Ο μεγάλος περίπατος της Αθήνας είναι γεγονός, και έχει αρχίσει με γοργά βήματα να αποκτά ζωή, με τελευταία προσθήκη αυτή των ζαρντινιέρων που έχουν προκαλέσει έντονες αντιδράσεις. Βέβαια, πριν αναλυθούν οι λόγοι αυτών των αντιδράσεων, οφείλουμε να πάψουμε να χρησιμοποιούμε τον όρο ζαρντινιέρα και να τον αντικαταστήσουμε με αυτόν της γλάστρας. Η ζαρντινιέρα αποτελεί διαχρονικά τιμή και παράσημο της Ελληνικής Αστυνομίας, με την γνωστή «Υπόθεση ζαρντινιέρα».

Προχωρώντας στις γλάστρες που κοσμούν πλέον την οδό Πανεπιστημίου, προκλήθηκαν αρνητικά σχόλια και αντιδράσεις εξαιτίας του κόστους τους που ανέρχεται στα 550 ευρώ, όσο περίπου και οι καθαρές αποδοχές του βασικού μισθού. Πλήθος κόσμου λοιπόν άρχισε να εκτοξεύει τα βέλη του προς την Δημοτική Αρχή του Δήμου Αθηναίων, έχοντας στα χείλη την ερώτηση: «Μα είναι δυνατόν μια γλάστρα να αξίζει όσο το μηνιάτικο ενός μεγάλου ποσοστού εργαζομένων της χώρας;». Σε αυτή την ερώτηση θα απαντήσω εγώ αντί της δημοτικής αρχής με ένα «ΒΕΒΑΙΩΣ» καθώς η γλάστρα όφειλε να κοστίζει πολλά περισσότερα, αφού υπερκαλύπτει τα τυπικά κριτήρια ώστε να «αμείβεται» με τον βασικό μισθό και ακόμα περισσότερα.

Ας αναλύσουμε αυτά τα τυπικά κριτήρια. Αρχικά, οι συγκεκριμένες γλάστρες προσδιορίζουν την ύπαρξης τους μέσω μιας απλή γενικής κτητικής (σαν τις γυναίκες). Σε όλη την πορεία της ζωής τους θα είναι απλά οι γλάστρες «του Μπακογιάννη». Ως γνωστόν, στην Ελλάδα για να (υπο)αμείβεσαι με έντεκα χαρτονομίσματα των 50 ευρώ τον μήνα, οφείλεις να έχεις εργασιακό-εκπαιδευτικό τίτλο όμοιο με “Linkedin Evangelist, tech ninja, social media entrepreneur and business marketing wellness coach”.

Δεν θέλω να αδικήσω τους ανθρώπους που βγάζουν το ψωμί τους δίχως να έχουν κάποιο «βαρύτιμο» τίτλο, καθώς  πολλές φορές η αφοσίωση, η ικανότητα και η παιδεία είναι ικανές να ξεπεράσουν οποιαδήποτε βαθμίδα εκπαίδευσης και να προσφέρουν το ίδιο ουσιαστικά στην προσωπική και κοινωνική εξέλιξη. Βέβαια, τα «θέλω» της αγοράς εργασίας, αλλά και της κοινωνικής μας διάρθρωσης συχνά στιγματίζουν τους ανθρώπους αυτούς ως εργαζόμενους β’ κατηγορίας, και τους φέρονται αναλόγως. 

Για να δώσουμε ένα απλό παράδειγμα της Ελληνικής «κανονικότητας», σε μια καφετέρια ο κάτοχος PhD είναι ο barista, ο μη κάτοχος κάποιου τίτλου είναι ο σερβιτόρος-delivery-φέρε πάγο μας τελείωσε, και ο ξάδερφος από το χωριό που  έφερε 100 ψήφους σε υπουργικό στέλεχος και εργάζεται πλέον ως σύμβουλος καλοκαιρινής ενδυμασίας και προστασίας από τον ήλιο στο Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη, είναι ο πελάτης που δεν αφήνει ποτέ tip, παραπονιέται για την καθυστέρηση και έχει παρκάρει τα 3000 κυβικά του παράνομα στο πεζοδρόμιο της καφετέριας κλείνοντας την ράμπα (ξέρεις ποια ράμπα). Ας αφήσουμε όμως προσωρινά την ταξική πάλη στην άκρη, και ας συνεχίσουμε την ανάλυση περί διαχωρισμού προλεταριάτου και αστικής γλάστρας.

