«Η Κίνα στηρίζει το νόμισμά μας για δικό της συμφέρον», έγραφε χθες η γερμανική Die Zeit, σε άρθρο υπό τον τίτλο «πραγματικά ευγενικοί διασώστες του ευρώ».

Ads

Ακολουθούν αποσπάσματα του άρθρου του Michael Thumann:

Λίγο πριν από τις γιορτές έμοιαζε με χριστουγεννιάτικο δώρο από την Κίνα στους Ευρωπαίους. Ο κινέζος αναπληρωτής πρωθυπουργός Wang Qishan ανακοίνωσε ότι η χώρα του θα στηρίξει ακόμα περισσότερο το ευρώ, εφόσον αυτό κριθεί αναγκαίο. Πραγματικά ευγενικό από πλευράς του, είπαν οι ευρωπαίοι Επίτροποι, που επισκέφτηκαν το Πεκίνο. Αμέσως η συναλλαγματική αξία του ευρώ ανέβηκε στις αγορές.

Τα κράτη όμως δεν κάνουν χριστουγεννιάτικα δώρα. Πώς θα μπορούσε λοιπόν να εκλάβει κανείς τα κινεζικά δώρα; Και τι σημαίνει αυτό για τις αδυναμίες και τα δυνατά σημεία του ευρώ;

Φυσικά – κι αυτό το πρόσεξαν αμέσως οι σχολιαστές – οι Κινέζοι, παρέχοντας στήριξη στο ευρώ, ενεργούν για το δικό τους συμφέρον. Η Κίνα έχει επενδύσει μεγάλο μέρος των συναλλαγματικών της αποθεμάτων στο ευρωπαϊκό νόμισμα. Εάν το ευρώ χάσει την αξία του, θα αδειάσουν και τα κινεζικά θησαυροφυλάκια. Πολιτικοί της Λαϊκής Δημοκρατίας περιοδεύουν στοχευμένα, αυτούς τους μήνες κρίσης για την Ευρώπη, στις αδύναμες χώρες της ΕΕ.

Αγοράζουν, για παράδειγμα πορτογαλικά, ομόλογα και ελληνικές επιχειρήσεις. Ήδη τους ανήκει ένα μέρος του λιμανιού του Πειραιά. Χορηγούν δάνεια και χαρίζουν και μια καλή κουβέντα.

Για τόσο μεγάλες επενδύσεις αναμένουν ασφαλώς ανταλλάγματα, για παράδειγμα όταν οι Αμερικανοί κατηγορήσουν ξανά την Κίνα για συναλλαγματικό dumping με σκοπό την προώθηση των εξαγωγών. Γι’ αυτό δικαίως οι Η.Π.Α. επισημαίνουν τις νομικές ρήτρες. Βλέπουν με ανησυχία την οικονομική διείσδυση της Κίνας σε όλες τις ηπείρους.

Η νέα δύναμη θα έχει στο τέλος και πολιτικές συνέπειες. Αυτό κατέστη ήδη εμφανές από το πόσα αραβικά και αφρικανικά κράτη απουσίασαν από την τελετή απονομής του βραβείου Νόμπελ στον κινέζο αγωνιστή υπέρ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων Liu Xiaobao. Η εξάρτηση έχει και το τίμημά της.

Αυτό ισχύει προς όλες τις κατευθύνσεις. Ό,τι είναι για τους Αφρικανούς οι Κινέζοι, είναι για τους Αμερικανούς και τους Ευρωπαίους οι τράπεζές τους, οι επενδυτές και τα ασφάλιστρα κινδύνου για τα επιτόκια. Η κρίση στην Ευρωζώνη αποτελεί αποτρεπτικό παράδειγμα για τη σχέση εξάρτησης, στην οποία περιέρχονται τα κράτη μέσω της τυφλής υπερχρέωσης και των ανεπαρκών μέτρων για τις τράπεζες. […]

Η παρέμβαση από την Άπω Ανατολή μας δίνει τα κατάλληλα διδάγματα. Η κινεζική στήριξη στο ευρώ έχει μακροπρόθεσμα κίνητρα. Το ευρώ βρίσκεται στα κρατικά θησαυροφυλάκια, η Ευρώπη είναι η δεύτερη σημαντικότερη εξαγωγική αγορά για την Κίνα, οι ευρωπαϊκές επιχειρήσεις είναι στενά συνυφασμένες με διεθνείς ομίλους.

Γι’ αυτό και αποτελεί ζωτικής σημασίας για την Ευρώπη, αλλά και τον κόσμο, η μεταρρύθμιση της Ευρωζώνης, που φέτος αναβλήθηκε. Εάν καταρρεύσει το ευρώ, θα πληγούν όλες οι μεγάλες οικονομίες. Η προστασία από τις επιπτώσεις μιας κατάρρευσης θα είναι εν κατακλείδι σχεδόν αδύνατη. Η δήλωση του Πεκίνου περί παροχής βοήθειας ακολουθεί αυτή τη λογική, γιατί θέλει να συμβάλει στο να μη φτάσει η κατάσταση σε αυτό το σημείο.

Παραπέμποντας και στη σωτηρία των μεγάλων τραπεζών τα προηγούμενα χρόνια, θα μπορούσε κανείς να πει ότι: Το ευρωπαϊκό νόμισμα είναι πολύ σημαντικό για να καταρρεύσει. Αυτό τελικά μπορεί να είναι και η σωτηρία του.