Η κυβερνητική προπαγάνδα πανηγυρίζει για την αύξηση του Ακαθάριστου Εγχώριου προϊόντος, (ΑΕΠ), κατά 2% επί των ημερών της. Ισχυριζόμενη ότι η χώρα απολαμβάνει έναν από τους μεγαλύτερους ρυθμούς ανάπτυξης στην Ευρώπη.

Η αλήθεια είναι ότι η χώρα πράγματι απολαμβάνει έναν από τους μεγαλύτερους ρυθμούς αύξησης του ΑΕΠ της στην Ευρώπη.

Είναι όμως αυτή η αύξηση του ΑΕΠ, από μόνη της, δείκτης Ανάπτυξης της Οικονομίας; Είναι, δηλαδή, κάθε μεγέθυνση του ΑΕΠ, ανεξάρτητα από το αν ακολουθείται από βελτίωση της ποιότητας της ζωής, ισοδύναμη με Ανάπτυξη της Οικονομίας;

Η απάντηση είναι ότι αυτό εξαρτάται από μια σειρά από δείκτες, οι οποίοι ακολουθούν την αύξηση του ΑΕΠ και οι οποίοι επιβεβαιώνουν ότι η αύξηση αυτή διαχύθηκε πράγματι στην κοινωνία, ενισχύοντας την εργασία και την αγοραστική δύναμη των εργαζομένων, καταπολεμώντας τη φτώχεια και την ανεργία, επενδύοντας στο κοινωνικό κράτος και βελτιώνοντας την ποιότητα της ζωής στη χώρα.

Στη δική μας περίπτωση, όλοι οι δείκτες της οικονομικής κατάστασης της χώρας που συνοδεύουν τη μεγέθυνση του ΑΕΠ είναι αρνητικοί. Επιβεβαιώνοντας με τον πιο κατηγορηματικό και αδιαμφισβήτητο τρόπο ότι η μεγέθυνση του ΑΕΠ δεν ωφέλησε ούτε την οικονομία, ούτε τους εργαζόμενους, ούτε την ποιότητα της ζωής.

Με πρώτο τον δείκτη του Κατά Κεφαλήν ΑΕΠ σε μονάδες αγοραστικής δύναμης στην Ευρώπη, που φαίνεται στο πρώτο διάγραμμα.

Σύμφωνα με αυτόν, η Ελλάδα είναι η προτελευταία ευρωπαϊκή χώρα, λίγο πιο πάνω από την τελευταία Βουλγαρία, ως προς την αγοραστική δύναμη των πολιτών της.

Η οποία υπολείπεται σημαντικά της αγοραστικής δύναμης των υπόλοιπων ευρωπαϊκών κρατών, φτάνοντας μόλις στο 67,4% του μέσου ευρωπαϊκού όρου.

Τα διεθνή στοιχεία αποδεικνύουν, δηλαδή, ότι η αύξηση του ΑΕΠ της χώρας σε τίποτε δεν ωφέλησε τους εργαζόμενους, η αγοραστική δύναμη των οποίων επιδεινώθηκε και υστερεί σημαντικά εκείνης των υπόλοιπων ευρωπαϊκών κρατών.

Δεύτερος δείκτης της Eurostat που διαψεύδει ότι η ελληνική οικονομία απολαμβάνει ρυθμούς ανάπτυξης, είναι ο δείκτης της ακρίβειας των τροφίμων στην Ευρώπη.

Σύμφωνα με αυτό το διάγραμμα, η Ελλάδα είναι η ακριβότερη χώρα στην Ευρώπη ως προς τις τιμές των τροφίμων. Και αυτό, παρά το γεγονός της χαμηλής αγοραστικής δύναμης των πολιτών της.

Κι ακόμη, η Ελλάδα είναι στις δέκα ακριβότερες χώρες στον κόσμο ως προς τα τρόφιμα, μαζί με τις τριτοκοσμικές Μαλάουι, Βιετνάμ και Ζιμπάμπουε.

