Το κείμενο που ακολουθεί στάλθηκε προχθές από έναν αναγνώστη του Tvxs που είναι υπέρ του ανοίγματος των Πανεπιστημιων. Την ίδια μέρα, από το Ρέθυμνο μας τηλεφώνησαν φοιτητές που είναι υπέρ των καταλήψεων και πιστεύουν ότι τα συμβατικά ΜΜΕ διαστρεβλώνουν τις θέσεις τους. Τους ζητήσαμε να αποστείλουν τις δικές τους απόψεις, που επίσης θα δημοσιεύσουμε, όταν τις παραλάβουμε και καλούμε όσους άλλους φοιτητές ή παράγοντες που σχετίζονται με τα ΑΕΙ ενδιαφέρονται, να στείλουν τις δικές τους απόψεις για δημοσίευση, στο [email protected].

Ads

Στη σχολή μου, αλλά και στη πλεινότητα των σχολών, τα πλαίσια κατάληψης κατέβηκαν πρωτίστως απο τα ΕΑΑΚ, από αριστεριστές δηλαδή, και δευτερευόντως απο το ΚΚΕ (ΠΚΣ ή ΜΑΣ), τ’ οποίο υιοθετεί όποια στάση θεωρεί οτι εκφράζει τους περισσότερους τη δεδομένη στιγμή. Αυτό από μόνο του θα πρέπει να καθιστά εμάς τους υπόλοιπους καχύποπτους ως προς το περιεχόμενο των προτάσεών τους. Οι παραπάνω δύο ομάδες ανθρώπων επιθυμούν την αλλαγή του πολιτεύματος στ’ οποίο ζούμε, συνεπώς οποιαδήποτε “γνωμάτευση” εκ μέρους τους, σχετικά με το εαν ενας νόμος βελτιώνει ή όχι το υπάρχων σύστημα πάσχει απο διαστρεβλωτική μεροληψία. Είναι παράλογο να ζητάς συμβουλές για τη στατικότητα του σπιτιού σου, από έναν πολιτικό μηχανικό που θέλει να το γκρεμίσει για να χτίσει άλλο στη θέση του…

Προσωπικά δεν επιθυμώ αλλαγή του πολιτεύματος, κι αυτό γιατί η υλοποίηση ενός πολιτεύματος εναπόκειται στη καλλιέργεια και τη ποιότητα των πολιτών που το απαρτίζουν. Ο πιο “μεγάλος” και σημαντικός των βιομηχάνων μπορεί να είναι απολύτως δίκαιος κι ο πιο “μικρός” και ασήμαντος δημόσιος υπάλληλος να είναι ειδεχθής εκμεταλλευτής! Συνεπώς η μετάβαση αυτή τη στιγμή σ’ ενα άλλο πολίτευμα δε μπορεί να καταστήσει δικαιότερο αυτόν τον κόσμο, παρά μόνο να γυρίσει το τροχό. Να επιφέρει δηλαδή μια ανταλλαγή ρόλων μεταξύ καταπιεστών και καταπιεζόμενων… Ο μόνος τρόπος για να μεταβούμε σε κάποιο πολίτευμα τ’ οποίο θα είναι δικαιότερο απ’ το σημερινό είναι η καλλιέργεια των ανθρώπων. Κάτι τέτοιο δε μπορεί όμως να συμβεί απ’ τη μία στιγμή στην άλλη! Είναι υποχρέωση της κοινωνίας να σπρώχνει του πολίτες της προς αυτό το μονοπάτι κι ευθύνη του καθενός από μας να το ακολουθεί με συνέπεια και μεράκι. Όσο περισσότερο θα ενστερνίζονται οι άνθρωποι τον ουμανισμό, τόσο πιο δίκαια θα γίνεται η κοινωνία!

