Έξι κείμενα από ένα «μεμονωμένο άτομο»

Ads

[Τα κείμενα που ακολουθούν δημοσιεύτηκαν από το 2005 μέχρι το 2010 σε διάφορες μορφές (αρχικά κοινοποιούνταν μέσω της προσωπικής ηλεκτρονικής αλληλογραφίας και, στη συνέχεια, δημοσιεύονταν σε δικτυακούς τόπους και εφημερίδες), συχνά με την υπογραφή «από ένα μεμονωμένο άτομο του αναρχικού χώρου». Καλύπτουν ένα ευρύ φάσμα των παρεμβάσεων του Παναγιώτη Παπαδόπουλου (Κάιν), τόσο χρονικά, όσο και από πλευράς περιεχομένου (κινήσεις οικονομικής ενίσχυσης, κείμενα για εμπρησμούς, κείμενα για θύματα τρομοκρατικών ενεργειών από κάθε «πλευρά»). Η παρούσα επιλογή έγινε από τον συγγραφέα ειδικά για αυτό το βιβλίο και σε συνεργασία με τους επιμελητές αυτής της έκδοσης. Τα κείμενα του Κάιν βρίσκονται διάσπαρτα στο Διαδίκτυο.]

1. Δεκαπέντε λουλούδια στον αδικοχαμένο ειδικό φρουρό Χαράλαμπο Αμανατίδη

4/3/05, Κηφισιά, Καρπάθου 47α, στο μέρος όπου δολοφονήθηκε ο ειδικός φρουρός Χ. Αμανατίδης την παραμονή της Πρωτοχρονιάς… Εγκληματική συμμορία οι φονιάδες του άτυχου ειδικού φρουρού Χ. Αμανατίδη, την παραμονή της Πρωτοχρονιάς, έξω από το σπίτι του βρετανικού στρατιωτικού ακολούθου στην Κηφισιά.

Οι αναρχικοί δεν είναι βομβιστές, φονιάδες και τρομοκράτες. Δεκαπέντε λουλούδια στον αδικοχαμένο ειδικό φρουρό Χαράλαμπο Αμανατίδη

«[…] Διακηρύσσοντας ότι είμαστε αναρχικοί, διακηρύσσουμε εκ προοιμίου ότι αρνούμαστε να κάνουμε στους άλλους ό,τι δεν θα θέλαμε να μας κάνουν εκείνοι.» Πέτρος Κροπότκιν

Όταν τον Οκτώβρη του 2004 είχαμε σταθεί στο πλευρό του δημοσιογράφου Φίλιππου Συρίγου, μετά τη δολοφονική επίθεση εναντίον του από τραμπούκους στην Καλλιθέα, είχαμε πει σε εκείνη την προκήρυξη έξω από το νοσοκομείο πως όλοι εμείς που αγωνιζόμαστε για την κατάκτηση μιας ελεύθερης και δίκαιης κοινωνίας –που θα ανήκει στους ανθρώπους και όχι στην εξουσία της βίας και του κάθε χουλιγκανισμού– είναι αυτονόητο πως θα μείνουμε μέχρι τέλους ενάντιοι σε άθλιες και εγκληματικές «συμπεριφορές» και «πρακτικές».

Έρχεται, δυστυχώς, η δολοφονία του Χ. Αμανατίδη για να το επαναλάβουμε και να το θυμίσουμε σε εκείνους που προσπαθούν να κατασκευάσουν «ενόχους» και να βουτήξουμε με τη βία τα χέρια των αναρχικών στο αίμα του ειδικού φρουρού.

Τη στιγμή που το σύνολο του λαού δίνει το υστέρημά του (η πραγματική φιλανθρωπία, και όχι τα υποκριτικά «αποφάγια» καπιταλιστών και κράτους) για να σώσει και να στηρίξει τη ζωή των φτωχών από το σεισμό στη Ν. Ασία, κάποιοι εδώ αμαυρώνουν για ένα «αυτόματο όπλο» αυτήν την εικόνα προσφοράς στη ζωή, δείχνοντας πως δεν έχουν τίποτα μάθει από την ιστορική εμπειρία, τις τραγωδίες και τα αδιέξοδα του παρελθόντος.

Εμείς, λοιπόν, που είμαστε αντίθετοι με ό,τι οδηγεί την κοινωνία στο Νταχάου της βαρβαρότητας και του ρατσισμού χωρίς «πόρτα εξόδου», με ό,τι καταλήγει στην αποκτήνωση που καθοδηγεί ο φανατισμός, με ό,τι συνθλίβει ολότελα τους ανθρώπους με σχέση μίσους και εκδικητικότητας, δεν είναι ποτέ δυνατό να συμφωνήσουμε με την ψευτομαγκιά των περιστρόφων που «μίλησε» με 15 σφαίρες στο κορμί του άτυχου Χ. Αμανατίδη.

Εμείς, λοιπόν, που τιμούμε τη ζωή και έχουμε αφοσιωθεί στην υπεράσπιση των ανθρώπινων δικαιωμάτων, δεν υπάρχει ποτέ περίπτωση να «στρατευθούμε» με αλήτες και δολοφόνους. Γιατί το πραγματικό λιθαράκι μας στην ταξική πάλη των καταπιεσμένων απέναντι στην εξουσιαστική βία δεν είναι στη «σκανδάλη» και στον «πυροκροτητή», στις «ενέδρες» και στις κενές σελίδες της δήθεν «επιθετικής αριστεράς», αλλά στους πραγματικούς αγώνες της μαζικής κοινωνικής αυτοοργάνωσης για την ανατροπή της ανισότητας και της εκμετάλλευσης από κράτος και κεφάλαιο.

Θέλουμε να μείνουμε πιστοί ονειροπόλοι και γνήσια συνειδητοποιημένοι μιας κοινωνικής επανάστασης που ο δρόμος προς και για αυτή δεν περνάει μέσα από τη θανατική καταδίκη των άλλων. Ακόμα και των ίδιων των ταξικών εχθρών ή πολιτικών μας αντιπάλων.

