Η αναφορά βουλεύτριας του ΣΥΡΙΖΑ Προοδευτική Συμμαχία στον γιο της πλύστρας, τον οποίον πρέπει να φοβόμαστε γιατί είναι… πεινασμένος, σε αντίθεση με τους χορτασμένους από τους οποίους πρέπει να αισθανόμαστε ασφαλείς, δεν είναι απλώς ένα ταξικό ατόπημα, ξένο προς τις αρχές και τις αξίες της Αριστεράς.

Δεν ενόχλησε, δηλαδή, μόνο επειδή πρόσβαλε τον πυρήνα της προοδευτικής πολιτικής αντίληψης, που είναι οι κοινωνικοί αγώνες για τα δικαιώματα των κάθε είδους μη προνομιούχων.

Ενόχλησε, κυρίως, γιατί η απαξιωτική αντίληψη για τον γιο της πλύστρας, ως κάποιον που πρέπει να φοβόμαστε, είναι βαθιά άδικη, αναληθής και απολύτως ανιστόρητη.

Καθώς είναι ιστορικά επιβεβαιωμένο ότι στα δύσκολα, είτε πρόκειται για πολέμους, είτε για πολιτικές, κοινωνικές ή οικονομικές κρίσεις, οι γιοι της πλύστρας καλούνται να σώσουν την πατρίδα από τους πολιτικούς εκπροσώπους των χορτασμένων οι οποίοι, κατά τεκμήριο, είναι εκείνοι που την οδηγούν στο χείλος του γκρεμού.

Από τους παγκόσμιους πολέμους και τον εμφύλιο, μέχρι την Αλλαγή του Ανδρέα Παπανδρέου και την πρόσφατη οικονομική κρίση, είναι οι γιοι της πλύστρας που βγαίνουν μπροστά και υπερασπίζονται την εθνική μας κυριαρχία και τα κοινωνικά, οικονομικά ή και πολιτικά μας δικαιώματα.

Πρόσφατο παράδειγμα η οικονομική κρίση που προκάλεσε η αδηφάγος πολιτική των πολιτικών εκπροσώπων των χορτασμένων. Της παράταξης, δηλαδή, της Δεξιάς, που εκπροσωπεί την οικονομική ολιγαρχία και την άρχουσα κοινωνική και πολιτική τάξη.

Αυτών που φιλάρεσκα αυτοπαρουσιάζονται ως οι νόμιμοι ιδιοκτήτες της χώρας.

Οι οποίοι αφενός μας έριξαν στα βράχια, δανειζόμενοι απερίσκεπτα και αφετέρου στάθηκαν ανίκανοι να μας βγάλουν από την ομηρία των μνημονίων στην οποία μας οδήγησαν οι δανειστές.

Έπρεπε να έρθουν οι γιοι της πλύστρας, οι πολιτικοί εκπρόσωποι της Αριστεράς με την κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα, οι «άπλυτοι» όπως μας αποκαλούσαν, για να ρυθμιστεί το χρέος και να βγούμε από τη μέγγενη των μνημονίων.

Στα οποία, για να μην ξεχνιόμαστε, μας έριξε η πολιτική των χορτασμένων, Αλέξης Τσίπρας

Για μια ακόμη φορά, όπως συνέβη με όσους αντιστάθηκαν στον κατακτητή και στον φασισμό, όπως συνέβη με όσους οδήγησαν τη χώρα στη μεγάλη πολιτική και κοινωνική Αλλαγή με τον Ανδρέα Παπανδρέου και όπως συνέβη πρόσφατα, με όσους έβγαλαν τη χώρα και το λαό από τα μνημόνια με την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και του Αλέξη Τσίπρα, οι γιοι της πλύστρας έβγαλαν τα κάστανα από τη φωτιά.

Για να ξαναέρθουν οι πολιτικοί εκπρόσωποι της ολιγαρχίας των χορτασμένων το 2019 και να συνεχίσουν να απομυζούν τον δημόσιο πλούτο και τα δημόσια αγαθά σε βάρος των παιδιών της πλύστρας.

