Η ημισέληνος της τουρκικής σημαίας όπως και το αρνητικό της, δηλαδή η ημισέληνος της σημαίας του ψευδοκράτους στην Κατεχόμενη Κύπρο, θυμίζουν αμφότερες το φαινόμενο της έκλειψης και τη λεπτή φέτα που μένει φωτεινή στον ουρανό ενώ στη γη, η θερμοκρασία πέφτει απότομα, το φως θαμπώνει και γκριζάρει και οι άνθρωποι για να «δουν» βάζουν μπροστά από τα μάτια τους σκούρα γυαλιά, τζάμια πασαλειμμένα με φούμο.

Η δολοφονία του Άντη Χατζηκωστή στη Λευκωσία το βράδυ της 11ης Ιανουαρίου ήρθε ως κεραυνός μεν, αλλά όχι εν αιθρία δε.

Η ατμόσφαιρα στην μικρή Κυπριακή Δημοκρατία ήταν ήδη συννεφιασμένη από την αδιανόητη αρπαγή της σορού του Τάσσου Παπαδόπουλου (ακριβώς στην πρώτη επέτειο από το θάνατό του) , την αφαίρεση της Ελληνικής σημαίας από τον τάφο του Σπύρου Κυπριανού στη Λεμεσό και τις πυρπολήσεις των εθνικών συμβόλων στο ίδιο κοιμητήριο.

Όλα αυτά μαζί, είναι απολύτως πρωτοφανή για την Κύπρο των τελευταίων 35 χρόνων.

Δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα που με κόπο οι Κύπριοι πολίτες μαζί με τις εκάστοτε ηγεσίες τους, δημιούργησαν δουλεύοντας σκληρά , μετά την εισβολή.

Είναι γεγονότα που, το ένα μετά το άλλο, μοιάζουν να σπρώχνουν οργανωμένα ή όχι, το ρολόι πίσω στην άγρια δεκαετία του 60 που οδήγησε με ακρίβεια μαθηματική στην τραγωδία του 1974.

Ανεξάρτητα από τα ελατήρια που υπάρχουν πίσω από αυτές τις πράξεις, ανεξάρτητα από το αν συνδέονται ή όχι, προστιθέμενα και μάλιστα σε τόσο μικρό διάστημα μέσα στην εξαιρετικά συγκεκριμένη πολιτική συγκυρία, βάζουν το «φούμο» της έκλειψης στα μάτια των Κυπρίων πολιτών.

Συσκοτίζουν, μπερδεύουν, παράγουν αβεβαιότητα και μεγάλη ανασφάλεια στο πλαίσιο της Κύπρου που όπως είπαμε, τουλάχιστον στην ελεύθερη επικράτεια κατάφερε και άφησε πίσω τα πάθη του χθες.

Το μυαλό του μέσου ανθρώπου, δεν μπορεί παρά αντιδράσει αθροιστικά.
Πρώτα το ένα, μετά το άλλο, τώρα αυτό.

Και όλα, με έναν αδιόρατο δεσμό μεταξύ τους που έχει να κάνει με το Κυπριακό, με το παρελθόν, με τις διαπραγματεύσεις, με τις λεγόμενες πλατφόρμες του ΌΧΙ και του ΝΑΙ στο 2004.

Δυστυχώς, αυτός ο δεσμός υφίσταται είτε αυτές οι ενέργειες εκπορεύονται από τους ίδιους κύκλους, είτε είναι τελείως ανεξάρτητες και τυχαίες.

Στη συνείδηση, όπως είπαμε, καταγράφονται συνολικά και υπογραμμίζονται έστω θυμικά με την τρέχουσα συγκυρία.

Στην οποία θα πρέπει να προσθέσω και την κατάθεση του πρόσφατου εγγράφου των Τουρκικών θέσεων για τις διαπραγματεύσεις που κρίθηκε από ολόκληρο το πολιτικό φάσμα ως επιεικώς απαράδεκτο.

