Το εκκρεμές συνεχίζει την κίνησή του. Τώρα είμαστε στη ρήξη. Αύριο στη συμφωνία. Μεθαύριο;

Ας πάρουμε τα πράγματα από το τέλος. Ας υποθέσουμε ότι αρνούμαστε να δεχθούμε τις απαράδεκτες αξιώσεις. Είναι σε θέση ο Συριζα να οδηγήσει την κούρσα της ρήξης, ελέγχοντας την πολιτική και οικονομική κρίση που θα ξεσπάσει; Κατά τη γνώμη μου όχι. Πρώτον διότι δεν διαθέτει κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Και δεύτερον διότι δεν στηρίζεται σε ένα κοινωνικό μέτωπο ρήξης με την ευρωζώνη. Αυτοί οι δύο παράγοντες είναι αρκετοί για να υποχρεώσουν την κυβέρνηση σε κινήσεις υποχώρησης.

Έχει δύο δυνατότητες: είτε δέχεται το πρόγραμμα προσαρμογής, υπό την προϋπόθεση της προοπτικής άμεσης εξόδου από αυτό, μέσω της αναδιάρθρωσης του χρέους, είτε δεν το δέχεται και παραδίδει την εντολή. Τρίτη λύση δεν υπάρχει. Τρίτη λύση θα ήταν η προσφυγή στις κάλπες. Αλλά μια τέτοια προσφυγή, με το ερώτημα της ρήξης, πιθανόν θα έχει το ίδιο αποτέλεσμα με την κατάθεση άμεσα της εντολής. Μιλάμε για το ίδιο ακριβώς πράγμα, καθώς προσφυγή σε εκλογές ισοδυναμεί με παραίτηση της κυβέρνησης.

Εάν η κυβέρνηση υιοθετήσει την πρώτη εκδοχή, που είναι και το πιθανότερο αυτή τη στιγμή, τότε θα υποχρεωθεί να παρακάμψει σημαντικά βήματα του σχεδίου της και να περιμένει την έξοδο από την ύφεση και την ρύθμιση του δημοσίου χρέους. Αυτή τη στιγμή έχει την πολιτική δυνατότητα να το κάνει, παρά την έντονη κριτική που θα δεχθεί.

Ο χειρισμός αυτής της υπόθεσης απαιτεί φυσικά και προσφυγή στις κάλπες το φθινόπωρο, αμέσως μόλις ολοκληρωθεί η μεσοπρόθεσμη συμφωνία, έτσι ώστε να λάβει πολιτική νομιμοποίηση. Είναι απολύτως βέβαιον ότι θα τη λάβει. Αυτό που δεν είναι απολύτως βέβαιον είναι τι θα γίνει μεσοπρόθεσμα, εάν δηλαδή θα καταφέρει η κυβέρνηση της αριστεράς να υλοποιήσει ένα μεταρρυθμιστικό σχέδιο σε περιβάλλον ύφεσης, το οποίο όπως δείχνουν τα πράγματα θα συνεχιστεί. Πάντως, όπως και νάχει, αυτό είναι το μοναδικό ρεαλιστικό και εφικτό πολιτικό σχέδιο.

Το άλλο εναλλακτικό σχέδιο είναι η κατάθεση της εντολής και η υποχώρηση της αριστεράς σε θέση εφεδρείας. Στην περίπτωση αυτή το νέο μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα προσαρμογής θα κληθεί να εφαρμόσει μια νέα κυβέρνηση, που θα υλοποιεί χωρίς περιστροφές το πρόγραμμα αυτό. Μια τέτοια εξέλιξη θα διέσωζε ενδεχομένως τον Συριζα από τους κινδύνους που εγκυμονεί μια υιοθέτηση περιοριστικών πολιτικών, αλλά ενδεχομένως θα τον κρατούσε για καιρό σε θέση δευτερεύουσα, καθώς είναι βέβαιον πως η νέα κυβέρνηση θα λάβει σύντομα και το μπόνους της υποταγής της, δηλαδή ένα πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων, μια ελάφρυνση του χρέους και μια ποσοτική χαλάρωση στην κίνηση του χρήματος.

Με λίγα λόγια. Ο Συριζα θα πρέπει να αποφασίσει τις επόμενες μέρες πιο δρόμο θα ακολουθήσει. Είναι σε θέση πολιτικά να οδηγηθεί σε ρήξη; Όχι. Είναι σε θέση να εφαρμόσει ένα μάλλον αυστηρό πρόγραμμα προσαρμογής και να περιμένει; Ίσως. Η τρίτη λύση είναι οι εκλογές και η κατάθεση της εντολής.

Πρέπει να διαλέξει. Διότι η σκληρή στάση του ΔΝΤ δείχνει πως η αμερικανική πλευρά, ενδεχομένως, έχει πάψει να έχει ανεκτική στάση απέναντι στη νέα κυβέρνηση. Εάν αυτό συμβαίνει, τότε δεν υπάρχουν σοβαρά περιθώρια πολιτικών ελιγμών και η κυβέρνηση της αριστεράς θα πρέπει άμεσα να κάνει τις κινήσεις της. Είτε προς την άμεση ανάληψη του κινδύνου, είτε προς την απόσυρση.