Η θυσία είναι μια ιερή κι ηρωική έννοια! Προχωρώντας με ιπποτική διάθεση, το υποκείμενο αυτοπυρπολείται για μια ευγενή ιδέα.

Συχνά  εξυμνείται στην ρομαντική λογοτεχνία.

Στο σκάκι τα πιόνια είναι εξ ορισμού ταπεινά, θαρραλέα και θυσιάζονται με ενθουσιασμό από τον σκακιστή (όσο κι αν τα αγαπάει).

Το σκάκι θεωρείται συνώνυμο της  τέχνης της θυσίας κι η ικανότητα χειρισμού της θυσίας πιονιού είναι μια από τις πιο σημαντικές του δεξιότητες. Η ρομαντική λογοτεχνία δεν ασχολείται με πιόνια.

Για έναν εξωτερικό παρατηρητή η ομορφιά μιας παρτίδας βρίσκεται στις «πραγματικές» ευφάνταστες, λαμπρές θυσίες που περιέχει. Δεν θαυμάζει κανείς μια απώλεια υλικού που είναι εξασφαλισμένο ότι μετά από μερικές κινήσεις θα οδηγήσει σε ανάκτηση ή υπεροχή. Στις πραγματικές θυσίες, ο παίκτης δεν μπορεί να υπολογίσει τις συνέπειες με ακρίβεια αλλά οφείλει να βασιστεί στην κρίση του. Επιδιώκοντας κανείς δυναμικά πλεονεκτήματα, ο κίνδυνος να πάει χαμένη αναδεικνύεται στο κύριο χαρακτηριστικό της πραγματικής θυσίας.

Είναι λοιπόν ριζικά διαφορετική η οπτική γωνία του πιονιού, του σκακιστή και του εξωτερικού παρατηρητή!

Η πολύφερνη νύφη του Εύξεινου Πόντου

Υποτίθεται πως η ουκρανική κρίση δημιουργεί ένα περιοριστικό momentum για τον τουρκικό αναθεωρητισμό, δεδομένου ότι προέχει το αρραγές της ΝΑ πτέρυγας του ΝΑΤΟ. Ο τουρκικός αναθεωρητισμός δεν είναι μια μελλοντική απειλή αλλά μια πολυετής πολιτική πραγματικότητα σε πολλές από τις γειτονικές του χώρες. Υποτίθεται ότι θα περιοριστεί από εδώ και πέρα τώρα που η Ευρώπη «ξύπνησε». Μιλάμε για την ΕΕ που πουλάει στην Τουρκία όπλα επιθετικά προς τα κράτη μέλη που λέγονται Ελλάδα και Κύπρος.

Πράγματι ο νοσταλγός των αυτοκρατοριών, κ. Ερντογάν, δείχνει τελευταία μια διάθεση τακτοποιήσεων, βάσει ανταλλαγμάτων.

Έχοντας απλώσει τραχανά σε όλη την Ανατολική Μεσόγειο, τείνει σε επικερδείς «τακτοποιήσεις» με Ισραήλ, Αίγυπτο κά. Ας σημειωθεί ότι στο θέμα των αγωγών ήταν οι ΗΠΑ που φρόντισαν να τον βγάλουν από την διαφαινόμενη απομόνωση του Eastmed, για πολιτικούς λόγους όπως διευκρίνισαν.

Η αντιπαράλληλη αγχώδης προσπάθεια διεύρυνσης της ατζέντας των διαφορών με την Ελλάδα δείχνει ότι αυτή η τάση δεν είναι γενική και μάλλον εξαιρεί το Αιγαίο και την Κύπρο.

Ο υποτιθέμενος ειρηνευτικός ρόλος της Αττάλειας δεν ταίριαζε στην Αθήνα και στην… σωστή πλευρά της ιστορίας ενώ αντίθετα ταίριαζε στην Τουρκία που με την Ρωσία έχει εχθρότητα προερχόμενη από τα βάθη των αιώνων. Δεν διαφάνηκε τέτοιος ρόλος ούτε για την Κύπρο, ένα κράτος με παραδοσιακές κι ενεργές θερμές σχέσεις με την Ρωσία.

