«Κομίζει γλαύκα εις Αθήνας» όποιος πει ότι οι κ.κ. Πλεύρης – Μητσοτάκης εχθρεύονται τον δημόσιο χαρακτήρα της περίθαλψης. Στα χρόνια των «ισχνών αγελάδων»  η ΝΔ αναθέτει συνήθως το Υπουργείο Υγείας σε ακροδεξιούς π.χ. Βορίδη – Γεωργιάδη – Πλεύρη.

Δεν πρόκειται για σύμπτωση αλλά για συμπεριφορά κατακτητή σε κατεχόμενη χώρα, και συγκεκριμένα του νεοφιλελεύθερού κατακτητή στην «χώρα» του Κοινωνικού Κράτους.

Χρήστες των δημόσιων υπηρεσιών υγείας και περίθαλψης θεωρούνται κυρίως τα μεσαία και κατώτερα κοινωνικά στρώματα, στα οποία ανήκει η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών της Πέλλας,  που  το κόστος δεν τους αφήνει κανένα περιθώρια επιλογής. Ακόμη όμως και το υπόλοιπο άνω 10%  όπως θα δούμε σε αρκετές περιπτώσεις προσφεύγει στις υπηρεσίες του.

Καθολική ανάγκη

• Στα επείγοντα περιστατικά η κρίσιμη πρώτη αντιμετώπιση (προνοσοκομειακή, διακομιδή, ΤΕΠ) είναι υπόθεση καθαρά του κράτους ακόμη και για έναν εφοπλιστή που έπαθε έμφραγμα, ιδιαιτέρως αν αυτό του συνέβη εκτός αστικών περιοχών. Στην πανδημία, μια μορφή επείγοντος, είδαμε ότι όλο το βάρος έπεσε στο ΕΣΥ και τα ανώτερα στρώματα διαγκωνιζόταν παρανόμως για τις VIPΜΕΘ. Πρόσφατα επαναλήφθηκε στο ελικόπτερο που δεν υπήρξε για τον εξάχρονο των Γρεβενών ενώ αντιθέτως βρέθηκε για άλλους. Είτε όμως αυτό υπήρξε είτε δεν υπήρξε, η συζήτηση γινόταν για κρατικές υπηρεσίες.
• Όταν τα πράγματα σοβαρέψουν τόσο που δεν αρκεί μόνο η ξενοδοχειακή πρόσοψη συχνά ως σωτήριο «εφετείο» παρουσιάζεται το δημόσιο νοσοκομείο (πχ διακομιδές από τα ιδιωτικά μαιευτήρια στις περιπτώσεις επιπλοκών).
• Όταν το κόστος υπερβαίνει ένα ύψος που ακόμη κι οι εύποροι δεν μπορούν να το καλύψουν χωρίς ιδιωτική ασφάλεια (πχ μακρά νοσηλεία σε μονάδα).
• Στις ομάδες σπανίων νοσημάτων μόνο το ΕΣΥ διαθέτει τεταρτοβάθμια κέντρα αναφοράς για να συγκεντρώσει τον ζωτικό όγκο της αντιμετώπισης τέτοιων «ασύμφορων» περιστατικών. Κάποιοι καθίστανται όλως αιφνιδιαστικά εξαρτημένοι από τις βαριές κρατικές υποδομές (πχ μεταμοσχεύσεις κλπ)
• Ο δημόσιος τομέας αποτελεί μονόδρομο στις περιφερειακές περιοχές που δεν αποτελούν καν στόχους της ιδιωτικής δραστηριότητας. Είναι η περίπτωση μας στο νομό Πέλλας, όπου η εναλλακτική προς την ισχυρή δημόσια παρουσία δεν είναι ο ιδιωτικός τομέας αλλά η μεσαιωνική εγκατάλειψη ή ο «ιατρικός τουρισμός».
• Ακόμη κι οι μη πάσχοντες μπορούν να βρουν εμπόδιο την καχεξία των δημόσιων υποδομών υγείας όταν θα προσπαθήσουν να προσελκύσουν τουρίστες ή αγοραστές ακινήτων ή  να συγκρατήσουν κατοίκους σε μια υγειονομικά απαρφανισμένη περιοχή! Οι δαπάνες υγείας έχουν λοιπόν και μια αναπτυξιακή διάσταση.

