Ο νέος πτωχευτικός νόμος που πέρασε πριν από μία βδομάδα από τη Βουλή μετά την απόρριψη της πρότασης δυσπιστίας από τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, Αλέξη Τσίπρα, εξισώνει απόλυτα τις ανάγκες και την αντιμετώπιση του δικαίου των φυσικών και των νομικών προσώπων. Δανείζεται μάλιστα τις πάγια και ιστορικά κατοχυρωμένες διαδικασίες για την πτώχευση μιας επιχείρησης για χρήση στα φυσικά πρόσωπα και στο νοικοκυριό. Ρύθμιση που χωρίς επιφυλάξεις χαρακτηρίζουμε ως ολέθρια για την κοινωνία στο σύνολό της και για τα μέλη της το καθένα ξεχωριστά. Για να δούμε γιατί.
 
Αξίες της μετανεωτερικότητας
 
Γράφτηκαν και ειπώθηκαν αρκετές αράδες για τις νομικές συνέπειες της εφαρμογής του νόμου σε επίπεδο καθημερινής ζωής με επίκεντρο την απώλεια της πρώτης κατοικίας αλλά και της υφαρπαγής των περιουσιακών στοιχείων ενός φυσικού προσώπου από τους δανειστές του. Η ακραία φιλελεύθερη αυτή πολιτική για την Ελλάδα της ιδιοκατοίκησης φαίνεται ότι παρακολουθεί τις ακρότητες της κατάργησης των ρυθμίσεων των εργασιακών σχέσεων και κατά συνέπεια τις συνοδεύει σαν αναγκαίο συμπλήρωμά της. Οι διατάξεις είναι δανεισμένες από δίκαια ευρωπαϊκών χωρών καθώς οι χώρες του ώριμου καπιταλισμού ισορροπούν μέσα από κοινωνικά κράτη και παροχές που στηρίζουν τον πολίτη ως αυτόνομο υποκείμενο. Η προσωπική «αυτονομία» μάλιστα αποτελεί κεντρική αξία της εποχής της μετανεωτερικότητας καθώς υποχρεώνει νέους και γηραιότερους να επιδιώκουν πάση θυσία σαν αξία ζωής τη δυνατότητα να ζουν μόνοι τους χωρίς τη βοήθεια της οικογένειας, των φίλων, του ευρύτερου περιβάλλοντός τους. Μέσα σε αυτή τη λογική, η ιδιοκατοίκηση ήταν και είναι πολύ χαμηλή και όταν υπάρχει συνδέεται με την παροχή δανείου δηλαδή τη μετατόπιση της εξάρτησης από την οικογένεια στην απρόσωπη τράπεζα.

Αυτά τα χαρακτηριστικά των ευρωπαϊκών κοινωνιών δεν αναγνωρίζονται (ακόμη) στην ελληνική κοινωνία. Καθώς το κοινωνικό κράτος στην Ελλάδα ακουμπάει παραδοσιακά περισσότερο πάνω στην οικογενειακή φροντίδα παρά στην κρατική βοήθεια, μεταπολεμικά θεμελιώθηκε σαν ύψιστη αξία η γονική παροχή του σπιτιού που στέγαζε την οικογένεια, περνούσε από γενιά σε γενιά και δεν αποτελούσε ανταλλακτική αξία.

Κατά συνέπεια, για τον Έλληνα ήταν πιο σημαντικό να έχει σπίτι από ό,τι απασχόληση, σχέση αντίστροφη από αυτή που καταγράφεται στις ευρωπαϊκές κοινωνίες της Κεντρικής και Βόρειας Ευρώπης. Ο πρόσφατος νόμος, λοιπόν, όχι μόνο θίγει αυτή την ύψιστη δομική αξία της μέσης ελληνικής οικογένειας αλλά την καθιστά ένοχη, και ταυτόχρονα την απαξιώνει σε σχέση με το κοινωνικό περιβάλλον και με το υψηλό συμβολικό κεφάλαιο που κληρονομήθηκε από γενιά σε γενιά.
 
