Σαν σήμερα πριν απο 30 χρόνια έφυγε ο Παύλος Σιδηρόπουλος, ο ευαίσθητος πρίγκηπας του ελληνικού ροκ ταξίδεψε για άλλους παραδείσους, έχοντας νικηθεί  στα 42 του χρόνια απο τους δικούς του τεχνητούς, αφήνοντας μας μια αστρόσκονη τρυφερότητας και μελαγχολίας.

Και η ελπίδα το μεγάλο ζητούμενο. Σήμερα και πάντα.

Αν γλυτώσουν τα παιδιά, αν γλυτώσουμε όλοι απο έναν ιό και πολλούς δαίμονες..εκτός και εντός μας.

Λίγο πριν αλλάξει ο χρόνος ζητείται ελπίδα απο την ιατρική και μέχρι τότε απο τους ανθρώπους. Τους δικούς μας και τους ξένους. 

Αυτό το Πάσχα δεν θα είναι το ίδιο ακούσαμε την άνοιξη. Και ήταν σωστό. Πολλοί το ζήσαμε με κεριά στις βεράντες, αν υπήρχαν βεράντες. Διαφορετικά και ρομαντικά ήταν.

Αυτό το καλοκαίρι δεν θα είναι το ίδιο ακούσαμε λίγο αργότερα. Σωστό πάλι. Χαλαρώσαμε κάπως, ξεχαστήκαμε, καλώς ή κακώς, κάναμε πως δεν συμβαίνει κάτι τόσο σοβαρό ή πως θα περάσει γρήγορα, αλλά διαψευστήκαμε.

Και ήρθε το φθινόπωρο που δεν ήταν ίδιο και όσο προχωρούσε γινόταν όλο και πιο διαφορετικό. Αυτές οι γιορτές, αυτές οι επέτειοι, αυτές οι εκδηλώσεις, συγκεντρώσεις, διαδηλώσεις, πορείες, λειτουργίες, δεν θα είναι ίδιες, δεν πρέπει να γίνουν. Και πάλι σωστό.

Και πλησιάζουμε στα Χριστούγεννα, που δεν θα είναι ίδια, ακούμε κάθε μέρα σε όλους τους τόνους και τα ύφη. Κι αυτό σωστό. Το έχουμε καταλάβει απόλυτα, έτσι πρέπει να γίνει για να υπάρξει κάποτε ελπίδα. Κάπου όμως υπάρχει ένα λάθος, ένα μπέρδεμα σκόπιμο ή μη..

Οι συγκεντρώσεις επιτρέπονται μέχρι ένα αριθμό. Οι συγκεντρώσεις επιτρέπονται μέχρι δύο οικογένειες.

Ανεξάρτητα απο το αν θα ανοίξει ή όχι η εστίαση -πιθανά καλύτερη λύση η δεύτερη- οι άνθρωποι, θα μπορούν να περάσουν τις γιορτές -αυτό το ιατρικά διαπιστωμένο διάστημα μελαγχολίας (εποχική κατάθλιψη είναι ο όρος) γενικά, πόσο μάλλον ειδικά- λίγοι μεταξύ τους αλλά όχι μόνοι.

Όμως τα sms θα διατηρηθούν και οι μετακινήσεις θα απαγορεύονται. Όχι ανάμεσα σε νομούς -λογικό- αλλά ανάμεσα σε γειτονιές. Κάτι τέτοιο ακούστηκε σε κεντρικό δελτίο ειδήσεων και απομένει να επιβεβαιωθεί.

Κι έτσι φθάνουμε στο αντιφατικό. Να βρεθείτε λίγοι, μας λένε, κατά προτίμηση τα μέλη δύο οικογενειών, το πολύ 10 άτομα, αλλά να μη μετακινηθείτε για να βρεθείτε. Λες και είναι αυτονόητο  πως ο γονιός με το παιδί, ο αδερφός με την αδερφή, μένουν στο ίδιο σπίτι, έστω στην ίδια πολυκατοικία. Πως τα 10 το πολύ άτομα, οι δύο οικογένειες, συγκατοικούν ..Ή σα να είναι ασυνήθιστο και σπάνιο να ζουν ανάμεσα μας μόνοι άνθρωποι που τώρα περισσότερο απο ποτέ φοβούνται τη μοναξιά. Ηλικιωμένοι, αλλά όχι μόνο, άνθρωποι που απο συνθήκες της ζωής και όχι πάντα είναι μόνοι και ακούνε, φοβούνται πως η μετακίνηση σε ένα συγγενικό ή φιλικό σπίτι είναι παρανομία και τιμωρείται. Η τιμωρία του να μην αντέχεις να είσαι μόνος και φοβισμένος.

Συγχρόνως τα media, κυρίως τα ηλεκτρονικά, συνεχίζουν στο ίδιο μοτίβο. Σκληρές εικόνες, ακόμα πιο σκληρές περιγραφές. Γιατί ο πόνος φέρνει φόβο και ο φόβος υποταγή.

Όλα αυτά συμβαίνουν περιμένοντας ακόμα το αναβληθέν διάγγελμα του πρωθυπουργού για περισσότερες διευκρινίσεις.

Πολύ δύσκολη εποχή, για πολλούς λόγους, δοκιμάζει τη λογική, την αντοχή, την πειθαρχία και την ψυχή μας. Τις αντιστάσεις, τις σχέσεις, με ανθρώπους και με τον εαυτό μας.

Δοκιμάζει την εμπιστοσύνη, την αλληλεγγύη και την ανθρωπιά.

Πολύ δύσκολο να ζεις σε πόλεις-φαντάσματα (αυτό λέει και το καινούργιο τραγούδι των Rolling Stones Living in a ghost town ) και να παλεύεις με τα δικά σου.
Γι αυτό ζητείται ελπίδα. Και ζεστασιά.

Σαν σήμερα, πριν απο 12 χρόνια, 6 Δεκέμβρη του 2008, ένα παιδί, μόλις 15 χρονών τότε, πολύ όμορφο και τρυφερό, δεν γλύτωσε. Νικήθηκε μια νύχτα στα Εξάρχεια απο την ανθρώπινη κακία.