Τι ήταν, άραγε, αυτό που έκανε την Τουρκία απαραίτητη; Το ότι η Τουρκία πούλησε drones στην Ουκρανία ή ότι στο πρόσφατο παρελθόν (2015) και μόλις 11 ημέρες μετά τις ισλαμιστικές τρομοκρατικές επιθέσεις στο Παρίσι, κατέρριψε το ρωσικό Su24 που βομβάρδιζε τον ISIS στα τουρκοσυριακά σύνορα, γιατί της παραβίασε τον εθνικό εναέριο χώρο της επί 14 δευτερόλεπτα;

Βλέποντας ότι προτού κρυώσει η πολυθρόνα του Λαβρόφ στην Αττάλεια ο κ Ερντογάν κατέθεσε κατάλογο αιτημάτων στον μέχρι πρότινος απρόσιτο κ Μπάιντεν, αναρωτιέται κανείς μήπως όλος αυτός ο διαπραγματευτικός ρόλος που της αναγνωρίστηκε δεν ήταν παρά μια αυτοεκπληρούμενη προφητεία, έτσι ώστε να δικαιολογηθεί το καθεστώς εξαιρέσεων από τις νατοικές υποχρεώσεις αυτής της χώρας.

Σήμερα, σε αντίθεση με την ελληνική «στάση αρχών» όπως αυτοχαρακτηρίζεται το «πρόθυμοι και δεδομένοι», η Τουρκία διαθέτει S400, κατασκευάζει πυρηνικό εργοστάσιο με ρωσική τεχνολογία, έχει παγώσει το κουρδικό με ρωσική βοήθεια, στην πρόσφατη κρίση στο Ναγκόρνο Καραμπάχ έδρασε ως η μακρά χείρα του Πούτιν οδηγώντας στην πτώση της φιλο-αμερικάνικης κυβέρνησης που είχε αναδειχθεί στην Αρμενία. Και φυσικά η αιτηματούχος προς τις ΗΠΑ Τουρκία δεν συμμετέχει στις οικονομικές κυρώσεις.

Με λίγα λόγια η Τουρκία πουλάει ακριβά τον εαυτό της παζαρεύοντας σκληρά. Το πρόβλημα δεν είναι ότι εμείς δεν παίρνουμε τέτοια «βρώμικα» ανταλλάγματα αλλά η πιθανότητα του να περιλαμβανόμαστε σε αυτά, όσο η αξία της στο Χρηματιστήριο της Μαύρης Θάλασσας ανεβαίνει.

Μια παρτίδα πριν το γεύμα;

Αν υποθέσουμε ότι προ του γεύματος οι ηγέτες Ελλάδος και Τουρκίας έχουν τον χρόνο και την δεξιότητα για μια παρτίδα σκάκι, πως θα την βίωναν; Ως πιόνια πρόθυμα για θυσία, ως κομμάτια, ως στρατηγικοί παίκτες ή ως αποστασιοποιημένοι θεατές;

Εδώ δεν πρόκειται για λογιστικούς υπολογισμούς με ακρίβεια ούτε για ρεαλιστική νομοτέλεια των συσχετισμών ούτε για τις προφητείες κάποιου τυχοδιώκτη. Δεδομένου ότι η ζωή όπως και το σκάκι είναι επικίνδυνη, κάποιος οφείλει να ακολουθήσει το ένστικτό του και να θυσιάσει ή να θυσιαστεί με τόλμη όταν το συναίσθημα του είναι το κατάλληλο. Ακόμη μάλιστα περισσότερο αν δεν είναι ο ισχυρός.

Ένα πιόνι μπορεί να πεθάνει ενδόξως με στόχο να επιτεθεί στον εχθρό βασιλιά. Ή πολύ πιο άχαρα απλώς και μόνον για να καθαρίσει ένα τετράγωνο της σκακιέρας για ένα πιο πολύτιμο κομμάτι.  Η Τουρκία είναι ή πιστεύει ότι είναι «κομμάτι». Κι αυτό δεν είναι πρόβλημα της συγκυρίας αλλά διαχρονικό.