Δίκαια άλλωστε, εφ όσον ουσιαστικά οι θέσεις των Τούρκων μέσω της μαριονέτας τους (Μεχμέτ Αλί Ταλάτ) επιχειρούν να θεμελιώσουν τη διχοτόμηση και τη συνομοσπονδία ζητώντας μεταξύ άλλων και ξεχωριστό FIR για τη Βόρεια Κύπρο καθώς και ελεύθερη είσοδο και εγκατάσταση εις το διηνεκές Τούρκων πολιτών!

Τον τελευταίο χρόνο, για όποιον παρατηρεί τα εν Κύπρω τεκταινόμενα υπάρχει μια σαφής, αργή, αλλά σταθερή κλιμάκωση πρωτοφανών για τα δεδομένα της χώρας ενεργειών που παράγουν – χτίζουν ανισορροπία.

Συνοπτικά, από τα μέσα περίπου του 2008, είχαμε:

1. Βανδαλισμό του μεγάλου αγάλματος του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου στην Αρχιεπισκοπή λίγο πριν αυτό μεταφερθεί.

2. Αντίστοιχο βανδαλισμό σε άγαλμα του στρατιωτικού ηγέτη της ΕΟΚΑ, Γεωργίου Γρίβα.

3. Έκρηξη συνθημάτων σε τοίχους με εμπρηστικό εθνικιστικό περιεχόμενο και ύβρεις κατά του Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας Δημήτρη Χριστόφια με φρασεολογία του τύπου «προδότη-καταδότη» ή «Kıbrıs Türktür» (η Κύπρος είναι Τούρκικη)

4. Κλιμακούμενη βία μεταξύ οπαδών ποδοσφαιρικών ομάδων στο δυστυχώς άκρως πολιτικοποιημένο Κυπριακό ποδόσφαιρο.

5. Βανδαλισμούς και καταστροφές στην οικεία- μουσείο του ιστορικού ηγέτη της Κυπριακής Αριστεράς Εζεκία Παπαϊωάννου.

6. Την κλοπή της σορού του Τάσσου Παπαδόπουλου ακριβώς ένα χρόνο από τον θάνατό του και μία ημέρα πριν από το πρώτο ετήσιο μνημόσυνο.

7. Την υποστολή της σημαίας από τον τάφο του Τάσσου Παπαδόπουλου την ημέρα των γενεθλίων του.

8. Την κλοπή και πυρπόληση Ελληνικών σημαιών από τον τάφο του Σπύρου Κυπριανού καθώς και άλλων τάφων στο ίδιο κοιμητήριο, στη Λεμεσό.

Μέχρι χθες, όλα αυτά ήταν ήδη πάρα πολλά και πάνω από όλα πρωτοφανή για την πρόσφατη ιστορία της Κύπρου.

Με αποκορύφωμα βέβαια την κλοπή της σορού του τέως Προέδρου.

Τώρα; Τώρα σε όλο αυτό το σκηνικό που μυρίζει έντονα «χθες» ήρθε να προστεθεί το αίμα και η ζωή του Άντη Χατζηκωστή.

Ο Άντης Χατζηκωστής, γιος του Κωστή, ήταν ένας εξαιρετικά αγαπητός άνθρωπος σε όλους τους συνεργάτες του ανεξάρτητα από το τι πρέσβευε ο κάθε ένας πολιτικά.

Ευφυέστατος, γνώστης της δουλειάς του, δουλευταράς, ήταν τα σίγουρα χέρια που ήδη είχαν πάρει το τιμόνι του εκδοτικού συγκροτήματος και το κρατούσαν σταθερά εμπνέοντας εμπιστοσύνη ακόμα και σε παλιές δημοσιογραφικές καραβάνες.

Αν εξαιρέσω δυο-τρεις καφέδες που είχαμε πιει σε κάποιες εκδηλώσεις που συμπέσαμε, κατά τα άλλα δεν τον ήξερα. Μου άρεσε όμως, γιατί γελούσε πλατειά, ήταν εξαιρετικά έξυπνος και ήταν τελείως προσανατολισμένος στο να μαθαίνει διαρκώς οτιδήποτε είχε σχέση με τον εκσυγχρονισμό των ΜΜΕ. Γενικώς, μου αρέσουν οι άνθρωποι που δεν «βολεύονται» και κοιτάζουν να γίνονται καλύτεροι διαρκώς, ακόμα και όταν δεν έχουν «καμιά ανάγκη». Τέτοιος ήταν ο Άντης.