Η ιδέα λοιπόν ότι η άμεση μεταπήδηση σε κάποιο άλλο πολίτευμα θα μας σώσει, είναι άτοπη! Όταν στο αρχαίο ινδικό έπος μπαγκαβάτ γκίτα ο πολεμιστής Αρζούνα δηλώνει πως είναι κουρασμένος απ’ το διαρκή πόλεμο και πως θέλει να επιστρέψει στο σπίτι του, ο πάνσοφος οδηγός του Κρίσνα, του λέει: “Έτσι είναι ο δρόμος της πνευματικής ανάπτυξης. Ένας άνθρωπος πρέπει να πάει μπροστά απ’ το σημείο που στέκεται, δε μπορεί να πηδήξει στο απόλυτο, πρέπει να εξελιχθεί προς αυτό. Σε κάθε δεδομένη στιγμή είμαστε αυτό που είμαστε και πρέπει να δεχτούμε τις συνέπειες της ύπαρξής μας και μόνο μέσω αυτής της αποδοχής μπορούμε ν’ αρχίσουμε να εξελισσόμαστε περαιτέρω. Μπορούμε να επιλέξουμε το πεδίο της μάχης αλλά δε μπορούμε ν’ αποφύγουμε τη μάχη…”. Έτσι κι εμείς, κουρασμένοι απ’ τον άδικο και παράλογο κόσμο, ζητούμε να να παμε “σπίτι μας” – σε κάποιο ουτοπικό και παραδεισένιο καταφύγιο όπου ολα θα είναι δίκαια. Κλείνουμε λοιπόν τις σχολές μας κι απαιτούμε άμεση μετάβαση εκεί…

Η πραγματικότητα σήμερα είναι πως η πλειονότητα των φοιτητών έχει “εκδιωχθεί” εμμέσως απο τα κοινά των πανεπιστημίων. Οι φοιτητικές παρατάξεις με το τρόπο λειτουργίας τους απέτρεπαν επι χρόνια τη συμμετοχή στα κοινά, κάποιου αφελούς, μέσου νέου φοιτητή. Με τον ίδιο τρόπο, που όπως περιγράφει ο Γ. Βαρουφάκης στο λεξικό του, οι οικονομολόγοι συζητούσαν επι χρόνια σε μια γλώσσα που μόνο αυτοί καταλάβαιναν αποκλείοντας έτσι τον υπόλοιπο κόσμο απ’ την περί οικονιμικών συζήτηση, έτσι κάπως έπρατταν και οι κομματικές παρατάξεις στο πανεπιστήμιο.

Είχαν μετατρέψει το πεδίο της ενασχόλησης με τα κοινά σε μια σφηκοφωλιά και ασχολούνταν με πράγματα τα οποία καμιά σχέση δεν είχαν με το κοινό καλό (εκτός κι αν κάτι τέτοιο τις συνέφερε συγκυριακά ). Ως αποτέλεσμα, η μεγαλύτερη μερίδα των φοιτητών είτε απείχε είτε συμμετείχε με κάποιο λειψό και συμβιβαστικό τρόπο. Το ανικανοποιήτο λοιπόν περί δικαίου αίσθημα, μαζί με τη δραματική ρητορεία των αριστερών παρατάξεων, δημιούργησε σε πολλούς φοιτητές ενοχές ως προς την “αριστερότητά” τους. Εξού και οι καταλήψεις. Οι περισσότεροι φοιτητές που τις υπερψηφίζουν δε το κάνουν με βάση κάποια θεμελιωμένη άποψη, παρά από ένα μείγμα συναισθηματισμού και φόβου για το αύριο, που όπως τους λένε – γιατί σπάνια το ψάχνουν από μόνοι τους – προμηνύεται ζόρικο.

