Σαν σήμερα, 16η Δεκεμβρίου 1969, εκτελέστηκαν δυο αλλοδαποί εγκληματίες, ο  Χανς Μπασενάουερ στην Αίγινα και ο Χέρμαν Ντουφτ στην Κέρκυρα. Οι δύο Γερμανοί κινούμενοι με μια λευκή Μερσεντές κυρίως στο εθνικό δίκτυο, είχαν δολοφονήσει μέσα σε σαράντα ημέρες έξι ανθρώπους κατά την άνοιξη της ίδιας χρονιάς, με πρωτοφανή αγριότητα και για ευτελές όφελος στις πλείστες των περιπτώσεων. Λιγότερα από 36.000 δρχ ήταν το σύνολο της λείας τους.

Οι αρχές που έψαχναν στα τυφλά, αποφάσισαν να κρύψουν τα εγκλήματα. Ιδιαίτερα από το δεύτερο έγκλημα και μετά, απαγορεύτηκε ρητά η γνωστοποίηση κάθε πληροφορίας και όπως χαρακτηριστικά λέει ο εγκληματολόγος κ. Πανούσης (*): «Μέχρι να τους πιάσουμε, να μη δείξουμε ότι δεν ελέγχει η δικτατορία το έγκλημα, γιατί όλες οι δικτατορίες το πρώτο που λένε ότι αφού είμαστε εδώ με στρατό, αστυνομία κλπ έγκλημα δεν υπάρχει, το πιάνουμε αμέσως… ».

Η λογοκρισία αδιαφορούσε δηλαδή που θα έμεναν οι πολίτες απληροφόρητοι για τον θανάσιμο κίνδυνο, προκειμένου να μην διαταράξουν την εικόνα της ευνομίας που πρόβαλε το καθεστώς.

Όλα μαθεύτηκαν μόνο μετά την σύλληψη τους από τυχαία παρατήρηση μιας νοικοκυράς και του γιού της, στο Χαϊδάρι. Η φύση των εγκλημάτων τους ήταν πρωτοφανής και δεν εμφανίστηκαν στην Ελλάδα άλλα κατά συρροή εγκλήματα παρά μόνο κατά την τελευταία δεκαετία του προηγούμενου αιώνα.

Η ξεχασμένη ιστορία δείχνει ότι η φίμωση δεν αφορούσε αποκλειστικά τις πολιτικές περιπτώσεις αλλά επρόκειτο για μια γενικευμένη ωραιοποίηση δια του τύπου, με πλήρη αδιαφορία για τις επιπτώσεις στους απληροφόρητους αναγνώστες. Μετά την σύλληψη, αντιθέτως υπήρξε υπερπροβολή των κατά συρροή δολοφονιών καθώς και της δίκης. Πολύ σύντομα μετά την καταδίκη τους, πεντάκις εις θάνατο, εκτελέστηκαν χωριστά σε ηλικία τριάντα μόλις ετών.

Ακόμη κι όσοι δεν τα έζησαν, εύκολα μπορούν να φανταστούν μια τόσο ελεγχόμενη «ενημέρωση» πως θα παρουσίαζε τα πολιτικού ενδιαφέροντος γεγονότα όταν απέκρυπτε επί μακρόν μια τέτοια φρικαλέα είδηση. Απέχουμε ακόμη πολύ από τα επίπεδα της λογοκρισίας μιας δικτατορίας ωστόσο πέραν της ομοφωνίας που επιβάλλεται πια απροκάλυπτα, ας σημειωθεί ότι παραμορφώνονται πλέον και τα γεγονότα και δεν αρκεί η μονομέρεια στο επίπεδο της πολιτικής αξιολόγησης ή της ερμηνείας των γεγονότων.

Στα πλαίσια αυτά, ο κ. Ερντογάν που κυριάρχησε στο Ναγκόρνο Καραμπάχ, που θρασύς εισήλθε στην Αμμόχωστο και που ειρωνεύτηκε το αποτέλεσμα της ευρωπαϊκής Συνόδου κοροϊδεύοντας που υπάρχουν στην Ένωση και σώφρονες χώρες, μας παρουσιάζεται ως κατηφής και περιδεής. Δεν ξέρω ποιον τρέμει τώρα ο απομονωμένος αλλά προ έτους ήταν έντρομος τάχα με την προέλαση του Χαφτάρ. Δυστυχώς, όλη αυτή η προθυμία των ΜΜΕ είναι αποκλειστικά εσωτερικού βεληνεκούς. Έτσι, δεν μπορούμε να τα χρησιμοποιήσουμε εναντίον του με ένα κάποιο κόλπο βρώμικου αντιπερισπασμού. Μάλλον δεν θα έδινε ιδιαίτερη σημασία σε αποκαλύψεις για νοίκια θερινών κατοικιών στο Βόσπορο.

Δεν ήταν, λοιπόν, ο σκοπός μας οι κυρώσεις. Τόσο στην πανδημία όσο και στις εξελίξεις στα ελληνοτουρκικά αυτή η διολίσθηση στην απολυταρχική μονοφωνία είναι απροκάλυπτη και γελοία.

Δεν έχει προηγούμενο η παραποίηση των ειδήσεων και η ωραιοποιημένη παρουσίαση καταστάσεων προς το ευρύτερο κοινό.

Τα τελευταία περιστατικά λογοκρισίας στο χώρο του Τύπου υπήρξαν απολύτως εύγλωττα όσον αφορά το απολύτως πειθαρχημένο τοπίο της ενημέρωσης. Μόνο οι πολυπληθείς φιλελεύθεροι, που τόσο αγωνιούσαν για τις καταπατήσεις της ελευθεροτυπίας επί ΣΥΡΙΖΑ, δεν ενοχλήθηκαν από την προσθήκη του ψυχιατρικού ιστορικού των δημοσιογράφων στο πολιτικό οπλοστάσιο της κυβερνώσας παράταξης.