Ποιος ευθύνεται για αυτό που έγινε;
Πόσο συνδέονται όλα αυτά τα γεγονότα μεταξύ τους; Δεν ξέρω.
Και δεν ξέρω αν θα μάθουμε ποτέ την αλήθεια, όπως επίσης ένα μήνα μετά δεν έχουμε ιδέα τι απέγινε η σορός του Τάσσου, ποιοι την πήραν και γιατί.

Αυτό που ξέρω, είναι πως στη συγκεκριμένη συγκυρία η μικρή Κυπριακή κοινωνία νιώθει όλο και πιο έντονα ανασφαλής.

Πως όλα αυτά, μέχρι πρότινος ήταν απλά αδιανόητα.

Πως επενεργούν σαν διχαστικό δηλητήριο στις συνειδήσεις των πολιτών.

Πως οι πολιτικοί οφείλουν να διατηρήσουν την ψυχραιμία τους και να μην εκπίπτουν σε εμπρηστικές δηλώσεις που καλλιεργούν τον διχασμό και τη συνομωσιολογία στρέφοντας έτσι ένα μέρος της κοινωνίας κατά ενός άλλου.

Ορισμένοι, αθροίζοντας τα γεγονότα έσπευσαν να δημιουργήσουν σενάρια προσβολής του «αδούλωτου ελληνικού πνεύματος των Ελληνοκυπρίων» .

Μίλησαν για πολιτική τρομοκρατία και σφαίρες στη δημοκρατία κλπ. Προσπάθεια για πολιτικά οφέλη, πάνω από το ζεστό ακόμα σώμα του νεκρού.

Άλλοι, μετριάζουν τον τόνο και λένε πως ο Άντης Χατζηκωστής έπεσε θύμα εγκληματιών του κοινού ποινικού δικαίου με αφορμή οικονομικές διαφορές ή επιχειρηματικά συμφέροντα.

Η ίδια η Αστυνομία στις πρώτες εκτιμήσεις της έκανε λόγο για οικονομικά κίνητρα- λόγω του κυνηγετικού όπλου με το οποίο –λένε- έγινε η δολοφονία και του μάλλον απολιτίκ χαρακτήρα του νεκρού.

Δυστυχώς, στο «δια ταύτα» δεν έχει καμία σημασία τι ισχύει από όλα αυτά.

Το αποτέλεσμα είναι το ίδιο:

Ανασφάλεια, αβεβαιότητα, επαναφορά της αγριάδας σε έναν τόπο που για 30 τόσα χρόνια είχε μάθει αλλιώς και όλα αυτά με διαπραγματεύσεις σε εξέλιξη και μάλιστα με το πιεστικό δίλλημα –όπως μπήκε από τα Προεδρικά χείλη- Ομοσπονδία ή Διχοτόμηση.

Η ανασφάλεια λοιπόν, η διασπορά της αβεβαιότητας, ο φόβος, το «φούμο» στα μάτια των πολιτών, η ατμόσφαιρα μιας Κύπρου σε «έκλειψη» οδηγούν απ ευθείας εκεί, εκβιαστικά: Ομοσπονδία ή Διχοτόμηση.

Η κατατρομοκράτηση της κοινής γνώμης θα οδηγήσει στην απελπισμένη ψήφο είτε αποδοχής είτε απόρριψης (και στις δύο περιπτώσεις όπως-όπως).

Δυστυχώς, είναι πολλά και πυκνά τα όσα συμβαίνουν και δύσκολα ο νους δεν γλιστράει σε «περίεργες» σκέψεις.