Είναι δυνατόν μια χώρα σε ανάπτυξη να είναι παγκόσμιος πρωταγωνιστής στην ακρίβεια των τροφίμων;

Αν ο νέος πλούτος που παρήχθη, δηλαδή, δεν αξιοποιήθηκε για την καταπολέμηση της ακρίβειας και του πληθωρισμού, τότε προφανώς αυτός ο νέος πλούτος δεν ωφέλησε την ελληνική κοινωνία και δεν συνέβαλε ούτε στο ελάχιστο στη βελτίωση της ποιότητας της ζωής στη χώρα.

Ο τρίτος διεθνής δείκτης που διαψεύδει την κυβερνητική προπαγάνδα περί Οικονομικής Ανάπτυξης στη χώρα, είναι αυτός που δείχνει τον κίνδυνο της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού που απειλεί τον πληθυσμό.

Σύμφωνα με αυτόν, η Ελλάδα είναι η τρίτη προτελευταία χώρα στην Ευρώπη ως προς την απειλή της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού, αμέσως πριν την προτελευταία Βουλγαρία και την τελευταία Ρουμανία.

Μια χώρα, όμως, που το 27% του πληθυσμού της απειλείται άμεσα από τη φτώχεια και τον κοινωνικό αποκλεισμό, είναι σαφές ότι δεν απολαμβάνει τα αγαθά της οικονομικής ανάπτυξης.

Αν αυτό συνέβαινε, τότε ένα μέρος της αύξησης του ΑΕΠ θα αξιοποιούνταν για την καταπολέμηση της φτώχειας. Κάτι το οποίο στη δική μας περίπτωση δεν συνέβη, όπως διαβεβαιώνουν οι διεθνείς δείκτες.

Ο επόμενος δείκτης που επιβεβαιώνει ότι η χώρα δεν απολαμβάνει ρυθμούς ανάπτυξης, είναι ο δείκτης της ανεργίας. Σύμφωνα με τον οποίο η Ελλάδα είναι η χώρα με τη δεύτερη μεγαλύτερη ανεργία στην Ευρώπη.

Πως εξηγείται, όμως, ότι η χώρα με έναν από τους μεγαλύτερους ρυθμούς ανάπτυξης στην Ευρώπη, όπως ισχυρίζεται η κυβέρνησή της, είναι η δεύτερη με τη μεγαλύτερη ανεργία, με σχεδόν διπλάσιο δείκτη, 10,9%, από τον μέσο ευρωπαϊκό, που είναι 5,9%;

Πως είναι δυνατόν, δηλαδή, μια χώρα σε ανάπτυξη να μην επενδύει στη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας και να παραμένει ουραγός ως προς τον δείκτη της ανεργίας στην Ευρώπη;

Ένας ακόμη δείκτης απουσίας οικονομικής ανάπτυξης στη χώρα, είναι η κατάρρευση του κοινωνικού κράτους.

Η αποδυνάμωση της δημόσιας Υγείας, με την κατάρρευση των δημόσιων νοσοκομείων και την ιδιωτικοποίησή τους, που προωθεί η κυβέρνηση ως απάντηση, είναι ένας ακόμη δείκτης που διαψεύδει ότι η χώρα βρίσκεται σε οικονομική ανάπτυξη.

Αν η χώρα πράγματι απολάμβανε ρυθμούς ανάπτυξης, η κυβέρνηση θα επένδυε ένα σημαντικό μέρος του νέου πλούτου στον τομέα της δημόσιας Υγείας. Και δεν θα ήταν, αντ’ αυτού, η πρώτη χώρα στην Ευρώπη ως προς τις ιδιωτικές επενδύσεις στην Υγεία.

Αντίστοιχη κατάσταση επικρατεί και στον τομέα της Παιδείας. Η σημαντική υποχρηματοδότηση της οποίας σε σχέση με τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες, καθώς και η ιδιωτικοποίηση των εκπαιδευτικών δομών της, είναι δείκτες απουσίας οικονομικής ανάπτυξης.