Άδικα, λοιπόν, πάλι οι «τρομολάγνοι» θα προσπαθήσουν να «φορτώσουν» στις πλάτες του αναρχικού χώρου τη στυγνή δολοφονία του ειδικού φρουρού για να τον «δυσφημήσουν».

Άδικος κόπος, γιατί το πάθος μας για την ουσιαστική απαλλαγή του κόσμου από τον τρόμο είναι δυνατότερο από κάθε σκευωρία ή σύνδεση των αγωνιστών με την τυφλή βία, την αυτοδικία και την ατομική τρομοκρατία.

Γιατί οι αναρχικοί και όλοι οι αγωνιστές δεν θα «νομιμοποιήσουν» ποτέ στο όνομα της αντίστασης στην κρατική καταστολή, κοινούς εγκληματίες από όποια «υπηρεσία», «σπείρα», «κλίκα», «μαφία» ή «φράξια» προέρχονται. Μακριά λοιπόν από τους αναρχικούς η άθλια προβοκάτσια του κράτους που επαναλαμβάνεται και εδώ ως φάρσα.

Και όση φρίκη και οργή μάς προκαλούν τα βασανιστήρια μεταναστών στα μπουντρούμια της μετα-ολυμπιακής διαπλοκής και διαφθοράς ή η στυγνή εκτέλεση του Ηρακλή Μαραγκάκη στις 5/12/2003 από αστυνομικούς, άλλο τόσο τα ίδια συναισθήματα έχουμε στη θέα ενός άγρια βασανισμένου ειδικού φρουρού από το «πλήθος» σε συναυλία στο Λυκαβηττό ή ενός εκτελεσμένου συναδέλφου του από τον φονταμελισμό της «απονομής απόλυτης δικαιοσύνης» (που είναι ανίκανος να πάρει την όποια «ευθύνη» για αυτό το κακούργημα).

Οι άνθρωποι, «ένστολοι» ή όχι, δεν θα πεισθούν να πετάξουν ποτέ τις στολές, τα σήματα και τα σύμβολα της εξουσίας με την απειλή της κάννης στον κρόταφο. Και είναι άδικο και απάνθρωπο να εκτελούνται επειδή είναι μπάτσοι ή ειδικοί φρουροί.

Ποιος από εμάς είναι «δικαστής» που θα αποφασίζει τραβώντας από το «σωρό» ποιος, πώς και το ποτέ θα πεθάνει; Αρκετούς Ροβεσπιέρους και Χίτλερ, Στάλιν, Πινοσέτ, Μπους, Σαρόν, Πούτιν ή Λάντεν, Μπασάγεφ και Ζαρκαουί ξέβρασε στον κόσμο ο σκοταδισμός και η αλαζονεία.

Φτάνει!

Είπαμε να καταργήσουμε το κτήνος που «ψάχνεται» μέσα μας, όχι να γίνουμε ένα με αυτό γεννώντας από το «αυγό του φιδιού» και άλλες «λερναίες ύδρες». Κάθε χρόνο, γίνεται ετήσιο μνημόσυνο για τα θύματα από τη δράση της «17Ν» («Ν» χωρίς Νοέμβρη και χωρίς «ΕΣΟ»). Είναι αυτονόητο πως σεβόμαστε την οδύνη των συγγενών των θυμάτων. Ας θυμηθούν όμως –και η κυρία Αξαρλιάν περισσότερο– να βάλουν δίπλα στους δικούς τους νεκρούς και τα δεκάδες θύματα της κρατικής τρομοκρατίας από το ’74 και μετά. Αυτό το «ξεχασμένο μνημόσυνο»… Και να συσπειρωθούν δίπλα μας στον αγώνα για να νικήσουμε τις αιτίες και τους λόγους που έχουν μεταμορφώσει τον πλανήτη σε ένα μεσαιωνικό κολαστήριο και την κοινωνία σε μια απέραντη φυλακή. Να γκρεμίσουμε μαζί τους «αρχιτέκτονες» που έχουν βυθίσει την κοινωνία στο αίμα, στην εξαθλίωση και στην αλληλοεξόντωση.

Ούτε δήμιοι ούτε θύματα

Ελευθερία ή βαρβαρότητα

Ο σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα

Συλλυπητήρια στους συγγενείς του δολοφονημένου ειδικού φρουρού Χαράλαμπου Αμανατίδη.

ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ-ΕΥΘΥΝΗ: Ομάδα Μαύρο και κόκκινο

Αναρχικοί/αντιεξουσιαστές από τα νότια προάστια της Αθήνας

Παναγιώτης Παπαδόπουλος (Κάιν) – 04.03.2005

***

2. Για τον εμπρησμό του περιπτέρου της Χαρίκλειας Ανανιάδου

Τα ξημερώματα της Κυριακής 2/11/08 και κατά την διάρκεια συγκρούσεων νεαρών και ΜΑΤ έξω από το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης δεν υπήρξε άλλη μια φορά θύμα ο δημόσιος χαρακτήρας τού πανεπιστημιακού ασύλου αλλά και η 70χρονη εργαζομένη Χαρίκλεια Ανανιάδου που είδε τους κόπους μιας ολόκληρης ζωής, το περίπτερό της, να καίγεται και να γίνεται στάχτη.

Επειδή είμαστε αντίθετοι με ενέργειες αδιάκριτης τυφλής βίας ενάντια στην Κρατική τρομοκρατία και καταστολή πού έχουν αρκετές φορές «παράπλευρες απώλειες» ανάμεσα σε συνανθρώπους μας πού και αυτοί βιώνουν την ίδια καταπίεση και εκμετάλλευση από τις μονάδες βαρβαρότητας τού άγριου καπιταλισμού, αποφασίσαμε να ανοίξουμε λογαριασμό οικονομικής ενίσχυσης ώστε να συγκεντρωθούν 10.000 ευρώ για να αγορασθεί νέο περίπτερο και να καλυφθούν οι πρώτες ανάγκες της άνεργης ηλικιωμένης Χαρίκλειας Ανανιάδου πού παραμένει δύο μήνες στο περιθώριο, με πρόβλημα υγείας και αβοήθητη παρά τις μεγαλόσχημες υποσχέσεις τού Ψωμιάδη, της νομαρχίας Θεσσαλονίκης και των παραγόντων της εξουσίας στα ΜΜΕ για δήθεν και μάλιστα «γρήγορη αποκατάστασή της»…

Όποιος και όποια νοιώθει την ανάγκη να βοηθήσει αυτήν την κίνηση, ας καταθέσει στον αριθμό 0026-0221-33-0101271081 (Eurobank) το ποσό που μπορεί.

