Πάντα είναι ενδιαφέρον –και πολλές φορές επιβάλλεται – να παρατηρεί κανείς τις αντιδράσεις. Των καθημερινών πολιτών, της πολιτείας, μιας επιχείρησης, της εργοδοσίας, των δημοσιογράφων κλπ, σε σχέση με διαφόρων ειδών γεγονότα.

Μέσα από αυτή τη διαδικασία, συχνά εξάγονται χρήσιμα συμπεράσματα, τα οποία με τη σειρά τους μπορούν να καταδείξουν τί πραγματικά συμβαίνει, ή τελοσπάντων να ρίξουν φως στις προθέσεις των (αντι)δρώντων.

Ας δούμε μια σειρά πρόσφατων παραδειγμάτων. Αρχικά, ο εις διπλούν ναζιστικός χαιρετισμός του Κωνσταντίνου Πλεύρη, συνηγόρου του Γιάννη Λαγού, στη δίκη της Χρυσής Αυγής, προκάλεσε μεν αντιδράσεις, αλλά παρακολουθώντας τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, αναρωτιόμουν αν τελικά πολλοί είχαν σχολιάσει περισσότερο τον Ιωάννη Στρατάκη, βιολιστή της Συμφωνικής Ορχήστρας της ΕΡΤ, που είχε φανεί σε δεξίωση της Βουλής με τις σαγιονάρες (έγκλημα!), παρά το χαιρετισμό Πλεύρη.

Επίσης, πολλοί αναρωτήθηκαν για την αρχική αντίδραση της Έδρας. Βασικά, για την απουσία αυτής. Η απάντησή της όμως ήρθε να μας διαφωτίσει: Άγνοια. Δεν έγινε αντιληπτό. Κι αν όλα αυτά δεν «κάθονται» κάπως καλά σε όσους διαβάζουν για τις εξελίξεις στη δίκη, σίγουρα κάτι ανάλογο συμβαίνει και με την αναφορά στη Μάγδα Φύσσα: «Μη αυτόπτης μάρτυρας, που λέει συνέχεια τα ίδια και τα ίδια».

Πηγαίνοντας σε ένα άλλο γνώριμο θέμα για τη χώρα, τα εργατικά ατυχήματα, τρεις εργαζόμενοι του καταστήματος Jumbo στο Παγκράτι τραυματίστηκαν, ευρισκόμενοι μέσα σε ανελκυστήρα εμπορευμάτων, ο οποίος έπεσε με ταχύτητα δύο ορόφους. Το πρόβλημα δεν είναι όμως μόνο αυτό, αλλά και η αντίδραση της διεύθυνσης.

Το παραπάνω γεγονός δεν ήταν ικανό να διαταράξει τη λειτουργία του καταστήματος, όπως μια πορεία «διαταράσσει την κοινωνικοοικονομική ζωή», κι έτσι το κατάστημα έκλεισε έπειτα από παρέμβαση των εργαζομένων και σχετική απαίτηση του Σωματείου.

Φτάνοντας στην υπόθεση του Κολωνού, για την οποία συνεχίζονται οι αποκαλύψεις, αυτό που προκαλεί είναι αρχικά αποτροπιασμός. Απολύτως λογικό σε μια τέτοια υπόθεση. Γρήγορα όμως αφήνει τη θέση του σε άλλες αντιδράσεις και «αιτήματα»: επαναφορά θανατικής ποινής, μια αποκλειστική δήλωση, συγκάλυψη, απουσία αναγκαίας μέριμνας.

Κάμερες καναλιών στήθηκαν έξω από το σπίτι της κοπέλας, συνεχίζοντας τη τραγωδία που έζησε, ο Μπαλάσκας τονίζει πως ο 53χρονος ήταν «επιφανής πολίτης, με καλή οικογένεια», σαν να προσπαθεί να του δώσει «συγχωροχάρτι», ενώ ο Άδωνις Γεωργιάδης κάνει αναδημοσίευση ποστ στο Twitter που γράφει το εξής:

«Η ατζέντα σήμερα είναι η λειτουργία του μετρό στον Πειραιά. Επάνω σε αυτήν την εικόνα γίνονται οι συγκρίσεις. Αφήστε τους ανύπαρκτους και τους μουσαμαδένιους να ασχολούνται με τους παιδοβιαστές. Δεν κάνουν πολιτική, αλλά ψυχοθεραπεία. Βγάζουν όλα τα συμπλέγματά τους».

