Η συνθηκολόγηση της κυβέρνησης στις 13 Ιουλίου και η αποδοχή των όρων των δανειστών πυροδότησε μία σειρά ραγδαίων αντιδράσεων στη χώρα. Αγωνία, έκπληξη, αγανάκτηση, οργή και απογοήτευση ακολούθησαν απανωτά πριν και μετά το πέρας της διαπραγμάτευσης/εκβιασμού. Σε αυτά ας προστεθεί και η ανακούφιση για όσους δεν έχουν ακόμη καταλάβει, και για όσους προσποιούνται ότι δεν ξέρουν, ότι τα επόμενα 30 χρόνια θα χαρακτηρίζονται από μια οικονομική και κοινωνική μιζέρια εφόσον δεν αλλάξουν οι όροι που επιβλήθηκαν.

Ο στυγνός εκβιασμός που επεβλήθη δεν απέδειξε απλώς την αδιαλλαξία των Ευρωπαίων ηγετών, που έτσι και αλλιώς, δεν είναι τίποτα άλλο παρά οι διαχειριστές της βούλησης των διεθνών ολιγαρχών. Οι τελευταίοι φάνηκαν διατεθειμένοι και προετοιμασμένοι να ριψοκινδυνεύσουν ένα πιθανό σπάσιμο της παρούσας διεθνούς χρηματοπιστωτικής φούσκας, για να είναι σε θέση να δημιουργήσουν την επόμενη. Περίπου όπως έγινε το 2008.

Μετά τις 13 Ιουλίου, ψευδαισθήσεις σχετικά με το δημοκρατικό και ανθρωπιστικό προσανατολισμό της ευρωπαϊκής ηγεσίας και των συμφερόντων που εξυπηρετεί παραμένουν μόνο για τους ανεπίδεκτους μαθήσεως και τους ιδεολογικά προσηλωμένους στη λατρεία του Νεοφιλελευθερισμού.

Ταυτόχρονα, η κυβέρνηση, σε αναλογία με τον πυγμάχο που σηκώνεται ζαλισμένος μετά από αλλεπάλληλα χτυπήματα, βρίσκεται σε δίλημμα για το πως θα αντιμετωπίσει τον επόμενο γύρο. Αλλά πρέπει πάση θυσία να αποφύγει μια ρήξη με τους διαφωνούντες μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ. Η παρούσα συγκυρία καλεί σε ένα ψύχραιμο και μεθοδευμένο προγραμματισμό για το τι μέλλει γενέσθαι, όχι μόνο από την κυβέρνηση, αλλά και από όλους που απογοητεύτηκαν από την έκβαση της διαπραγμάτευσης και τη συνθηκολόγηση.

Η αριστερά, σε όλες τις αποχρώσεις της, βρίσκεται αντιμέτωπη με ένα σύνδρομο αμφιβολίας και οργής. Πιστοποιήθηκε, για όσους και όσες τυχόν αμφέβαλαν, ότι η νομισματική ένωση αποτελεί κινούμενη άμμο, μέσα στην οποία κάθε προσπάθεια διαφυγής βυθίζει περισσότερο το παγιδευμένο θύμα της.

Ίσως λοιπόν οφείλουμε να είμαστε κάπως επιεικείς σχετικά με τους χειρισμούς που επέλεξε ο Αλέξης Τσίπρας. Η έλλειψη ελέγχου του τραπεζικού και χρηματοπιστωτικού συστήματος από την κυβέρνηση ήταν γνωστή, αλλά πολλοί περίμεναν τον από μηχανής θεό να επιφέρει την επίλυση της κρίσης. Καθώς τώρα είμαστε προσγειωμένοι σε μια ανεπιθύμητη πραγματικότητα, επείγει η εκκίνηση ενός διαφορετικού αγώνα.

Δεν επείγει η συγγραφή πολεμικών λόγων, οι οποίοι εμπεριέχουν την υποχρεωτική αναφορά στον Λένιν. Δεν χρείαζεται υπενθύμιση ο καταπιεσμένος πολίτης ότι τα δικαιώματα του και η αξιοπρεπής διαβίωση του έχουν διαβρωθεί: το νιώθει καθημερινά. Αντιθέτως, χρειάζεται πλάνο για την εξασφάλιση των βασικών αγαθών (ψωμί, γάλα, φάρμακα, καύσιμα κοκ), όταν έλθουμε και πάλι σε σύγκρουση με το διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα.

Ενώ στο ενδιάμεσο χρονικό διάστημα χρειάζεται οργάνωση της ενημέρωσης του πληθυσμού, ώστε να εξουδετερώνεται η προπαγάνδα των συστημικών ΜΜΕ, της ντουντούκας της πλουτοκρατίας.