Εμείς γιατί όχι;

Δεν θα περιγράψω την αθλιότητα στην οποία έχει περιπέσει η δημόσια περίθαλψη της περιοχής μας γιατί την έχουν διεκτραγωδήσει ήδη εργαζόμενοι και δημοσιογράφοι.

Σε πολλές ευκαιρίες (άρθρα, συνεντεύξεις, κοινοβουλευτικός έλεγχος, αγορεύσεις στη Βουλή κλπ) επισήμανα τις αρνητικές επιδόσεις του νομού σε θανάτους από covid  επί πανδημίας που αποτέλεσαν παγκόσμιο ρεκόρ κι ήταν διπλάσιες του εθνικού μέσου όρου.

Επίσης το κλείσιμο της ΜΕΘ της Έδεσσας, εν μέσω πανδημίας μάλιστα, που οδήγησε στην δραματική υποβάθμιση του, τις τραγικές ελλείψεις σε γιατρούς όλων των ειδικοτήτων (παθολόγων, ακτινολόγων, αναισθησιολόγων, μαιευτήρων-γυναικολόγων κλπ). Ακόμη επισήμανα τους διαγωνισμούς για προσλήψεις μονίμων γιατρών στα δύο Νοσοκομεία της Π.Ε. Πέλλας που ο ένας μετά τον άλλο αποβαίνουν άγονοι, ελλείψει σοβαρού συνδυασμού κινήτρων (οικονομικών, επιμορφωτικών, φορολογικών, στεγαστικών  κλπ) αλλά και την αγωνία των πολιτών της Πέλλας από το «σχέδιο Πλεύρη» για κατάργηση του δεύτερου νοσοκομείου ανά νομό. Δεν σταμάτησα ποτέ να καυτηριάζω την εκδικητική μεταχείριση των τελούντων σε αναστολή υγειονομικών, των οποίων επιχειρήθηκε η προσωπική και οικογενειακή εξόντωση κι οι οποίοι μόλις στις 2 του Γενάρη φέτος επέστρεψαν στα Νοσηλευτικά ιδρύματα μετά από την δικαστική τους δικαίωση από το ΣτΕ κ.α.

Δημοσιεύτηκαν πρόσφατα φωτογραφίες από το μικρό Ρέθυμνο (μισό μέγεθος από μας) όπου χιλιάδες διαδηλωτών βρέθηκαν γύρω από το νοσοκομείο τους συνεπεία του εξαναγκασμού σε παραίτηση μιας ιατρού κι αναρωτήθηκα «Εμείς γιατί όχι;». Αν το κράτος των Αθηνών πιεστεί, που θα δώσει προτεραιότητα στον δυναμικά διαμαρτυρόμενο ή στον «σφάξε με Αγά μ ‘ να αγιάσω;»

Η γεωγραφική θέση και η κοινωνική σύνθεση του νομού μας  κάνει την διάσωση του ΕΣΥ κοινό τόπο, πέραν των όποιων διαφορετικών ηλικιακών, ταξικών ή πολιτικών τοποθετήσεων. Ακόμη δηλαδή κι αν κάποιος είναι κυνικά αδιάφορος για τους γύρω από αυτόν, επαρκώς εύπορος, νέος, υγιής και πάλι δεν ξέρει πότε θα χρειαστεί αυτό που χτίστηκε με τόσους κόπους κι απαξιώνεται ραγδαία, ιδιαιτέρως μάλιστα εφόσον κατοικεί στην ελληνική περιφέρεια.

Είναι θέμα σύνεσης και φρονιμάδας, αν αναλογιστούμε ότι των φρονίμων τα παιδιά πριν πεινάσουν μαγειρεύουν…

*Πηγή: Εφημερίδα «Εδεσσαϊκή»