Η ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΑΣ ΔΕΙΞΕΙ ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΤΟΝ ΔΡΟΜΟ

Αναρχική πρωτοβουλία από Αθήνα, Κορινθία και Αχαΐα

* * *

ΕΚΤΑΚΤΟ ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ ΤΗΣ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑΣ

ΓΙΑΤΙ ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΜΕ(ΜΕΧΡΙ ΤΙΣ 31/12/08) ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΤΑ 10.000 ΕΥΡΩ, ΤΗΝ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΤΗΝ 70ΧΡΟΝΗ

Εδώ και λίγες ημέρες και πριν ακόμη εκδηλωθεί το ΔΙΚΑΙΟ μαζικό κύμα κοινωνικής αγανάκτησης για την εκτέλεση τού νεαρού μαθητή Αλέξη Γρηγορόπουλου από τον εγκληματία ειδικό φρουρό Επαμεινώνδα Κορκονέα στις 6/12/08,στά Εξάρχεια, έχουμε ξεκινήσει έναν αγώνα οικονομικής αλληλεγγύης στην 70χρονη εργαζομένη Χαρίκλεια Ανανιάδου από την Θεσσαλονίκη, η οποία είχε την ατυχία στις 2/11/08, έξω από το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο, να δει το περίπτερό της να καίγεται ολοκληρωτικά από «επαναστάτες» τού Σαββατόβραδου οι οποίοι θέλοντας να πρωταγωνιστήσουν άλλη μια φορά μαζί με τις μονάδες κρατικής καταστολής για τις ανάγκες του θεάματος και της σχεδιαζομένης από το Κράτος κατάργησης του ασύλου, βρίσκονται σε τέτοια σύγχυση και «ιδεολογική» θολούρα ώστε θεωρούν προφανώς την καταστροφή μικροεπιχειρήσεων(πού ήδη φυτοζωούν από την οικονομική πολιτική της κυβέρνησης και την κυριαρχία των σουπερμάρκετ και των πολυκαταστημάτων στην καταναλωτική αγορά) και το πλιάτσικο, «αντικαπιταλιστική» και «εξεγερσιακή» δράση!

Επανερχόμενοι στο σοβαρό για μας ζήτημα της αλληλεγγύης στην πράξη σε έναν συνάνθρωπό μας πού όχι μόνο δεν φταίει σε τίποτα να γίνεται θύμα τυφλής εκτόνωσης και βίας πού έχει γίνει από κάποιους πλέον αυτοσκοπός πού προβοκάρει το κίνημα και καλλιεργεί τον μηδενισμό, σε έναν συνάνθρωπό μας ο οποίος βρέθηκε στον δρόμο, στους κινδύνους και στα προβλήματα πού οξύνουν την βαρβαρότητα της επιβίωσης όταν χάνεις ξαφνικά την εργασία σου και σε μια ηλικία πού όλοι ξέρουμε πώς τίποτα δεν κτίζεται ξανά από το μηδέν, ΑΠΟΦΑΣΙΣΑΜΕ ΕΜΕΙΣ ΝΑ ΞΑΝΑΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΟΥΜΕ ΤΟ ΝΕΟ ΠΕΡΙΠΤΕΡΟ της Χαρίκλειας Ανανιάδου.

Αν και είχαμε δεσμευθεί, στο πρώτο μας κείμενο, για το ποσό των 10.000 ευρώ θεωρώντας το ικανό να καλύψει τα έξοδα όλης αυτής της προσπάθειας, θέλουμε να ανακοινώσουμε ΣΕ ΟΛΗ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ, πώς τελικά η αποτελεσματικότητα αυτού τού σκοπού απαιτεί την υπέρβαση τού ανωτέρω ορίου πού είχαμε βάλει στην αρχή σαν στόχο και έτσι αποφασίσαμε να αφήσουμε τον λογαριασμό να κινηθεί μέχρι την παραμονή τής πρωτοχρονιάς ώστε να συγκεντρωθούν όσο το δυνατόν περισσότερα χρήματα για την στήριξη της 70χρονης άνεργης.

Με το τέλος αυτής της μορφής αλληλεγγύης (η οποία είναι η δεύτερη μετά από εκείνη στην οικογένεια τού μετανάστη εργάτη Λευτέρη Τράλο πού δολοφονήθηκε στις 28/2/08, μέσα στο περίπτερο πού εργαζόταν στο Π. Φάληρο) θα εκδοθεί από την πρωτοβουλία μας νέο δελτίο τύπου με το συνολικό ποσό πού συγκεντρώθηκε και σχετική αναλυτική φωτοτυπία από τα ποσά και τις ημερομηνίες κατάθεσης στον λογαριασμό ο οποίος θα κλείσει και θα διαλυθεί ταυτόχρονα με την παράδοση των χρημάτων στην Χαρίκλεια Ανανιάδου.

Ευχαριστούμε όσους και όσες μέχρι σήμερα έχουν βοηθήσει και ειδικά τον αλληλέγγυο ή αλληλέγγυα πού έχει συμβάλλει καθοριστικά με ένα αρκετά μεγάλο ποσό στον λογαριασμό με αριθμό 0026-0221-33-0101271081 (Eurobank) στον οποίο προσδοκούμε την συμμετοχή όλων σας με το ποσό πού ο καθένας έχει δυνατότητα, μέχρι τις 31/12/08.