Η μεγάλη τρομοκρατία είναι πως το νεο σύστημα θα καταστρέψει το πανεπιστήμιο. Δυστυχώς η αλήθεια είναι πως το πανεπιστήμιο έχει ήδη καταστραφεί χάρη στην ανικανότητα κι επακόλουθη πολυετή απραξία των πανεπιστημιακών. Αφού δεν το γιατρέψαν εκείνοι ως όφειλαν, τώρα τους επιβάλλεται η θεραπεία με τρόπο σαδιστικό. Το πανεπίστημιο που έχω ζήσει εγώ, βγάζει αποφοίτους ηλεκτρολόγους μηχανικούς οι οποίοι αδυνατούν (ακόμα κι αν έχουν υψηλή βαθμολογία) να ρυθμίσουν το router τους ή καν να το συνδέσουν όπως πρέπει! Οι οκτώ στις δέκα εργασίες που κατατίθενται είναι αντιγραμμένες. Οι φοιτητές δεν φοιτούν αλλα διεκπεραιώνουν – με τον έναν ή τον άλλο τρόπο – τις σπουδές τους. Πολλοί καθηγητές νομίζουν οτι επειδή κάποτε έκαναν ενα διδακτορικό είναι πια αυθεντίες κι χάσει απ’ τα μάτια τους απο τη πραγματική τους αποστολή, η οποία είναι να βοήθησουν τους φοιτητές τους.

Ασφαλώς όμως δεν ήταν ολα μαύρα… Κατά την άποψή μου η τελευταία πρυτανική ομάδα του Α.Π.Θ. είχε πραγματικά αφοσιωθεί στην εξυπηρέτηση του πανεπιστημίου κι έκανε σοβαρά πράγματα στον έναν χρόνο που διοίκησε. Ήρθε όμως πολύ αργά κι οι διάφοροι προκάτοχοί τους διαπιστώνω ότι ήταν πολύ “λίγοι”. Αν λοιπόν η ομάδα Μυλόπουλου είχε εκλεγεί κι είχε δράσει όπως έδρασε, πριν από δέκα χρόνια, σήμερα δε θα μπορούσε κανείς να πει το παραμικρό για το Α.Π.Θ. …

Με το νεο νόμο οι κομματικές νεολαίες εντός του πανεπιστημίου παύουν να έχουν τις παλαιές εξουσίες τους. Διαλύεται λοιπόν η σφηκοφωλιά κι οι σφήκες τσιμπάνε όποιον βρούνε ζαλισμένες. Ανοίγεται έτσι ο δρόμος για τη δημιουργία ενος φοιτητικού κινήματος τ’ οποίο θα έχει τη βάση του σε φοιτητές που δρουν ορμώμενοι απ’ το περί δικαίου αίσθημά τους κι όχι από την εξυπηρέτηση κάποιου συμφέροντος ή κόμματος. Οι φοιτητές που μέχρι τώρα απείχαν έχουν την ευθύνη να εμφανιστούν για να διαμορφώσουν τις νέες συνθήκες και συγκροτώντας ενα ειλικρινές κίνημα να διεκδικήσουν τα δίκια τους. Πρέπει να πω οτι είναι καθήκον του κάθε πολίτη ν’ ασχολείται με τα κοινά κι είναι ντροπή γι’ αυτόν να λουφάζει περιμένοντας κάποιον μεσσία να τα κάνει όλα για λογαριασμό του! Το φοιτητικό κίνημα που αναφέρω παραπάνω, δεν πρόκειται να σχηματιστεί την επομένη που θ’ ανοίξουν οι σχολές κι ούτε να πετύχει τους στόχους του μέσα σ’ ενα χρόνο. Και παλι όλα επαφίονται στη ποιότητα και το μεράκι των μέχρι σήμερα απόντων φοιτητών…

Υ.Γ. Για όσους φοιτητές θεωρούν ότι σώζουν τους υπόλοιπους κάνοντας κατάληψη, παραθέτω το εξής απόσπασμα απο μια συνέντευξη του Χρόνη Μίσσιου:

“Το θέμα είναι να κερδίσεις τους ανθρώπους. Δε μπορεις να σώσεις τους ανθρώπους αν δεν θέλουν οι ίδιοι να σωθούν. Άμα ο άλλος δεν γουστάρει, δεν νοιώθει οτι πρέπει να σωθεί, πως θα τον υποχρεώσεις…”;
Με δεδομένο οτι στη δική μου σχολή συμμετέχουν στη κατάληψη 30 άτομα στο ζενίθ, μάλλον δεν έχουν κερδηθεί οι άνθρωποι…