Παντως μιλάμε για απόλυτη παράνοια Ηρθε ενα ιός που μας έκλεισε ολους μέσα για 50 μέρες.

Για να προφυλαχτούμε.

Μετά χωρίς να φύγει ο ιός βγήκαμε έξω σιγά σιγά σαν τα σαλιγκάρια.

Για να μην πεθάνουμε της πείνας.

Κι ότι αν ρωτάγαμε “είμαστε προφυλαγμένοι;” λέγανε ναί φυσικά.

Μετά δεν είμασταν προφυλαγμένοι αλλά είναι καλοκαίρι και θέλουμε τον τουρισμό.

Για να μην πεθάνουμε της πείνας.

Και οι τηλεοράσεις δεν λένε πια για τα κρούσματα που ακούμε ότι υπάρχουν.

Και κυκλοφορούμε.

Αλλά έκλεισαν οι δρόμοι για να γίνει ο Περίπατος που ονειρεύτηκαν κάποιοι για να μοιράσουνε σε κάποιους λεφτά.

Και πήξαμε στην κίνηση.

Οι υπηρεσίες και οι τράπεζες και όλα μας πετάνε έξω να περιμένουμε στον ήλιο.

Για να προφυλαχτούνε.

Ο ήλιος καίει.

Κι εμείς φτιάχνουμε ουρές μακριές για να μην συνωστιστούμε.

Γιατί ο ιός είναι ακόμα εδώ.

Κοντολογής τίποτα απ όσα πρέπει να γίνουν δεν μπορούν να γίνουν σωστά.

Αλλά κάτι εχει αλλάξει ριζικά.

Ολα πια είναι ατομική ευθύνη για μας.

Και το κράτος αλλά και ο ιδιωτικός τομέας συνεχίζει να προστατεύει τους υπαλλήλους του ,λέγοντας πως προστατεύουν εμάς.

Κι εμείς αυτό το καταλαβαίνουμε σε καθε βήμα.

Και δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα άλλο απ το να κάνουμε τους βλάκες που δεν αντιδρούν μπάς και γίνει κάποτε η δουλειά μας.

Και η καρδιά μας λαχταράει σε κάθε νέα πρόκληση, άγγιγμα, υποχρέωση διεκπερέωσης σε υπηρεσία, διαδρομή ,τηλεφώνημα ,ανάγκη υγείας ή ανάγκη σίτισης της οικογένειας, των παιδιών ,πληρώματος δανείων λογαριασμών κλπ.

Κορωναιού το επίτευγμα στην Ελλάδα του 2020.

Ολα εχουν γίνει πιο δύσκολα ενώ όλοι λένε πως όλα πια λειτουργούν ηλεκτρονικά.

Ο άνθρωπος και οι ανάγκες του μοιάζουν στην εξουσία ενοχλητικά παράσιτα σε κάτι που φαίνεται ότι έχει αποφασιστεί να ολοκληρωθεί με κάποιο χρονοδιάγραμμα που δεν γνωρίζουμε.

Ολα ένα κακοειπωμένο ψέμμα.