Ο αποκλεισμός του 1/3 των παιδιών από το Πανεπιστήμιο είναι στίγμα για την κυβέρνηση και θα πρέπει να μείνει ως τέτοιο για το κόμμα της ΝΔ. Τέτοιες μέρες που γιορτάζουμε την Μεταπολίτευση αξίζει να θυμηθούμε ότι στη ραχοκοκαλιά της κουλτούρας της υπήρξαν οι πολιτικές της συμπερίληψης – πολιτικές που σταθερά πολεμούσε η δεξιά, τόσο τις προηγούμενες δεκαετίες αλλά από όσο φαίνεται ακόμη και σήμερα. Είναι πολιτικές που πηγάζουν από την αλλεργία της για τα λαϊκά στρώματα αλλά και από την καταστατική της ιδεολογία σχετικά με τα κοινωνικά στεγανά, τον περιορισμό της κοινωνικής κινητικότητα και την εξυπηρέτηση ενός στενού πυρήνα ημετέρων – στην προκειμένη περίπτωση των σχολαρχών.

Όταν τούτες τις μέρες μέλη της κυβέρνησης ακυρώνουν με τόσο αναίδεια προσπάθειες χιλιάδων παιδιών, που μάλιστα προετοιμάστηκαν στις αντίξοες συνθήκες της πανδημίας, είναι ντροπή να επαίρεται για την επιτυχία του Αντετοκούμπο. Ντροπή και υποκρισία τη στιγμή που αν δεν ήταν για τις διεθνείς του επιτυχίες, θα ήταν από τα παιδιά που θα είχε καταδικάσει ως «αποτυχημένα» με βάση τα κριτήρια περί αριστείας που έχει καθιερώσει. Το ίδιο υποκριτικό είναι ότι το κάνει όταν συντηρεί ακόμη τα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών και προσφύγων, στα οποία θρηνήσαμε σήμερα μόλις ένα νεκρό νήπιο.

Η ΝΔ και η κυβέρνηση δεν έχει το δικαίωμα να είναι σήμερα με την Ελλάδα που γιορτάζει. Γιατί αυτά για τα οποία γιορτάζουμε είναι ακριβώς όσα δεν μπορεί να ανεχθεί, παρά μόνο ως βιτρίνα.