ΕΜΕΙΣ, Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ, ΘΑ ΦΤΙΑΞΟΥΜΕ ΞΑΝΑ ΤΟ ΠΕΡΙΠΤΕΡΟ ΤΗΣ 70ΧΡΟΝΗΣ ΧΑΡΙΚΛΕΙΑΣ ΑΝΑΝΙΑΔΟΥ ΠΟΥ ΚΑΗΚΕ ΣΤΙΣ 2/11/08, ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟ ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΕΙΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ, ΑΠΟ ΤΙΣ «ΦΛΟΓΕΣ» ΤΟΥ ΑΥΤΟΣΚΟΠΟΥ ΤΗΣ ΒΙΑΣ

ΣΤΟΝ ΚΟΙΝΟ ΑΓΩΝΑ ΓΙΑ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΤΗΝ ΖΩΗ ΑΣ ΔΕΙΞΕΙ ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΤΟΝ ΔΡΟΜΟ Η ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΗΘΙΚΗ ΑΞΙΑ ΚΑΙ ΠΡΟΤΑΓΜΑ ΤΟΥ ΑΝΑΡΧΙΣΜΟΥ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗΝ ΑΝΑΛΓΗΣΙΑ, ΣΤΗΝ ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΥΠΟΚΡΙΤΙΚΗ «ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΙΑ» ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ

με την κοινωνία

Αναρχική πρωτοβουλία από Αθήνα, Κορινθία και Αχαΐα

Δεκέμβρης 2008

Παναγιώτης Παπαδόπουλος (Κάιν)

***

3. Για τον εμπρησμό του περιοδικού Ρεσάλτο

Μπορείς να διαφωνήσεις σε όλα μαζί μου, αλλά, αν με παραδώσεις στη φωτιά και το τσεκούρι, έχεις γίνει ένας ακόμη φασίστας!

Η επίθεση και ο εμπρησμός στο περιοδικό «Ρεσάλτο» είναι προσφορά στα στρατόπεδα στρατολόγησης του χρυσαυγιτισμού και σε όσους οργανώνουν μια κοινωνία φιμωμένη, ελεγχόμενη, ξενόφοβη και ανελεύθερη

«[…] Ο λαός επίσης είναι από τη φύση του πατριώτης. Αγαπά τη γη όπου γεννήθηκε, το κλίμα μέσα στο οποίο αναπτύχθηκε. Αυτή η αγάπη, όπως γενικά όλες οι ανθρώπινες αγάπες, είναι στη βάση τους ένα αίσθημα εντελώς φυσιολογικό, ζωώδες. Δεν είναι καθόλου αρετή, ούτε καθήκον, ούτε θεωρία. Είναι φυσικό γεγονός, αρχικά πολύ περιορισμένο, που δεν ξεπερνά καθόλου τα στενά όρια τής κοινότητας.

Ο πραγματικός, ζωντανός, ισχυρός, φυσικός πατριωτισμός του λαού δεν είναι καθόλου εθνικός πατριωτισμός, ούτε καν τοπικός, αλλά στο μεγαλύτερο μέρος του αποκλειστικά κοινοτικός. Αλλά αγαπά ακόμα τη γλώσσα πού μιλά ή μάλλον δεν γνωρίζει άλλη και μόνο με τη δική του μπορεί να εκφράσει ό,τι σκέφτεται, ό,τι αισθάνεται και να ζήσει κοινωνικά, ανθρώπινα.

Ταυτίζεται επίσης με τα έθιμα και τις αληθινές και λαθεμένες αντιλήψεις τής χώρας του.

Αν αυτά τα έθιμα, αυτές οι ιδέες και αυτή η γλώσσα καλύπτουν μια περιοχή, τότε αρχίζει να γίνεται πραγματικά ένας τοπικός πατριώτης.

Αν καλύπτουν ένα έθνος, τότε γίνεται ένας εθνικός πατριώτης. Με την έννοια αυτή, κανείς δεν είναι τόσο βαθιά ούτε τόσο ειλικρινά πατριώτης όσο ο λαός.

Αλλά για μια φορά ακόμη αυτός ο πατριωτισμός, έστω και αν καλύπτει ένα ολόκληρο έθνος, δεν είναι αρετή, καθήκον ή δόγμα, είναι γεγονός μοιραίο, φυσικό, που πρέπει να το δούμε, να το αναγνωρίσουμε, να το σεβαστούμε, όπως πρέπει να παρατηρήσουμε, αναγνωρίσουμε, σεβαστούμε κάθε τι που υπάρχει και όπως πρέπει να σεβαστούμε κάθε φυσική μορφή της ανθρώπινης ελευθερίας.» Μιχαήλ Μπακούνιν (εκδόσεις Πλέθρον,1984)

Υπάρχουν θέσεις και απόψεις γύρω μας πού διαφωνούμε, πιθανά και να μας εξοργίζουν. Η ελληνική σημαία, όμως, πίσω από το γραφείο του Μιχαλολιάκου και το «Αίμα, τιμή» των συντρόφων του Περίανδρου Ανδρουτσόπουλου δεν είναι σε καμιά περίπτωση η ίδια σημαία, οι ίδιες μισάνθρωπες πολεμικές κραυγές γι’ αυτόν που έχει αγνή και άδολη αγάπη και αγωνία για την πορεία της χώρας του από την κακοδιαχείριση, την κλοπή, την αυθαιρεσία και τον αυταρχισμό τής εξουσίας που τον έχουν φθάσει στον πάτο της οριακής επιβίωσης.

Ο φασίστας είναι σε διαρκή πόλεμο και μίσος με τους γείτονές του, με τους μετανάστες, τους άλλους λαούς, που τους θεωρεί «απολίτιστους» και «βάρβαρους», που οφείλουν να δώσουν «γη και ύδωρ» στα τάγματα εφόδου και τις συμμορίες τής «ανώτερης λευκής δύναμης».

Ο απλός άνθρωπος, ο «φοβισμένος νοικοκυραίος» και ο «υποταγμένος μικροαστός» κατά την «αυθεντία» μας, ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας που δεν είναι «πεφωτισμένος» όπως εμείς, αλλά και δεν γίνεται να μην ζήσουμε χωρίς αυτόν και αυτός χωρίς εμάς, είναι ο ίδιος που δεν αφήνει τους εκμεταλλευτές και παραχαράκτες της αγάπης του για τη χώρα στην οποία γεννήθηκε και αγωνίσθηκε να βάλουν ανάμεσα σε αυτόν και τον γείτονά του τον φανατισμό, τα κανόνια, τη διχόνοια, τη διαίρεση και την αλληλοεξόντωση. Είναι ο ίδιος που καλλιεργεί την αλληλεγγύη, τη φιλία και διεθνιστική ένωση όλων των λαών, όλων των εργαζομένων, όλων των αγροτών!