Αφού η μεγέθυνση του ΑΕΠ της χώρας δεν αξιοποιείται προκειμένου να γίνουν επενδύσεις στο κοινωνικό κράτος.

Γίνεται, λοιπόν, φανερό ότι η μεγέθυνση του ΑΕΠ της χώρας δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ως οικονομική ανάπτυξη. Καθώς δεν συνοδεύεται από τον αναγκαίο όρο της βελτίωσης της ποιότητας της ζωής.

Στο ίδιο αποτέλεσμα καταλήγουμε, άλλωστε, αν εξετάσουμε και τον δείκτη της Eurostat που διερευνά τη δομή και την προέλευση του ΑΕΠ.

Από τον οποίον προκύπτει ότι η Ελλάδα είναι η τελευταία χώρα στην Ευρώπη ως προς τις ιδιωτικές επενδύσεις.

Με μόλις το 10,1% του ΑΕΠ της να προέρχεται από ιδιωτικές επενδύσεις.

Αν, όμως, η αύξηση του ΑΕΠ οφείλεται ελάχιστα σε νέες επενδύσεις, τότε, προφανώς, οφείλεται σε εσωτερική ανακατανομή του πλούτου.

Οφείλεται, δηλαδή, αποκλειστικά και μόνο στα υπερκέρδη που καταγράφουν οι επιχειρήσεις που κερδοσκοπούν σε βάρος των καταναλωτών, οδηγώντας τη χώρα στην κορυφή της ακρίβειας στην Ευρώπη.

• Η οικονομία μιας χώρας, λοιπόν, που στην Ευρώπη των 27:
• Είναι πρωταγωνίστρια στην ακρίβεια και στον πληθωρισμό των τροφίμων
• Έρχεται προτελευταία στην αγοραστική δύναμη των πολιτών
• Είναι ανάμεσα στις δύο χώρες με τη μεγαλύτερη ανεργία,
• Έρχεται τρίτη από το τέλος ως προς την απειλή της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού και
• Είναι τελευταία ως προς τις ιδιωτικές επενδύσεις, δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ως χώρα σε οικονομική ανάπτυξη.

Είναι μια χώρα στην οποία η αύξηση του ΑΕΠ οφείλεται αποκλειστικά στα υπερκέρδη που αποκομίζουν τα ολιγοπώλια και οι μεγάλες επιχειρήσεις, κερδοσκοπώντας σε βάρος των καταναλωτών.

Μόνο που αυτά τα υπερκέρδη που μεγέθυναν το ΑΕΠ κατά 2% δεν ωφελούν κανέναν έλληνα πολίτη. Καθώς, επειδή δεν φορολογούνται, δεν ενισχύουν ούτε τους οικονομικούς και κοινωνικούς δείκτες της χώρας, ούτε την εργασία, ούτε το κοινωνικό κράτος το οποίο καταρρέει.

Η Ελλάδα είναι ένα παράδειγμα χώρας όπου η μεγέθυνση του ΑΕΠ δεν αποτελεί δείκτη οικονομικής ανάπτυξης.

Επειδή αυτή η μεγέθυνση δεν έχει κανένα κοινωνικό αποτύπωμα, δεν ωφελεί τους εργαζόμενους και δεν βελτιώνει την ποιότητα της ζωής στη χώρα.

Η μεγέθυνση του ΑΕΠ κατά 2% αναφέρεται αποκλειστικά στη μεγέθυνση του πλούτου εκείνων που κερδοσκοπούν και αισχροκερδούν σε βάρος των πολλών.

Αλλά αυτό δεν είναι οικονομική ανάπτυξη. Είναι μεγέθυνση του πλούτου των καρτέλ και των μεγάλων επιχειρήσεων, που είναι και οι μόνοι που τελικά ωφελούνται, σε ένα καθεστώς αποκλειστικών προνομίων.