Μιλώντας νωρίτερα με πηγή που γνωρίζει άριστα τα παρασκήνια μου είπε:

«Τα μεγάλα κέντρα, θέλουν να απαλλαγούν από όλα τα προβλήματα που κληροδότησε ο ψυχρός πόλεμος και ο 20ς αιώνας. Ο χάρτης του κόσμου αλλάζει και η Κύπρος είναι ένας από τους μπελάδες. Δεν τους νοιάζει το πώς θα λυθεί το Κυπριακό, τους ενδιαφέρει να πάψει να υπάρχει ως ζήτημα. Είτε λοιπόν κάποιοι κινούν νήματα και δημιουργούν αδιόρατα αλλά αισθητά ψυχολογικά ντόμινο είτε απλά εκμεταλλεύονται καταστάσεις που οδηγούν στο ίδιο αποτέλεσμα. Ας μην ξεχνάμε πως ο υπόκοσμος των μυστικών υπηρεσιών έχει απίστευτα πλοκάμια που υπηρετούν Κεντρικές στρατηγικές με τρόπους που ακόμα και τα ίδια τα Κέντρα, συχνά δεν εγκρίνουν ή δεν θέλουν να ξέρουν».

Συμπτώσεις ή όχι, όπως είπαμε, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο.

Προσωπικά, πιστεύω πως η Κυπριακή Κυβέρνηση θα πρέπει να κινηθεί άμεσα προς την αποκατάσταση του αισθήματος ασφάλειας των Κυπρίων πολιτών, ένα αίσθημα που ήταν δεδομένο για 3 δεκαετίες και τώρα, μέρα με την ημέρα ξεθεμελιώνεται. Κάποιοι φροντίζουν για αυτό.

Ίσως, να χρειάζεται μια κεντρική δήλωση του Προέδρου της Δημοκρατίας.
Και αυτό γιατί, τέτοιου είδους γεγονότα ( για όλα μαζί μιλάω) όταν υποτιμώνται γεννούν καινούργια. Και χωρίς να θέλω να γίνω δραματικός, όλα αυτά πάνε την Κύπρο εφιαλτικά πίσω. Στην ολική έκλειψη του 1963.

Επαναλαμβάνω: είτε είναι οργανωμένα από ένα κέντρο είτε είναι άσχετα μεταξύ τους.

Γιώργος Πήττας, Λευκωσία για το tvxs.gr

ΥΓ: Και βεβαίως, άρχισαν τα όργανα αμέσως.
Στο διαδίκτυο κυκλοφορεί τις τελευταίες ώρες ένα «ντοκουμέντο» και ο τρόπος με τον οποίο το πλασάρουν ορισμένοι είναι για να παρασύρουν τον κόσμο (για άλλη μια φορά) να νιώσει πως το σύμπαν συνωμοτεί κατά της Κύπρου (γιατί προφανώς είναι το κέντρο του γαλαξία).
Στην ιστοσελίδα https://www.defencenet.gr/ μάλιστα μιλάνε για «αναμενόμενο θύμα προγραφών» συγκρίνουν ευθέως με τη δολοφονία του Θεόφιλου Γεωργιάδη (!) και έχουν ως «αδιάσειστο στοιχείο» για όλα αυτά ένα έγγραφο ρουτίνας της UNFICYP (United Nations Force Cyprus) προς τον A. Downer στο οποίο ο αξιωματούχος των Η.Ε. ενημερώνεται για την βελτίωση των σχέσεων Χατζηκωστή- Χριστόφια.

Στον δεσμό πιο πάνω θα βρείτε το έγγραφο, διαβάστε το και αν κάποιος βρει μέσα εντολές προγραφών ας μου το πει και εμένα.

Ακριβώς αυτά είναι που τρομάζουν…Τα ίδια τα γεγονότα από μόνα τους –που είναι σκοτεινά και περίεργα- δεν αρκούν σε κάποιους. Νιώθουν την ανάγκη να προσθέσουν όση σάλτσα μπορούν να δημιουργήσουν ακόμα μεγαλύτερες επιπτώσεις στην κοινωνία.
Ποιοι τελικά βολεύονται;