Οι ανόητες αυτές λοιπόν ταυτίσεις – πατριωτισμού και εθνικισμού – κυοφορούν επικίνδυνες αντικοινωνικές και αντιλαϊκές μεθόδους που γλιστρούν εύκολα στη συκοφάντηση, στη λασπολογία, στο άδικο και στον φασισμό απέναντι σε πρόσωπα, χώρους και συλλογικότητες!

Είναι ταυτίσεις και γενικεύσεις που προκαλούν απογοήτευση και ρήξη με την κοινωνία, τεράστια ήττα για την Αριστερά και όλο το κίνημα, βήμα ανόδου σε συντηρητικές και ακροδεξιόστροφες πολιτικές που όραμά τους είναι να «κλειδώσουν» τους λαούς στον πάγο της απόλυτης αστυνομοκρατίας και καταστολής νομιμοποιώντας σκληρά μέτρα για κάθε απόπειρα αντίστασης!

Εύκολο και ανώδυνο είναι να αποκαλέσεις κάποιον «φασίστα» και «ρατσιστή». Δύσκολο είναι να κρατηθείς μακριά από τον φασισμό, δύσκολο είναι να μην πάρεις από την πρέζα τής ολέθριας ιδεολογίας του, που σκοτώνει αργά όπως η ηρωίνη και το αλκοόλ εδώ δίπλα στην πλατεία και στους δρόμους των Εξαρχείων, πολύ κοντά στα αποκαΐδια της Σολωμού 5, που γι’ αυτά «δεν άκουσε, δεν είδε» (παρά την πληροφορία με τον χαιρέκακο απαράδεκτο σχολιασμό και εγκωμιασμό του γεγονότος στο Athens Ιndymedia) κανένα δημοσιογραφικό «αυτί» ή φακός των ΜΜΕ.

Ακόμη όμως και τον φασισμό αν θέλεις να τον νικήσεις και να τον ξεπεράσεις, δεν θα το καταφέρεις ποτέ όσο χρησιμοποιείς τον στόλο των δικών του όπλων, της δικής του ισοπεδωτικής ολοκληρωτικής αντίληψης για το ξεπάστρεμα και τον αφανισμό όσων τολμούν να σκέφτονται διαφορετικά και να κινούνται έξω από το νεοναζιστικό κλειστό κύκλωμα για την «ομοιόμορφη εξέλιξη» τού Κόσμου.

Η «αλάνθαστη αλήθεια» της ψευτοαντιφασιστικής ελίτ, που με τη βαριοπούλα και το στουπί έκαψε και κατέστρεψε τα γραφεία του περιοδικού «Ρεσάλτο» γελιέται πως «εναντιώθηκε στον φασισμό». Στον ίδιο τον φασισμό προσκύνησε και του «έκανε» ένα ακόμη «αυγό» δίπλα στα υπόλοιπα και διαφόρων χρωμάτων και υπογραφών «αυγά» που προστατεύει γύρω του το «φίδι».

Τον δικό της φασισμό κατήγγειλε πάνω στις στάχτες του κατεστραμμένου εντύπου «Ρεσάλτο», που δήθεν ήθελε να το καταγγείλει για δήθεν «φασισμό» και «σύνδεση με τους ρατσιστές»!

Στον Χρυσαυγιτισμό έδωσε το χέρι της αφήνοντας πίσω από τα συντρίμμια το μήνυμα πως «εκείνη η μέρα» που τραγουδήσαμε πραγματικά θα αργήσει ή δεν θα έρθει ποτέ!

Πίσω από τον πατριωτισμό κρύβονται αρκετές φορές ρατσιστές, πατριδοκάπηλοι και εθνοφασίστες, κοινοί δολοφόνοι που στο όνομα της «εθνικής υπερηφάνειας και ενότητας» είναι πρόθυμοι να ρίξουν τους λαούς στον εμφύλιο και στο σφαγείο.

Πίσω από τον αναρχισμό όμως δεν μπορεί να κρυφτεί κανείς τραμπουκισμός και φασισμός. Ο αναρχισμός ήταν και θα είναι σε σύγκρουση με μηδενιστικές ομάδες και επιτροπές που αναπαράγουν τον φασισμό, τον ατομισμό και την τυφλή βία μέσα στην κοινωνία, είτε είναι στα Εξάρχεια είτε στον Άγιο Παντελεήμονα και την Πάτρα.

Όποιος δεν θέλει ή δεν μπορεί να καταλάβει ας αφήσει την αναρχία έξω από τη «Νύχτα των κρυστάλλων» που τον έχει τυλίξει στον σεχταρισμό και στο αφιόνι της! Όποιος έχει κάτι να πει, όποιος έχει λόγο και στόμα, ας πάει στο κάθε «Ρεσάλτο» και στο κάθε βιβλιοπωλείο ή περιοδικό ή εφημερίδα να «ξεσπάσει» τις διαφορές του και να προβάλει μέσα από τη συζήτηση και την υγιή πολιτική αντιπαράθεση τα προβλήματα και τη διαμαρτυρία του!

Αλλά δεν είχατε ούτε στόμα ούτε λόγο, παρά μόνο έναν νέο αναδυόμενο και καλοθρεμμένο Χιτλερίσκο και Μουσολίνι στο κεφάλι και στην κοιλιά σας, που σας κατέβασε άλλη μια φορά στο επίπεδο που ήθελαν!