Ταυτόχρονα, υπάρχει ανάγκη για προοδευτική ενημέρωση που δεν εξαντλείται στο να μεταδίδει την ορθότητα των πολιτικών θέσεων της κάθε αντικαπιταλιστικής φράξιας, της κάθε υποδιαίρεσης της αριστεράς. Ιδίως όταν το τελικό αποτέλεσμα τέτοιων υποδιαιρέσεων δεν είναι ο προσδιορισμός της πιο αποτελεσματικής αντιμετώπισης των προβλημάτων του λαού, αλλά ο κατακερματισμός του κινήματος και η προβολή του κάθε μετα-σταλινικού “ηγέτη” που, εθελημένα ή αθέλητα, δεν κατορθώνει τίποτε άλλο παρά την κατοχύρωση της ιδεολογικής του καρέκλας, και την αποδοχή του από ένα μικρό κύκλο ομοϊδεατών.

Όσα λάθη και αν έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ, τουλάχιστον έδειξε ξεκάθαρα με τον συνασπισμό των διαφορετικών τάσεων, ότι η συσπείρωση των δυνάμεων της αριστεράς μπορεί να επιφέρει αλλαγή στη διακυβέρνηση της χώρας. Μια ακόμη μεγαλύτερη συσπείρωση δυνάμεων θα ενίσχυε τις προοπτικές ριζοσπαστικής αλλαγής του κατεστημένου της διαφθοράς και διαπλοκής, παρά τη διεύρυνση της ποικιλομορφίας των απόψεων που θα ακολουθούσε. Διότι αυτή η ποικιλομορφία έχει πολλά θετικά στοιχεία.

Παράδειγμα η διαφοροποίηση στελεχών, υπουργών και βουλευτών στην ψηφοφορία της 15ης Ιουλίου. Αυτή η διαφοροποίηση, αν εξεταστεί υπό το πρίσμα μίας “αρχηγικής” ή συμβατικής κομματικής πειθαρχίας, αποτελεί οξύμωρο. Εξεταζόμενη αποσπασματικά, η αντίφαση που εμπεριέχει προσφέρει πολλές ευκαιρίες χλευασμού της κυβέρνησης για όσους σκέφτονται όπως ο Μειμαράκης.

Όμως στο πλαίσιο της προδεδηλωμένης και άνευ όρων υποστήριξης του νέου μνημονίου από την πλειοψηφία της αντιπολίτευσης, η δήλωση των διαφωνούντων “στηρίζω την κυβέρνηση αλλά ψηφίζω όχι” λαμβάνει διαφορετική διάσταση. Αποδεικνύει τη βαθύτητα της κρίσης συνείδησης που διατρέχει το κυβερνών κόμμα, χωρίς όμως να απειλεί την επιβίωση της κυβέρνησης. Το ρήγμα στην κοινοβουλευτική ομάδα και στον ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να παραμείνει επιφανειακό και να φανεί επωφελές, εφόσον δεν υπάρξουν “αντίποινα” ή κυρώσεις εκ μέρους της πλειοψηφίας.   Διαφορετικά η πλειοψηφία κινδυνεύει να μεταλλαχτεί σε ένα καθαρά σοσιαλδημοκρατικό σχήμα.

Οπωσδήποτε οι διαφωνούντες δεν μπορούν να παραμείνουν στις θέσεις τους εάν δεν είναι σύμφωνοι με την κυβερνητική τακτική και διατεθειμένοι νά προχωρήσουν σύμφωνα με τις κυβερνητικές δεσμεύσεις. Αλλά μαζί οι διαφωνούντες και οι υπόλοιποι μπορούν να δείξουν στο λαό ότι ο ΣΥΡΙΖΑ συνθηκολόγησε, αλλά δεν αλλαξοπίστησε. Ότι αριστερά σημαίνει τη συνύπαρξη διαφορετικών απόψεων. Και ότι η αριστερή παρένθεση δεν θα υλοποιηθεί.

Ας συγκεντρωθεί λοιπόν η ενέργεια όλων στη διαμόρφωση δημιουργικών και ριζοσπαστικών προτάσεων για την αντιμετώπιση του επόμενου γύρου. Προτάσεων για την εξασφάλιση των βασικών αγαθών, την ειλικρινή ενημέρωση του ελληνικού λαού, και για μεθόδους οικονομικής επιβίωσης/εναλλακτικού νομίσματος, οι οποίες χρείαζονται επειγόντως.

Κάθε εκδήλωση πολιτικού ναρκισσισμού, αλληλοσπαραγμού ή ιδεολογικής ορθοδοξίας και παντογνωσίας θα επιμηκύνει την επώδυνη κατάσταση του ελληνικού λαού.