“Φυσάει στα σταυροδρόμια του κόσμου”, θα έλεγε ο ποιητής Τάσος Λειβαδίτης και θα κατέληγε για αυτό στο δικαστήριο το 1955. Φυσάει στα σταυροδρόμια της Ευρώπης, σήμερα, αλλά όχι αρκετά δυνατά και όχι πάντα προς τη σωστή κατεύθυνση για να στείλλει τα ελληνικά πλοία νικηφόρα στις Βρυξέλλες. Πρέπει να θυσιαστεί η Ιφιγένεια, είπε ο μάντις που έβλεπε σκιές από το μέλλον. Η Ιφιγένεια θυσιάστηκε, τα πλοία έφτασαν στον προορισμό τους, η ποθητή νίκη πήρε 10 χρόνια να πραγματοποιηθεί. Και για αυτούς που δεν περιπλανήθηκαν στον γυρισμό άλλα 10 χρόνια, τους περίμενε υπομονετικά η εκδίκηση της Κλυταιμνήστρας για το αδικοχαμένο παιδί της.

Ο ελληνικός λαός θα περιμένει ακόμα λίγο με υπομονή να δει αν η θυσία θα αποδώσει καρπούς. Όχι οποιουσδήποτε καρπούς, αλλά την αναδιάρθρωση του χρέους και την άρση της επιβολής των ιδεοληψιών του νεο-φιλελευθερισμού σε μια οικονομία και κοινωνία που δεν καταλαβαίνουν την ιδιαιτερότητά της. Σε αντίθετη περίπτωση, η συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού, “πλην Λακεδαιμονίων”, θα σχεδιάσει την εκδίκησή της. Σε πρώτο επίπεδο την καταγγελία των “λεόντειων” Μνημονίων στα Διεθνή Δικαστήρια, και μονομερείς ενέργειες σε μια σειρά επίπεδα που θα πονέσουν όλους πολύ και ειδικά αυτούς που εναπόθεσαν τις ελπίδες τους στο Αγγλικό Δίκαιο.

Σε δεύτερο επίπεδο η εκδίκηση θα πρέπει να περιλαμβάνει την οικονομική ανασυγκρότηση της χώρας με μοχλό το κράτος και παράλληλη ενθάρρυνση  της ανάπτυξης της υγιούς ιδιωτικής πρωτοβουλίας. Μεταρρυθμίσεις, ναι.  Μείωση της φορολογίας αλλά και επιβολή αυστηρών φορολογικών ελέγχων παντού. Μείωση παραπέρα των γραφειοκρατικών εμποδίων στην επιχειρηματική δραστηριότητα. Καμιά απόλυση στο δημόσιο, αλλά παράλληλη εντατικοποίηση της παραγωγικότητας του με επιμήκυνση του χρόνου εργασίας και θέσπιση ποιοτικών κριτηρίων. Στόχος να ολοκληρωθεί επιτέλους το εθνικό κτηματολόγιο, το κτηματολόγιο δασικών εκτάσεων, ο εθνικός χωροταξικός σχεδιασμός, η καταμέτρηση και αξιοποίηση της περιουσίας του δημοσίου, η επιμήκυνση της σχολικής και πανεπιστημιακής χρονιάς τουλάχιστον κατά ένα μήνα.

Η εκδίκηση περιλαμβάνει επίσης την αλλαγή προσανατολισμού στην παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας. Η παραπέρα ανάπτυξη των ιχθυοκαλλιεργειών που αποτελούν το 55% της Ευρωπαϊκής Ένωσης και είναι δεύτερο εξαγωγικό μας προϊόν μετά τα πετρελαιοειδή, σε μια χώρα που έχει ακτογραμμή μεγαλύτερη της Αφρικής. Συνολική βελτίωση της πρωτογενούς παραγωγής με προϊόντα μεγάλης προστιθέμενης αξίας. Αξιοποίηση των 8750 βραχονησίδων του Αιγαίου για την παραγωγή αιολικής ενέργειας, των 2300 αναγνωρισμένων σημείων για μικρο-υδρο-ηλεκτρικά έργα, των 14.700 οικοπέδων του ΟΣΕ, των δασικών εκτάσεων. Τη δημιουργία “πράσινων λογαριασμών”. Την επανασυγκρότηση του ναυπηγο-επισκευαστικού κλάδου μας στην κατασκευή μικρών και μεγάλων σκαφών. Την αξιοποίηση με τα διάφορα είδη τουρισμού του μοναδικού στην Ευρώπη ανάγλυφου βουνού και θάλασσας, φυτών και ζώων, μοναχισμού και κοσμοπολιτισμού.

Η εκδίκησή μας θα είναι μια μαζική, λαϊκή, αντιμετώπιση με τη δουλειά μας και το θιγμένο φιλότιμό μας, με την ευστροφία μας. Η θυσία της Ιφιγένειας δεν θα πάει χαμένη, με ή χωρίς συμφωνία ή και με όχι τόσο καλή συμφωνία ένα είναι σίγουρο: ήρθε η ώρα να στηριχτούμε στις δικές μας δυνάμεις κι αν ο άνεμος αργήσει να φυσήξει υπάρχουν πάντα τα κουπιά.

* Ο Νίκος Χασιώτης είναι δρ. φιλοσοφίας, Μέλος της «Κοινωνίας Πρώτα»