Είχες τον τρόμο της αρένας στα μάτια
βλέπεις ήσουν για όλους
το κόκκινο πανί.
Νίκος Δαββέτας, «Έξι μικρά ποιήματα», Εντευκτήριο, Απρίλιος-Ιούνιος 2000

Ads

 
Η κρίση που βιώνει σήμερα η Ελλάδα μπορεί να συγκριθεί μόνο με τις συνέπειες ενός πολέμου. Οι ρυθμίσεις του Μνημονίου και των συμβάσεων απέδωσαν και συνεχίζουν να αποφέρουν τεράστια ύφεση, ανεξάντλητη φτώχια, αποδιάρθρωση της κοινωνικής συνοχής, παραβίαση της εθνικής κυριαρχίας. Κι όπως συμβαίνει σ’ αυτές τις περιπτώσεις η κρίση συνοδεύεται με αναδιανομή του πλούτου, αλλά και συγκεκριμένα με την καταστροφή της μεσαίας κοινωνικής τάξης.
 
Ελάχιστοι αντιλήφθηκαν τις πολιτικές απολήξεις. Γι αυτό και δεν μπόρεσαν να προβλέψουν το εκλογικό αποτέλεσμα της 6ης Μαΐου. Η καθίζηση του ΠΑΣΟΚ ισοδυναμεί με εξαφάνιση, για όσους ζήσαμε την παντοδυναμία του μετά τη μεταπολίτευση. Το ίδιο μπορεί να ερμηνευτεί και η καθήλωση της Νέας Δημοκρατίας. Η εύλογη ενίσχυση του ΣΥΡΙΖΑ, συνέπεια της σταθερής αντίθεσής του στην πολιτική του Μνημονίου, διαδηλώνει πρωτίστως την άρνηση των πολιτών στη συνέχιση της ίδιας πολιτικής. Η έλευση μιας κυβέρνησης από την Αριστερά με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ μάλλον συνιστά βεβαιότητα, ακόμη κι αν αυτό δεν προκύψει για λίγες ψήφους στις εκλογές της 17ης Ιουνίου. Αργά ή γρήγορα θα γίνει πραγματικότητα. Διότι το κοινωνικό ζήτημα είναι δυσεπίλυτο, ανυπέρβλητο, για τις δυνάμεις που εκφράζουν την κυρίαρχη τάξη πραγμάτων.
 
Η Ελλάδα πρέπει ν’ αλλάξει ριζικά, κι αυτό συνιστά κοινή παραδοχή. Και δεν είναι μόνο η καταπολέμηση της ύφεσης, ούτε οι τομές στη δημοσιονομική πολιτική.  Οι μεταρρυθμίσεις είναι τόσο αναγκαίες, όσο και η ρήξη με την εφαρμογή του Μνημονίου. Η ανατροπή των δυσλειτουργιών του δημόσιου τομέα, η θεραπεία των κοινωνικών ανισοτήτων, η εμπέδωση του κράτους πρόνοιας, ακόμη και η οικοδόμηση νοοτροπιών συλλογικής μέριμνας και ευθύνης στην κοινωνία των πολιτών, αποτελούν καίρια ζητήματα. Όλα αυτά σημαίνουν ανατροπή των συστατικών δομών του ελληνικού κράτους, ριζική αλλαγή της πορείας της χώρας. Με άλλα λόγια οι υψηλοί στόχοι τίθενται εκ των πραγμάτων, δεν τους προκαλεί η συνήθως υπερβατική ρητορεία της Αριστεράς.  
 
Συνεπώς η κυβέρνηση της Αριστεράς με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ επωμίζεται εκ των πραγμάτων έργο δυσχερές και πρωτόγνωρο. Οι προσδοκίες και οι απαιτήσεις των πολιτών δεν αφήνουν περιθώριο για κραυγαλέες υπαναχωρήσεις, ούτε για αμφισημία στόχων, όσο κι αν είναι δικαιολογημένη η έλλειψη πείρας των στελεχών που θα κληθούν να ηγηθούν αυτής της  στρατηγικής επιδίωξης. Κανείς δεν θα συγχωρήσει την επικράτηση μικροπολιτικής συμπεριφοράς, αμετροέπειας και αλαζονείας.  Διότι τώρα, περισσότερο από ποτέ στο παρελθόν, επιβάλλεται ένα πλατύ μέτωπο συμμαχιών σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο. Ας κοιτάξουν λίγο στο παρελθόν οι ηγήτορες του ΣΥΡΙΖΑ. Σε κρίσιμες εποχές της ελληνικής πολιτικής διαδρομής το ΕΑΜ και η ΕΔΑ συνιστούν κατάλληλα παραδείγματα. Η ιστορία σίγουρα δεν διδάσκει, προσφέρει ωστόσο θεμελιακή γνώση για τη διαμόρφωση μιας στέρεης αντίληψης σήμερα.