Είναι αθάνατοι γιατί τους συντηρείτε με τη δράση σας ζωντανούς. Ο Φύρερ και ο Μουσολίνι σάς το γάζωσαν το μυαλό γιατί εκεί ήταν ο στόχος και δεν είχατε καθόλου τον νου σας. Κάντε αυτοκριτική γρήγορα για τις επιλογές σας, αλλιώς είσαστε χαμένοι από χέρι… «κάτοικοι των Εξαρχείων». Τα Εξάρχεια, ελπίζω και εύχομαι, δεν είναι υπερήφανα (άλλη μια φορά) για τις «αντιφασιστικές» επιχειρήσεις αρετής σας που συνεχίζουν να δαιμονοποιούν και να στοχοποιούν την περιοχή της «αδιαμεσολάβητης και ελεύθερης έκφρασης».

Τα χειρότερα έρχονται και, όσο συνεχίζετε μερικοί και μερικές έτσι, τις συνέπειες θα τις δούμε και θα τις υποστούμε όλοι και όλες μας πολύ γρήγορα. Μάταια θα φωνάζουμε «αλληλεγγύη» και συνθήματα, κανείς δεν θα είναι γύρω μας να μας ακούσει όταν η φωτιά θα καίει «και το δικό μας σπίτι».

Τους διώξατε, τους διώξαμε, τους απαξιώσαμε όλους γιατί η αλαζονεία, η αδιαλλαξία και η έπαρση στάθηκαν πιο δυνατές γράφοντας στον τοίχο, με μπογιά που δεν σβήνει, πως «και από εδώ πέρασε ο φασισμός»…

Μισή ντροπή και ευθύνη δική μου για εδώ που φθάσαμε, μισή ντροπή και ευθύνη δική σας για το αίσχος που κάνατε (για να το μοιραστούμε δίκαια…).

Όχι συντροφικά (παντού και πάντα) σε φασιστικές πρακτικές.

Παναγιώτης Παπαδόπουλος (Κάιν) – 01.10.2009

***

4. Το αίμα μας δεν θα χυθεί για τα σκουπίδια σας

Ένα φιλί ζωής στον δολοφονημένο 15χρονο Χαμί Νατζάφι

Η ανθρώπινη ζωή δεν είναι «παράπλευρη απώλεια», δεν είναι «στολή», δεν είναι «αριθμός». Καθόλου δεν με ενδιαφέρει αν θα υπάρξει ή όχι πειστική «ανάληψη ευθύνης» για τις «παράπλευρες απώλειες» στα Πατήσια όπου ένας 15χρονος Αφγανός ΔΟΛΟΦΟΝΗΘΗΚΕ, η μικρότερη αδερφή του βρίσκεται μπροστά στον κίνδυνο να τυφλωθεί, η μητέρα τους τραυματίστηκε και συνολικά μία οικογένεια διαλύθηκε, αναζητώντας μετά το ξερίζωμα από τη χώρα της τη δική της Ιθάκη στην «ασφαλή» και «φιλόξενη» Δύση!

Από παρόμοιες τραγωδίες, κανείς ποτέ δεν επιστρέφει «ο ίδιος» την επόμενη μέρα και τα βήματα στην καθημερινότητα πλέον είναι τόσο βαριά όσο η «αγκαλιά» του θανάτου στο παιδί σου και το αδέρφι σου!

Δεν με ενδιαφέρει ποιο από τα πολλά πτώματα που σαπίζουν στον χώρο της βιαιολαγνείας και του μηδενισμού θα υπογράψει κάτω από το φονικό, ούτε θα κρατήσω «στάση αναμονής» (δεν το έκανα ποτέ αυτό το λάθος, δεν θα το κάνω πολύ περισσότερο τώρα) που απλώνει παντού σιωπή και συνενοχή, για να τοποθετηθώ με όλη μου την απέχθεια και το μίσος για τα ανεύθυνα σκουπίδια του δυναμίτη από τον κάδο-φέρετρο της όποιας φασίζουσας «πρωτοπορίας»!

Γιατί είναι γνωστό πως η επιλεκτική στάση στην κτηνώδη απόλυτη βία και στο μακελειό της ανθρώπινης ζωής, μόνο αναρχική και αντιεξουσιαστική στάση δεν είναι.

Δεν με ενδιαφέρει ποιος άψυχος, δειλός και ανεγκέφαλος επιμένει μέρες να κρύβεται πίσω από αυτό το έγκλημα, δεν θα με καθορίσει το »χρώμα», η σημαία, οι «απόψεις», τα «κίνητρα», οι «προθέσεις» ή οι δικαιολογίες της «επιχειρησιακής» του βλακείας, αφού κάθε μορφής μιλιταριστικές πρακτικές είναι αντικοινωνικές, φασιστικές και εχθρικές για τον αναρχισμό, για το κίνημα οργάνωσης ενός άλλου κόσμου που δεν θα έχει διαμελισμένους ανθρώπους από την πείνα, τη φτώχεια, την προσφυγιά, τους πολέμους, τον ρατσισμό, την εκμετάλλευση και την αλληλοεξόντωση!

Δεν περιμένω την «απολογία» ή την «αιτιολογία» της όποιας ένοπλης «κουλτούρας», δεν με αφορούν ως «προϋπόθεση» και «συνθήκη» για να προχωρήσω στην καταδίκη αυτής της κτηνωδίας.

Δεν ενδιαφέρει την οργή μου αν τα θύματα ήταν ή όχι μετανάστες, μπορεί να ήταν ο εργαζόμενος στα σκουπίδια, η καθαρίστρια στις σκάλες, ένας άστεγος, ένας χρήστης ναρκωτικών, ένας από εμάς, ένας από όλους τους άλλους…

Η αλληλεγγύη και έμπρακτη συμπαράσταση στην οικογένεια Νατζάφι από το Αφγανιστάν είναι η ίδια μας η ιδέα, ο στόχος, η ηθική, τα θεμέλια για την παγκόσμια κοινότητα όπου το »εγώ» και η αποξένωση θα έχει ανατραπεί από το «εμείς» και τη συλλογικότητα!

Είναι ταυτόχρονα η άρνηση και η αντίστασή μας σε κάθε εξουσία που «παίζει» στις βόμβες, στα όπλα και στις σφαίρες της την ανθρώπινη ύπαρξη, είναι η άρνηση σε κάθε σκουπίδι εξουσιαστή, «σωτήρα», «εκπρόσωπο», «διαμεσολαβητή» που έχει σαν μόνη «γλώσσα» τη βαρβαρότητα, την εκδίκηση και τον τρόμο.

