. Και ακόμα για ένα αύριο οπου οι νόμοι του κράτους αλλά και οι δημοκρατικοί θεσμοί της πολιτείας θα στηρίζουν την ανάπτυξη μιας δίκαιης, ισότιμης και ελεύθερης κοινωνίας «μυριόχρωμης» όπως και η ελπίδα…