Συνήθως το πρόγραμμα των ταξιδιών των εκάστοτε πρωθυπουργών περνά στα ψιλά, χάνεται κάπου μεταξύ εθιμοτυπίας  και πρωτοκόλλου…

Όταν δε, η  διαπραγμάτευση με τους θεσμούς έχει εξελιχθεί σε διαρκή πολιτική εκκρεμότητα με περισσότερες από ότι στο παρελθόν αστάθμητες μεταβλητές, όπως ο ρόλος του ΔΝΤ, το επικείμενο Brexit, ο ερχομός του νέου Προέδρου των ΗΠΑ και τόσα άλλα, ίσως και να εξηγείται το γιατί η παρουσία του πρωθυπουργού, Αλέξη Τσίπρα στη   Λισαβόνα στις 28 του μήνα να μην έτυχε ακόμη της δέουσας προσοχής, παρόλο που «αποκαλύφθηκε» από τον κυβερνητικό εκπρόσωπο, Δημήτρη Τζανακόπουλο.

Η  μακρινή Πορτογαλία θα πάρει τη σκυτάλη από την Αθήνα, καθώς οι χώρες του ευρωπαϊκού Νότου δίνουν συνέχεια στην πρωτοβουλία του Έλληνα πρωθυπουργού, Αλέξη Τσίπρα και στοιχειοθετούν σιγά σιγά τη δική τους ατζέντα.

Στη σκιά των – διαδοχικών τις τελευταίες ημέρες-  δηλώσεων του υπουργού Οικονομικών της Γερμανίας, Β. Σόιμπλε, στον απόηχο των τοποθετήσεων του Ντ. Τράμπ (καθώς οδεύει προς το Λευκό Οίκο) και υπό την απειλή του Brexit, οι «Νότιοι» είναι και πάλι εδώ.

Όχι αναγκαστικά για να απειλήσουν την εύθραυστη πια ευρωπαϊκή ενότητα, άλλα για να βρεθούν πιο έτοιμοι απο κάθε άλλη φορά στις αιτιάσεις του ευρωπαϊκού Βορρά, να διατηρούν την εγρήγορσή τους απέναντι στις κυοφορούμενες εξελίξεις.

Ακόμη και αν η δεύτερη συνάντηση των «Νότιων» μείνει στις διπλωματικές διατυπώσεις, στέλνει ένα ξεκάθαρο μήνυμα προς πολλές κατευθύνσεις. Η εθνική διάσταση των πολιτικών εντός της ΕΕ δεν μπορεί να ισοπεδωνεται μπροστά στις επιβεβλημένες νόρμες της γραφειοκρατίας των Βρυξελλών.

Πολύ περισσότερο όταν η αδιέξοδη προσήλωση στην αυστηρή λιτότητα οδηγεί στην εκτόξευση του λαϊκισμού, αδρανοποιώντας το φλογερό και συνάμα δημιουργικό μεσογειακό «ταμπεραμέντο».

Αν η καρδιά της Ευρώπης χτυπά στις Βρυξέλλες, ας χτυπήσει στη Λισαβόνα ο κώδωνας του κινδύνου για την ενότητα της ΕΕ, πριν ο ευρωσκεπτικιστικός χειμώνας επεκταθεί παντού.