ΟΧΙ και ξανά ΟΧΙ στον αυτοσκοπό και στην εξουσία της βίας

Παναγιώτης Παπαδόπουλος (Κάιν) – 02.04.2010

***

5. Κανένας θάνατος δεν είναι δίκαιος – Καλό ταξίδι, Σωκράτη Γκιόλια

Με αφορμή τη μαφιόζικη εκτέλεση του δημοσιογράφου Σωκράτη Γκιόλια: Η απόφαση του «ποιος θα ζήσει και ποιος όχι», η καθιέρωση της εξουσίας του θανάτου σε μια κοινωνία ήδη φοβισμένη και ακρωτηριασμένη από τις αποφάσεις και τις ενέδρες ενός απάνθρωπου πολιτικού συστήματος, διευκολύνουν το δρόμο της απόλυτης βίας, το ρίζωμα ενός ισχυρότερου νεοφασισμού, της προσφυγής στον μιλιταρισμό «για κάθε πρόβλημα ή διαφωνία».

Κανένας θάνατος δεν είναι δίκαιος και τίποτα δεν μπορεί να νομιμοποιήσει τη βαρβαρότητα και τη βία που κρατά μέσα στα εξουσιαστικά χέρια της την απόφαση της «αυτόκλητης δικαιοσύνης» της αν ο άλλος θα ζήσει ή όχι.

Αν δεν είναι αυτό τελικά ο φασισμός και η αναπαραγωγή της κυριαρχίας του τρόμου και του φόβου των λίγων επάνω στους πολλούς, τότε ποιος είναι; Μπορεί σε αρκετά να διαφώνησα, μα ποτέ δεν σκότωσα. Και λόγο έχουμε και άποψη, μα πάνω απ’ όλα σεβασμό στην ανθρώπινη ζωή.

Επειδή αυτοί που μένουν πίσω έχουν το πρόβλημα, τι να βρω να πω στη σύντροφό του που, έχοντας ήδη ένα παιδί, είναι έγκυος στο δεύτερο;

Όταν τα προβλήματα σε μια κοινωνία «λύνονται» όλο και περισσότερο με τα όπλα, το μίσος και την αλληλοεξόντωση, κανένας μας δεν έχει το δικαίωμα να κοιμάται ήσυχος. Σύμπτωμα της κακοδιαχείρισης από την εξουσία που εγκαταλείπει σιγά-σιγά τον κοινωνικό ιστό στη βαρβαρότητα είναι και η φασιστική πολιτική βία που επιδιώκει το άθλιο σεχταριστικό της πτώμα να γίνει η νέα ελίτ-εξουσία… και ίσως χειρότερη από την προηγούμενη.

Όσο σκυφτοί κι αμίλητοι προσπερνάμε τις λίμνες αίματος των «αγνώστων», των «άλλων» δίπλα μας, το σώμα αύριο που θα πέσει ανυπεράσπιστο και μόνο μπορεί να είναι και το δικό μας ή, όπως έγραψε ο Τάσος Λειβαδίτης κάποτε, «αν δεν πεθάνουμε ο ένας για τον άλλο, είμαστε κιόλας όλοι νεκροί»…

Αν δεν κοιτάξουμε ο ένας τον άλλο επιτέλους στα μάτια, να βρούμε το δρόμο προς την ελευθερία, αν δεν βρεθούμε ξανά όλοι μαζί στο μέρος της καρδιάς, αν δεν κρεμαστούμε ο ένας από τα χείλη του άλλου για να σωθούμε όλοι μαζί, η εξουσία του θανάτου και του «εγώ» θα κλείσει τις μέρες και τις νύχτες μας οριστικά στο νεκροταφείο της, που πότε το ονομάζει «δημοκρατία» και πότε «επανάσταση», ανάλογα με την περίπτωση.

Ο νόμος της μαφίας και της συμμορίας δίνει με ευκολία ονόματα στον εαυτό της, επιβάλλοντας το κράτος του τρόμου και τον ολοκληρωτισμό…

Καλό ταξίδι, Σωκράτη Γκιόλια

Παναγιώτης Παπαδόπουλος (Κάιν) – 19.07.2010

***

6. Η αγάπη είναι το «όπλο» μου

Αποσπάσματα τοποθέτησης του Π. Π. στον διαδικτυακό τόπο Πολιτικό Καφενείο, στις 15 Μαΐου 2010. Ολόκληρη η τοποθέτηση (και η σχετική συζήτηση) στην παρακάτω διεύθυνση: https://politikokafeneio.com/Forum/viewtopic.php?t=21604&postdays=0&posto…

[…] Δεν λέω πως ήμουν αλάθητος. Δεν διεκδικώ καν το «αγωνιστής» ή «επαναστάτης» για τον εαυτό μου. Έχω ξαναπεί πως μπορεί να είμαι και ο χειρότερος από όλους και όλες σας. […]

Φυσικά και έχω την ευθύνη μου για όλη αυτή την εξέλιξη που μετέτρεψε μέσα σε λίγα χρόνια τον αναρχικό χώρο σε εχθρό της κοινωνίας και σε λούμπεν αστυνομικό δελτίο. Εγώ είχα βγάλει και εκείνη την άθλια αφίσα κάπου στις αρχές του ’80 με τίτλο «Να γιατί τα σπάμε», όπου είχα «πολιτικοποιήσει» το σπάσιμο. Εγώ υπέπεσα δυο-τρεις φορές σε πρακτικές που περισσότερο είχαν σχέση με την τυφλή οργή παρά με την αναρχία. Και εγώ, για ένα μικρό διάστημα έστω, υπήρξα εγωιστής, αδιάλλακτος, αδίκησα και πρόδωσα συντρόφους και ιδέες, εμένα τον ίδιο που για «αλλού» προσδοκούσα να βαδίσω και αλλού η βία και ο βερμπαλισμός ώρες-ώρες με πέταξαν. Δεν έφταιγε ο αναρχισμός. Εγώ φέρω την ευθύνη γιατί τον παρερμήνευσα, τον «είδα» όπως ήθελα εγώ και τον κακοποίησα. Τότε… και για λίγο… αλλά ήμουν εγώ τότε, όχι κανένας άλλος. […]

