Υπήρξαν πολλοί ποδοσφαιριστές που έχουν δώσει ανεπανάληπτες παραστάσεις πάνω στο γρασίδι των γηπέδων. Ο Μέσι που βάζει την μπάλα στο πλεκτό με όλους τους πιθανούς και απίθανους τρόπους. Ο αλησμόνητος Ντιέγκο που ήταν μια κινούμενη βόμβα στο γήπεδο και με την εκρηκτική του προσωπικότητα σφράγισε όπως κανένας άλλος την ιστορία  του αθλήματος.

Παίχτες όπως ο χοντρούλης  βραζιλιάνος Ρονάλντο που κατήργησε τη βαρύτητα ή  ο ιπτάμενος Νουρέγιεφ  Γιόχαν Κρόιφ και ο καθηγητής της ποδοσφαιρικής σάμπα Ροναλντίνιο ή  ο ζογκλέρ Χατζηπαναγής.

Δεν μπορείς να ξεχάσεις την αρχοντιά στο παιχνίδι του αείμνηστου δόκτορα Σώκρατες ή την άγρια ομορφιά της δύναμης του Ντανιέλ Πασαρέλα. Ο Πορτoγάλος Ρονάλντο κατόρθωσε να συνδυάσει την δύναμη ενός ελλειποβαρούς body builder με την ταχύτητα sprinder και το άλμα μπασκετμπολίστα.

Ποτέ όμως δεν υπήρξε άλλος παίχτης με το «γεωμετρικό πόδι» και το ερωτικό άγγιγμα της μπάλας όπως ο Κέβιν Ντε Μπρόινε.

Είναι πρωτόγνωρος ο τρόπος που η ανεπανάληπτη μοναδικότητά του εντάσσεται στη συλλογική λειτουργία μιας ομάδας.

Πολλοί Έλληνες sportscasters λειτουργούν σαν ευνούχοι σε χαρέμι, αραδιάζοντας σε ρυθμό παπαγαλίας βαρετά και πολλές φορές άχρηστα στατιστικά στοιχεία, εμμένοντας σε μια τάχαμου εξειδικευμένη ανάλυση συστημάτων.

Ο Γκουαρδιόλα που είναι ένας οραματιστής του ποδοσφαίρου επέμεινε ότι η περίπτωση του Ντε Μπρόινε δεν έχει να κάνει με  συστήματα αλλά με ένα ατόφιο ταλέντο. Ο ακομπλεξάριστος  συμπαίκτης του Ντε Μπρόινε, Τζακ Γκρίλις, ανέκραξε ότι δεν έχει ξαναδεί κάτι παρόμοιο και τον κατέταξε ως τον καλύτερο όλων των εποχών.

Ο Νόαμ Τσόμσκι έχει υποστηρίξει ότι το ποδόσφαιρο εξυπηρετεί τον καπιταλισμό υπό την έννοια ότι διασκεδάζει ηρεμεί και πειθαρχεί την εργατική τάξη. Αν όμως το ποδόσφαιρο αποτελεί το όπιο του λαού, τουλάχιστον να είναι κορυφαίας ποιότητας.

Ο Εδουάρδο Γκαλεάνο ή ο ημέτερος Μανώλης Αναγνωστάκης χωρίς να αγνοούν τις αρνητικές πτυχές του ποδοσφαίρου, ειδικότερα σε περιόδους γιγάντωσης σε τεράστια επιχείρηση θεάματος, παραδίδονται στην μαγεία του και αρνούνται να ξορκίσουν τον ρομαντισμό.

Ειδικότερα ο Έλληνας ποιητής αναζητούσε την γοητεία του απρόοπτου και του διαφορετικού και έβλεπε ως νέους Νιζίνσκι τους πρωταγωνιστές  του μεγάλου Άγιαξ, σε αντίθεση με την τότε Άρσεναλ, που την θεωρούσε σαν ένα διεθνές φορμαρισμένο Αιγάλεω!

Το απρόοπτο και διαφορετικό αποθεώνεται στην περίπτωση του Κέβιν Ντε Μπρόινε, ενός χορευτή με λιτές κινήσεις που τηλεκατευθύνει την μπάλα με απίστευτη  ακρίβεια. ΄Εχοντας μάλιστα δίπλα του τον μετρονόμο Ρόδρι ο οποίος κατήργησε την διαφορά άμυνας – επίθεσης, οδηγούν το άθλημα και την ομαδικότητά του σε άλλη διάσταση.

Οι δυο τους θα μπορούσαν να διδάξουν στο Χάρβαρντ, αν η είδηση ότι εκεί πρόκειται να διδάξει ο Κώστας Μπακογιάννης δεν είχει οδηγήσει σε απομυθοποίηση του ιδρύματος.

Ήταν αναμενόμενο το γεγονός ότι ο κυνικός νάρκισσος του ποδοσφαίρου Μουρίνιο, είχε διώξει τον Ντε Μπρόινε από την Τσέλσι. Δεν μπορούσε να φανταστεί ότι τα αμυντικά συστήματα τύπου «πούλμαν»  που σχεδιάζει θα τα καθιστούσε αόρατα η ανεπανάληπτη τεχνική του Τζίτζερ Πελέ, όπως αποκαλούσαν τον κοκκινομάλλη Ντε Μπρόινε οι συμμαθητές του.

Παίχτες όπως αυτός δεν χρειάζεται να σου δείξουν κανένα τατουάζ για να τονώσουν το θέαμα. Αυτό ρέει άφθονο από τις μαγικές πάσες του, που κάνουν χαρούμενους του συμπαίχτες του και εκστατικούς εκατομμύρια θεατές που τις απολαμβάνουν.

Τα υπόλοιπα για τις αναλύσεις περί του ποδοσφαίρου ως κοινωνικού φαινομένου είναι για μετά το ματς. Όταν είναι να αρχίσει το ματς «παράτα με τώρα» όπως θα έλεγε και ο Κηλαηδόνης. Ο Ντε Μπρόινε  επί σκηνής …