Κι ακόμη χειρότερα, για να επιβάλουν τη μακροημέρευση της κυριαρχίας τους, περιορίζοντας τη δυνατότητα των παιδιών της πλύστρας να σπουδάζουν δωρεάν σε καλά δημόσια σχολεία και πανεπιστήμια.

Και εμποδίζοντας ακόμη και την ίδια την πλύστρα να απολαμβάνει τις δωρεάν παροχές της δημόσιας Υγείας, τις οποίες περιορίζουν υπέρ ιδιωτικών δομών.

Για να επαληθευτεί το ρητό του από τη νεολαία του δικτάτορα Παπαδόπουλου προερχόμενου υπουργού της κυβέρνησης των χορτασμένων, η Αριστερά να μην μπορέσει να κυβερνήσει ξανά.

Το μεγάλο ατόπημα της βουλεύτριας του ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ, λοιπόν, δεν είναι απλώς ότι αδίκησε τα παιδιά της πλύστρας.

Είναι ότι προσπάθησε, άθελά της ίσως, να αθωώσει τους κατ’ εξοχήν υπευθύνους για τα δεινά της χώρας, την ολιγαρχία των χορτασμένων.

Αυτούς, δηλαδή, στους οποίους οφείλουμε ότι η Ελλάδα έγινε η φτωχότερη χώρα της Ευρώπης, μετά την ανερχόμενη, όμως, Βουλγαρία.

Αυτούς στους οποίους οφείλουμε ότι η Ελλάδα έγινε η χώρα με τους χαμηλότερους μισθούς και τη μικρότερη αγοραστική δύναμη στην Ευρώπη, αμέσως μετά τη Βουλγαρία και πάλι.

Αυτούς στους οποίους οφείλουμε ότι η φτωχότερη χώρα της Ευρώπης έχει την ακριβότερη ενέργεια και τα ακριβότερα προϊόντα πρώτης ανάγκης, για να αποκτούν υπερκέρδη οι χορτασμένοι.

Αυτούς στους οποίους οφείλουμε ότι επί των ημερών της κυβέρνησής τους η Ελλάδα έγινε η πρώτη χώρα σε καμένες εκτάσεις στη Μεσόγειο, μεταξύ των κρατών που μοιράζονται ακριβώς τις ίδιες κλιματικές συνθήκες με εμάς.

Αυτούς στους οποίους οφείλουμε ότι η Ελλάδα έγινε η χώρα της συγκάλυψης. Που συγκαλύπτει από σκάνδαλα διαφθοράς, μέχρι και σιδηροδρομικά δυστυχήματα.

Αυτούς στους οποίους οφείλουμε την αποδυνάμωση του κράτους δικαίου και την ενίσχυση ολοκληρωτικών θεσμών, όπως είναι οι παρακολουθήσεις και οι υποκλοπές από την κρατική και υπό την πρωθυπουργική ευθύνη ΕΥΠ.

Δεν έχω τίποτε προσωπικό με την κα Έλενα Ακρίτα. Ίσα ίσα που την εκτιμώ   και ως δημοσιογράφο και ως πολιτικό.

Όπως εκτιμώ ιδιαίτερα και το γεγονός ότι και ζήτησε συγγνώμη και υπέβαλε και παραίτηση από την βουλευτική ιδιότητα. Προφανώς αντιλαμβανόμενη το βαρύτατο σφάλμα της.

Δεν είναι, λοιπόν, προσωπικό το ζήτημα. Είναι βαθιά πολιτικό.

Γιατί εμένα δεν με φοβίζουν καθόλου τα παιδιά της πλύστρας. Για τα δικαιώματα των οποίων αγωνίστηκα ως καθηγητής και ως πρύτανης σε δημόσιο πανεπιστήμιο. Κάτι που θα συνεχίσω να κάνω στο υπόλοιπο της ζωής μου.

Εμένα οι χορτασμένοι και οι πολιτικοί τους εκπρόσωποι είναι που με φοβίζουν.

Και το χειρότερο όλων είναι ότι η πολιτική ιστορία της Ελλάδας επιβεβαιώνει και ενισχύει αυτόν τον φόβο μου…