Όλα αυτά τα χρόνια έγραφα και φώναζα «από μακριά», αφού το «κοντά» μού είχε απαγορευθεί μετά τον ξυλοδαρμό μου στα Προπύλαια, τον Νοέμβρη τού 2003. Πώς γίνεται άλλωστε να πλησιάσω, όταν ο τρόμος είχε περάσει μέσα μου, όταν είχε σπάσει μέσα μου κάθε συντροφικότητα; Πώς εγώ μπορούσα να βαδίσω μαζί με τον φασισμό που είχε εισχωρήσει και λεκιάσει ένα μεγάλο μέρος τού χώρου, όταν κανείς δεν εμπόδισε την επίθεση, κανείς δεν ήρθε δίπλα μου όταν έμεινα αναίσθητος από τους τραμπούκους; Εκεί που κάποτε αγώνες δώσαμε εσύ, εγώ κι άλλοι, εκεί που δεκάδες φορές διαδηλώσαμε για κοινούς σκοπούς και αξίες. […] Πώς μετά και με ποιους, όταν ούτε ένας –ούτε ένας!– δεν έβγαλε μια ανακοίνωση, όχι για να συμφωνήσει με τις θέσεις μου ή τον «τρόπο πάλης» μου, αλλά να διαφωνήσει με αυτή τη βαρβαρότητα;

Δεν κρατώ κακία και εμπάθεια σε κανέναν (έχω καθαρίσει άλλωστε μέσα μου εδώ και χρόνια με αυτά τα ένστικτα), ούτε σε εκείνους ούτε στους άλλους. Έχω συγχωρήσει και αυτούς που με χτύπησαν και αυτούς που τους «χειροκρότησαν». Έχω πάει ένα βήμα πιο πέρα, έχω αναθεωρήσει, προσπαθώ να αλλάξω και να πετάξω από μέσα μου όσο φασισμό προλάβω μέχρι να «φύγω», να γίνω καλύτερος σαν άνθρωπος, μακριά από ταμπέλες, «μαγαζιά και σφραγίδες».

Ναι, το παραδέχομαι, πότε με το όνομά μου, πότε με άλλες υπογραφές, προσπάθησα να περάσω ένα μήνυμα […] στον αναρχικό χώρο πως η αντικατάσταση του πολιτικού λόγου και της κοινωνικής δράσης από το «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα» οδηγεί στην αυτοκαταστολή και την αυτοδυσφήμησή του […] Εγώ ήμουνα ο «εχθρός τού χώρου» ή αντιλήψεις σαν αυτές που κυκλοφορούν στα «πλάγια» τής αναρχίας και οδήγησαν στην τραγωδία της 5ης Μάη; […] Τώρα βλέπω, τώρα που δυστυχώς «δικαιώθηκα» (και δεν θα το «διεκδικήσω», παρότι ήμουνα ο μόνος που έλεγε όλα αυτά τα χρόνια, όπως και να το έλεγα, πως το χώρο τον άρπαξε στα χέρια ο χουλιγκανισμός κι ο μηδενισμός και θα έρθουν τα χειρότερα), που είχε γίνει πρόταγμα στο «χώρο» η βία, η σύγκρουση και το μίσος, βλέπω με χαρά σίγουρα κάποιους από αυτούς που χαιρόντουσαν τότε και έδειξαν ανοχή και σιωπή σε ό,τι μού συνέβη, να ανησυχούν για τις εξελίξεις και να στέκονται απέναντι στα τάγματα εφόδου που στις 5 Μάη έφθασαν στη δολοφονία. […]

Αν και δεν είμαι υπέρ τής βίας, δεν νομίζω πως οι αναρχικοί θα κερδίσουν ποτέ τον «πόλεμο» με τη βία (ποτέ δεν το κατάφεραν – πολύ περισσότερο τώρα, που ο μηχανισμός κάθε λεπτό αναβαθμίζεται και στρατικοποιείται), αλλά μόνο όταν εισχωρήσουν με πειθώ στην καθημερινότητα της κοινωνίας και τη βοηθήσουν να ξεπεράσει την ψευτοαναγκαιότητα της εξουσίας και της κυριαρχίας. […] Η αγάπη είναι το «όπλο» μου.

Παναγιώτης Παπαδόπουλος (Κάιν) – 15.05.2010

Παναγιώτης Παπαδόπουλος (Κάιν) (Πειραιάς, 1961). Ιδιωτικός υπάλληλος. Από τα τέλη της δεκαετία του 1970 δραστηριοποιήθηκε ενεργά στον αναρχικό χώρο της Αθήνας. Από το 1983 μέχρι το 1986 εξέδωσε το αναρχικό περιοδικό Σπάστης (9 τεύχη). Σταδιακά, από τα μέσα της δεκαετίας του 1990, άρχισε να υιοθετεί πασιφιστικές ιδέες, γράφοντας κείμενα και μπροσούρες ενάντια σε κάθε μορφή πολιτικής βίας και οργανώνοντας παράλληλα κινήσεις αλληλεγγύης και οικονομικής ενίσχυσης σε θύματα βίαιων ενεργειών. Από το 2003 έχει υποστεί ξυλοδαρμούς και εκφοβισμούς από αυτοαποκαλούμενους «αντιεξουσιαστές», με αφορμή τα κείμενά του κατά της πολιτικής βίας. Τα τελευταία χρόνια, συμμετέχει επίσης σε εναλλακτικές οικολογικές κινήσεις. Τα κείμενά του δημοσιοποιούνται μέσω της ηλεκτρονικής αλληλογραφίας του και βρίσκονται διάσπαρτα στο Διαδίκτυο (ανάμεσα στα άλλα και στις ιστοσελίδες https://diapyron.com και https://tvxs.gr/).

Από το https://politikiviadiapyron.wordpress.com/