Παράλογο είναι επίσης το γεγονός ότι οι γλάστρες δεν κοστίζουν τουλάχιστον τα τριπλά χρήματα. Αναλογιστείτε ότι βγάλανε καραντίνα χωρίς το επίδομα των 800 ευρώ. Καμία κίνηση δεν έχει γίνει για να συμπεριληφθούν στην λίστα. Αντιθέτως, προτιμήθηκαν τελικώς αθλητές και καλλιτέχνες. Η γλάστρα δεν έχει ρουφήξει κρατικό χρήμα, είναι το ίδιο το κρατικό χρήμα μπροστά μας. Η γλάστρα αξίζει πολλά παραπάνω γιατί δεν υποχρεώθηκε σε καμία αρχή, δεν ψήφισε καμία Κυβέρνηση. Απεναντίας, φαίνεται ότι έχει την δύναμη να «ρίξει» ή έστω να πλήξει την κυβερνούσα δύναμη, απλά μένοντας ακίνητη και ανθισμένη. 

Για να είμαστε δημοσιογραφικά ορθοί, ας παρουσιάσουμε και την πλευρά του Δήμαρχου Αθηνών που ενισχύει την πεποίθηση μου περί υποτιμημένης αξίας των γλαστρών. Σύμφωνα με τον κ. Μπακογιάννη, τα 550 ευρώ δικαιολογούνται από το γεγονός ότι ζυγίζουν τουλάχιστον ένα τόνο, θα μείνουν για χρόνια και έχουν 15ετή εγγύηση κατασκευαστή. Με την απλή αναλογική, σχεδόν κανένας Έλληνας εργαζόμενος δεν θα μείνει για χρόνια, σχεδόν κανένας δεν έχει εγγύηση, και όπως διαμήνυσε  ο υπουργός της ανάπτυξης μας ( που έρχεται) Άδωνις, κανένας δεν μπορεί να ζυγίζει έναν τόνο, γιατί «ΠΟΣΟ ΘΑ ΦΑΝΕ;».

Τα στοιχεία περί νομιμοποίησης των μόνο  550 ευρώ της γλάστρας είναι αμείλικτα, αδιάσειστα, το δίκαιο που έγινε πράξη. Αξίζουν στον Αθηναίο πολίτη αυτές οι γλάστρες που έχουν την αξιοπρέπεια να στέκονται γερά βιδωμένες στην Πανεπιστημίου, προκαλώντας μας να τις κριτικάρουμε, να τις βρίσουμε, να γίνουμε σκύλες και τους βγάλουμε τα μάτια. Μας αξίζουν, όσο λυσσάμε πληκτρολογικώς για τα 550 ευρώ τους , αλλά δεν λυσσάμε αντιστοίχως για τα δικά μας 550 ευρώ, για την παράνομη εργασία, για τα funds, τις μίζες και τις επαναλαμβανόμενες-οικογενειοκρατικές κυβερνούσες δυνάμεις. Πως θα κοιτάμε τα φύλλα και το μπόλιασμα της γλάστρας, όσο γνωρίζουμε ότι για πολύ σημαντικότερα ζητήματα μένουμε αμέτοχοι και κατευθυνόμενοι;

 Η γλάστρα θα ναι πάντα η καινούρια συνειδητοποιημένη και αξιόπιστη σχέση του πρώην  μας, και εμείς αυτοί που την stalkάρουμε στο Instagram, την εκμηδενίζουμε στους φίλους μας και την αδερφή μας, και πενθούμε στην τοξικότητα χωρίς καμία προοπτική αυτοβελτίωσης ή αυτοκριτικής. Δεν σηκωνόμαστε από τον καναπέ για να βρούμε τον επόμενο-η, και νοσταλγούμε το παλιό μας βόλεμα (που μόνο βολικό δεν ήταν) , ζητώντας απεγνωσμένα πίσω τον μαλάκα (τον βασικό μισθό).

Τέλος, ολοκληρώνοντας την ωδή στην γλάστρα, οφείλω να αναγνωρίσω την τόνωση που πρόκειται να προσφέρει ο Μεγάλος Περίπατος της Αθήνας, και στο θρησκευτικό μας αίσθημα, αλλά και στην επαφή μας με το ανώτερο, το μεταφυσικό. Ήδη η επιπλέον κίνηση, ανεξαρτήτως ωρών αιχμής, έχει αυξήσει  τις «καντηλομαχίες» μεταξύ οδηγών, τις επικλήσεις στο θείο μου, αλλά και προσφέρει άπλετο χρόνο για ενδοσκόπηση κατά την αναμονή. Στα αρνητικά του, το μίσος για τα ποδήλατα πρόκειται να εκτοξευθεί και ο αυξημένος τζίρος των ποδηλατάδων εν μέσω καραντίνας προβλέπεται να ακουμπήσει πια ιστορικό χαμηλό στο κέντρο της πρωτεύουσας και στα κοντινά προάστια, αφού θα χούμε πατήσει όλους τους ποδηλάτες.