Κοινωνική αποδιάρθρωση
 
Επιπρόσθετα, ο νόμος αυτός όπως όλοι οι φιλελεύθεροι νόμοι, στοχεύει στην ταξική αναδιάρθρωση. Καθώς η απειλή της αστεγίας και της πιστοποιημένης φτώχειας με υπογραφή του κράτους στέκεται σαν μπαμπούλας στο κατώφλι του εργαζόμενου του μόχθου, που προσπαθεί με κόπο να συγκεντρώσει τις εβδομαδιαίες ώρες εργασίες για να επιβιώσει, η συνολική απώλεια των περιουσιακών στοιχείων οδηγεί ραγδαία σε περιθωριοποίηση και διαδικασίες κοινωνικού αποκλεισμού. Ακόμη και αν δεν βρεθούν στο δρόμο, θα φτωχοποιηθούν βίαια, τα μεσαία, χαμηλά και λαϊκά στρώματα καθώς κινδυνεύουν από άμεση καθοδική κινητικότητα. Με άλλα λόγια, θα βρεθούν εκτός κοινωνικού χώρου, διεκδικήσεων και δικαιωμάτων με ελάχιστες πιθανότητες να μπορέσουν να περισώσουν κάτι. Το χειρότερο στις διαπιστώσεις αυτές είναι η απαξίωση αυτής της γενιάς εργαζομένων στα μάτια της επόμενης με ολέθρια αποτελέσματα, αφού οι γονείς θα βρεθούν να μην μπορούν να «αφήσουν» τίποτα στα παιδιά τους. Στην πραγματικότητα μιλάμε για ραγδαία κοινωνική αποδιάρθρωση, διάρρηξη κοινωνικού ιστού και συνοχής που αναγκαστικά θα οδηγήσει σε μεγάλες κοινωνικές ανακατατάξεις και βίαιες ανατροπές.

Τέλος, είναι προφανές ότι πολιτικά ο νόμος αυτός δεν ευνοεί κανένα κόμμα του λεγόμενου δημοκρατικού τόξου, από αριστερά προς δεξιά και αντίστροφα. Κραυγαλέα εξαίρεση θα αποτελέσουν τα ακροδεξιά κόμματα, καθώς πρόκειται για κατεξοχήν πολιτικές δομές που εκμεταλλεύονται τη λαϊκή δυσαρέσκεια ανεξαρτήτως ταξικής προέλευσης και συμμετοχής. Η συντηρητική κυβέρνηση θα βρεθεί χωρίς καν να το καταλάβει μπροστά στο ιδανικό υπόβαθρο που εκείνη δημιούργησε για τη ραγδαία άνοδο ενός ριζοσπαστικού λαϊκισμού, ακόμα και φασισμού παρόλες τις επίσημες διακηρύξεις καταπολέμησής του με την καταδίκη της Χρυσής Αυγής.

Εν κατακλείδι, βρισκόμαστε μπροστά σε ένα νόμο καταστροφικό για την κοινωνία και τους πολίτες, ακραία ταξικό και φιλελεύθερο, ανάρμοστο με τις ιστορικές καταβολές της ελληνικής κοινωνικής συνοχής που κατεδαφίζει τις θεμελιώδεις αξίες και κατακτήσεις του 20ού αιώνα. Θεωρούμε επιτακτική την ηθική και πολιτική υποχρέωση της αριστερής παράταξης να εργαστεί στιβαρά προς την κατεύθυνση της ανατροπής του πτωχευτικού νόμου 4738/2020 ασκώντας εξαντλητική αντιπολίτευση, ώστε να αποτραπεί με κάθε τρόπο η ορατή απειλή μιας θλιβερής πραγματικότητας για μαζική ανθρώπινη εξαθλίωση, υλική και συμβολική, και να αποκατασταθεί το αίσθημα δικαίου στην ταλαιπωρημένη ελληνική κοινωνία.

Πηγή: Εποχή