Όπως διαμορφώνεται πλέον η πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα, στην πορεία προς τις ευρωεκλογές του Ιουνίου, δεν υπάρχει αμφιβολία πως οι συνθήκες της πολιτικής συγκυρίας, εσωτερικά και διεθνώς, ευνοούν το ΠΑΣΟΚ και την επάνοδό του στη θέση της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης.

Η πτώχευση της χώρας το 2010 ανέδειξε λαϊκές δυνάμεις που αμφισβήτησαν το πολιτικό προσωπικό και μετέφεραν την πολιτική σύγκρουση στα άκρα. Το ΠΑΣΟΚ εισέπραξε – και δικαίως – το μεγαλύτερο μέρος του πολιτικού κόστους και μοιραία αναδείχθηκε, ως παράγων αμφισβήτησης και εναλλακτικής πολιτικής πρότασης, η αριστερά και ο ΣΥΡΙΖΑ. Το μεγαλύτερο μέρος των ψηφοφόρων και των στελεχών του ΠΑΣΟΚ μετακινήθηκε τότε σταδιακά προς τον ΣΥΡΙΖΑ.

Πλην όμως η κυβερνητική θητεία του ΣΥΡΙΖΑ και εν συνεχεία το είδος της αντιπολίτευσης που άσκησε τον μεταμόρφωσαν σε ένα απολύτως συστημικό κόμμα, που ανέλαβε το ρόλο του ιμάντα μεταβίβασης των εντολών του ΔΝΤ και του Eurogroup και το οποίο επιπλέον βαρύνονταν και με την καθαρή παραβίαση της λαϊκής εντολής που έλαβε κατά το δημοψήφισμα του 2015, μια εντολή σύγκρουσης με την πολιτική ελίτ των Βρυξελλών.

Μετά την εσωκομματική κρίση στον ΣΥΡΙΖΑ, την διάσπαση που ακολούθησε και την μάλλον αλλοπρόσαλλη προεδρία Κασσελάκη, το ΠΑΣΟΚ ανέκτησε μέρος της χαμένης του πολιτικής επιρροής και αυτή τη στιγμή, σε όλες τις μετρήσεις της κοινής γνώμης, βρίσκεται στη δεύτερη θέση, με μια εκτίμηση εκλογικού αποτελέσματος που το τοποθετεί πέριξ του 15%, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ μετά βίας ξεπερνά το 10%.

Δεν υπάρχει αμφιβολία πως το ΠΑΣΟΚ ανακτά μέρος τη εκλογικής επιρροής που έχασε στα χρόνια των μνημονίων, τόσο από τις λαϊκές τάξεις που το εγκατέλειψαν τότε και τώρα επιστρέφουν σταδιακά, όσο και από τα μεσαία και ανώτερα στρώματα που βλέπουν τη Νέα Δημοκρατία του Κ. Μητσοτάκη να παραβιάζει κυνικά όλους τους δημοκρατικούς κανόνες και να έχει μετατρέψει τη χώρα σε ένα βασίλειο κρατικής αυθαιρεσίας και πολιτικής διαφθοράς, που αγγίζει ακόμα και το χώρο της δικαιοσύνης και των ΜΜΕ. Ο ενδιάμεσος δημοκρατικός χώρος του ΠΑΣΟΚ φαντάζει ως η μοναδική επιλογή για τα στρώματα αυτά.

Έτσι το  ΠΑΣΟΚ καθίσταται ο κύριος πολιτικός άξονας σε όλο τον αντικυβερνητικό πολιτικό χώρο. Επιπλέον, το ΠΑΣΟΚ, συνδεδεμένο ακόμα με τις λαϊκές του καταβολές, εκφράζει και σημαντικό μέρος της λαϊκής πολιτικής μνήμης που μένει ακόμα ζωντανή από τα χρόνια της μεταπολίτευσης και εκφράζει ταυτόχρονα και την μεγάλη απόσταση που χωρίζει πλέον την υποταγμένη πολιτική εξουσία από το λαό.

Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός πως στο νομοσχέδιο για το ομόφυλα ζευγάρια, ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ άφησε τη δυνατότητα στους βουλευτές του να ψηφίσουν κατά συνείδηση, αφήνοντας έτσι ελεύθερο τον χώρο για να εκφραστούν οι ιδιαίτερα αρνητικές απόψεις που έχουν διαμορφωθεί στην κοινή γνώμη για το ζήτημα της τεκνοθεσίας των ομόφυλων ζευγαριών. Με τον τρόπο αυτό το ΠΑΣΟΚ κατάφερε να σταθεί ανάμεσα στην λαϊκή πλειοψηφία και στην πολιτική εξουσία και να εκφράσει εν μέρει την κοινή γνώμη.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο πως το τελευταίο διάστημα τα πυρά του Μεγάρου Μαξίμου και των ΜΜΕ που στηρίζουν την κυβέρνηση, έχουν ως βασικό στόχο το ΠΑΣΟΚ και τον Νίκο Ανδρουλάκη – αλλά και το ΚΚΕ και τον Δημήτρη Κουτσούμπα δευτερευόντως – διότι αντιλαμβάνονται τις δυνατότητες που έχουν αυτά τα δύο κόμματα να εκφράσουν την λαϊκή πλειοψηφία σε όλα τα μεγάλα πολιτικά ζητήματα που απασχολούν αυτή τη στιγμή την κοινή γνώμη.

Με δεδομένο πως η αντιπολίτευση ασκείται σήμερα από μικρά κόμματα, χωρίς ιδιαίτερη εκλογική επιρροή και πως εν γένει η αντιπολίτευση είναι πολυδιασπασμένη, η λαϊκή πλειοψηφία στρέφεται και πάλι προς το ΠΑΣΟΚ, το οποίο εκλαμβάνει όλο και περισσότερο ως ένα παράγοντα σταθερότητας και ταυτόχρονα ως το μόνο ικανό να συγκροτήσει μια εναλλακτική κυβερνητική προοπτική απέναντι στην αυταρχική διακυβέρνηση Μητσοτάκη.

Η μάχη των ευρωεκλογών είναι ιδιαίτερα κρίσιμη για την αναδιάταξη του πολιτικού χάρτη και μαζί με την ενίσχυση των ακροδεξιών κομμάτων, που είναι βέβαιη, θα έχουμε και την ενίσχυση του ΠΑΣΟΚ, το οποίο θα επιστρέψει σε τροχιά διακυβέρνησης, μέσω μιας ευρύτερης αντικυβερνητικής συμμαχίας που σταδιακά θα διαμορφωθεί.