Η σκηνή που ο γερουσιαστής Τρουέμπα χτυπάει την πολυαγαπημένη του Κλάρα, την τόσο βελούδινη και καλή του Κλάρα στο «Σπίτι των Πνευμάτων» της Ιζαμπέλ Αλιέντε, ενώ εκείνη ορκίζεται σε αιώνια σιωπή, μου προκαλεί πάντα τρομερό αίσθημα ασφυξίας. Ναι, ασφυξία από τη σιωπή της.

Πώς είναι δυνατόν να σιωπά; Πώς είναι δυνατόν να ανέχεται την αδικία, τη βία, την κακομεταχείριση, την απαξίωση, την μείωση της προσωπικότητάς της, τον εξευτελισμό, τη ντροπή, τις ενοχές που της μοιράζουν.

Τις ενοχές για την ίδια της τη γυναικεία φύση για την οποία από μικρό κοριτσάκι την έκαναν να ντρέπεται. Πώς σιωπούμε ακόμα; Πώς δεν αντιλαμβανόμαστε αυτό το υπόγειο «κατηγορώ» οτι μας αξίζει αυτή η συμπεριφορά μόνο και μόνο γιατί είμαστε γυναίκες.; Γιατί έτσι έχουμε γαλουχηθεί; Σιωπούμε και ανεχόμαστε γιατί δεν έχουμε μάθει να αναγνωρίζουμε τη βία; Γιατί έτσι έχουμε συνηθίσει όποτε μας φαίνεται φυσιολογικό; Είναι το σύνηθες οπότε το αποδεχόμαστε;

Η βία έχει πολλές μορφές. Και σαφώς και αναγνωρίζουμε τις πιο προφανείς, κραυγαλέες και ακραίες μορφές βίας Σε αυτές – κάποιες φορές αντιδρούμε. Κατά αυτών διαμαρτυρόμαστε.

Καταγράφουμε σε αριθμούς τέτοια κραυγαλεα και ακραία κρούσματα βίας κατά των γυναικών όπως ότι μία στις τρεις γυναίκες κάποια στιγμή στη ζωή της θα αντιμετωπίσει σωματική, ψυχολογική ή σεξουαλική βία από τον σύντροφό της. Ότι μία στις πέντε γυναίκες θα πέσει θύμα βιασμού ή απόπειρας βιασμού. Ότι το 40% με 50% των γυναικών της Ευρωπαϊκής Ένωσης πέσει θύμα σεξουαλικής παρενόχλησης στον χώρο εργασίας της…

Όμως, πόσα κρούσματα δεν καταγράφουμε καν διότι δεν τα αναγνωρίζουμε ως κρούσματα βίας κατά των γυναικών; Και έχουν συμβεί σε όλες μας ανεξαιρέτως τις γυναίκες. Αντιθέτως τα δεχόμαστε ως κάτι «φυσιολογικό», «καθημερινό», «συνηθισμένο». Ακόμα και τη σιωπή μας έχουμε αποδεχθεί ως δεδομένη. Και τον φόβο ως φυσικό επακόλουθο. Και συνεχίζουμε και ζούμε με αυτόν. Και τη μη αντίδραση ως μια κοινώς αποδεκτή συμπεριφορά. Η βία έχει πολλές μορφές, και το γνωρίζουμε. Μπορεί να είναι  λεκτική, ψυχολογική, οικονομική, σωματική.

Δεν είναι βία το κορνάρισμα και οι υποτιμητικοί χαρακτηρισμοί που ακούμε στον δρόμο μόνο και μόνο γιατί είμαστε γυναίκες οδηγοί; Δεν είναι βία η φράση «ποιος της δίνει σημασία, έχει τα ρούχα της»; To «τι μιλάς εσύ, γυναίκα είσαι, δεν ξέρεις» πόσο υποτιμητικό είναι;

H έλλειψη σεβασμού είναι από μόνη της βία. Και η μη ίση μεταχείριση, βία είναι.

Όμως, η μη αναγνωρίσιμη βία είναι και η πιο αιχμηρή. Η καταπιεσμένη μας οργή απέναντι σε τέτοια «μικρά» καθημερινά φαινόμενα, είναι βία. Και αυτά τα λεγόμενα «μικρά» συμβάντα, γίνονται μεγάλα προβλήματα. Ας αναλογιστούμε τι αντίκτυπο έχουν στη ψυχολογία, στην καθημερινότητα, στις σχεσεις μας, σε όλες τις πτυχές της ζωής μας… Ας πάψουμε να σιωπούμε. Με τη σιωπή μας βιαιοπραγούμε οι εμεις οι ίδιες απέναντι στον εαυτό μας, στα καταπιεσμένα μας συναισθήματα, στην οργή, στην αδικία… Γιατί τόση δεκτικότητα;

Και όπως είπε και ο Γκάντι: «Ο μόνος τύραννος που δέχομαι είναι η σκληρή φωνή μέσα μου»!

*Εικόνα: #street art @Sonke, Dark Days