Όσο για τη θανατική ποινή, αξίζει να υπενθυμίσουμε πως ο φασισμός είναι εκείνος που προτάσσει την εξόντωση ως την αναγκαία λύση σε σειρά ζητημάτων. Επομένως, δεν πρέπει να γίνει καν συζήτηση γι’ αυτό. Μια κοινωνία που επιθυμεί το θάνατο για να λύσει συγκεκριμένα ζητήματα, δίχως όμως να συζητά για το γενικότερο πλαίσιο, δεν μπορεί να είναι ανθρώπινη.

Παραμερίζοντας ωστόσο και όλα τα παραπάνω, το πιο εκνευριστικό στην συγκεκριμένη υπόθεση, πέρα από το ίδιο το γεγονός, είναι η κρατική αντίδραση. Από τη στιγμή που έγινε η καταγγελία, εδώ και ένα μήνα, όπως ανέφερε ο δικηγόρος της 12χρονης, δεν υπήρξε καμιά παρέμβαση των κοινωνικών υπηρεσιών για να δοθεί ψυχολογική βοήθεια στη 12χρονη αλλά και στην οικογένειά της.

Κι αυτό είναι το πιο σημαντικό. Διότι, μπορεί να συζητάμε για τυχόν τιμωρίες και τρόπους αντιμετώπισης του θύτη, ωστόσο σε πρώτη φάση, το ζητούμενο είναι να προστατευθεί και να βοηθηθεί όσο περισσότερο γίνεται το θύμα, εν προκειμένω η 12χρονη. Αυτός θα έπρεπε να είναι ο κανόνας και όχι η εξαίρεση. Όλα τα υπόλοιπα μπορούν να γίνου εν καιρώ.

Ακόμη, τέσσερις πρόχειρες επισημάνσεις για όσα λέγονται μετά την αποκάλυψη της υπόθεσης:

1. Ο 53χρονος προέβαλλε όπως φαίνεται την εικόνα ενός οικογενειάρχη, θρησκευόμενου και πατριώτη, διότι αυτό ακριβώς αποτελεί «κανονικότητα» για πολλούς, κρυπτόμενος πίσω από αυτή,
2. υπάρχουν περισσότερες από ένα εκατομμύριο διευθύνσεις URL, καθεμία από τις οποίες μπορεί να περιέχει πολλές εικόνες ή/και βίντεο παιδικής σεξουαλικής κακοποίησης, επομένως το πρόβλημα είναι τεράστιο
3. Οποιαδήποτε συζήτηση περί «αλλοίωσης» πληθυσμών, «εισβολής» και λοιπών ασυναρτησιών, είναι πλέον φανερό πως δεν μπορεί να αντιμετωπίζονται με σοβαρότητα, παρά μόνο με χλευασμό. 
4. η παιδεραστία πράγματι δεν έχει εξ ορισμού πολιτικό πρόσημο, ούτε κόμμα. Η συγκάλυψη όμως μπορεί να έχει και κόμμα, και πρόσωπο/α, και πρόσημο. Το έχουμε δει πρόσφατα άλλωστε.

Δεδομένων των παραπάνω, μπορούμε να αναρωτηθούμε: έχει πιο χαμηλά; Σαφώς και έχει. Πάντα έχει, αφού η «αντίδραση» μπορεί να αποτελέσει και επιταχυντή της όποιας φρίκης. Ας έχουμε όμως κατά νου πως μέσα στο βούρκο υπάρχουν και φωτεινές εξαιρέσεις, όπως οι δύο γείτονες στη Νίκαια που επενέβησαν και απέτρεψαν μια ακόμη γυναικοκτονία. Μήπως να γίνουμε αυτή η αντίδραση;