Οι σημειακές αλλαγές στην κυβέρνηση, ούτε αλλαγή πολιτικής σημαίνουν, ούτε μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα, ούτε μπορεί να ανασχέσει την πορεία αποδρομής της.

Η κυβέρνηση θέλει να είναι πιο πειστική για τις επιλογές της, ειδικά για την αντιμετώπιση της ακρίβειας, γιαυτό και ο Πρωθυπουργός τοποθέτησε τον επικοινωνιολόγο Τάκη Θεοδωρικάκο υπουργό ανάπτυξης. Δεν πρόκειται όμως να αλλάξει την πολιτική της, γιατί η ακρίβεια είναι το βασικό εργαλείο που βελτιώνει τα δημοσιονομικά της και μοιράζει φιλανθρωπικά επιδόματα, από τα υπερέσοδα της υπερφορολόγησής μας, ρίχνοντας τις ευθύνες σε εξωτερικούς παράγοντες.

Τα δεδομένα στην ΕΕ και διεθνώς, δείχνουν ακόμη πιο δύσκολες ημέρες, και η χώρα μας ενσωματώνει τις ευρωπαϊκές και διεθνείς κρίσεις πιο επώδυνα, λόγω των γνωστών υστερήσεων και παθογενειών, όπως συμβαίνει από το 2008 μέχρι σήμερα. Τα αποτελέσματα των ευρωπαϊκών εκλογών, στις περισσότερες χώρες της ΕΕ, αυτό αποκαλύπτουν.

Είναι η ώρα της κεντροαριστεράς για την χώρα μας; Ποιας κεντροαριστεράς όμως;

Οι κομματικοί φορείς της είναι αδύναμοι, χωρίς ιδιαίτερη επαφή με τα μέρη της κοινωνίας που θέλουν να εκπροσωπήσουν.

Οι ιδιωτικοποιήσεις, η συρρίκνωση του δημοσίου τομέα, στενού και ευρύτερου, όπως και του κοινωνικού κράτους, είτε λόγω των παγκόσμιων και ευρωπαϊκών παραγωγικών αναδιαρθρώσεων είτε λόγω των μνημονίων, διέλυσαν τις συμπαγείς κοινωνικές ομάδες που αποτελούσαν τις προηγούμενες δεκαετίες την εκλογική και κοινωνική βάση της κεντροαριστεράς και της αριστεράς.

Μπορεί, αριθμητικά ο χώρος των μεσαίων κατώτερων και κατώτατων παραγωγικών στρωμάτων και εισοδημάτων να είναι μεγαλύτερος, όμως, αποτελείται τώρα από πολύ περισσότερες κοινωνικές ομάδες, συχνά με αντιφατικά συμφέροντα.

Το πιο μεγάλο πρόβλημα είναι οι ηλικιακές ομάδες κάτω των 45 ετών, είτε έχουν ενταχθεί στην παραγωγή είτε κινούνται οριακά.

Στον μεγάλο αυτό κοινωνικό και ηλικιακό χώρο κυριαρχεί ακόμη μεγαλύτερη απογοήτευση από τα κόμματα της κεντροαριστεράς που κυβέρνησαν στα χρόνια των μνημονίων, δηλαδή στα χρόνια που ήταν έτοιμα να μπουν στην παραγωγική και εργασιακή τους ζωή, έστω με τους όρους πριν του 2008, δηλαδή πριν την εμφάνιση της κρίσης στην χώρα μας και έπεσαν στον τοίχο της κρίσης.

Είναι οι ηλικιακές ομάδες με τις περισσότερες δεξιοτεχνίες, την καλύτερη γνώση και χρήση των νέων τεχνολογιών, και την μεγαλύτερη απογοήτευση, που τους εντείνει τον ατομικισμό και την αναζήτηση προσωπικών και όχι συλλογικών λύσεων.

Τα κόμματα της κεντροαριστεράς κατέγραψαν τα όριά τους στις εθνικές εκλογές του 2023 και τα επανέλαβαν ουσιαστικά στις ευρωπαϊκές εκλογές, παρ’ ότι τα δεδομένα ήταν πιο ευνοϊκά για αυτά.

Τώρα έχουν δύο επιλογές:

α). Να συνεχίσουν στον ίδιο δρόμο, που δεν πείθει και τον πιο αισιόδοξο υποστηρικτή τους, ότι μπορούν να αποτελέσουν αξιόπιστη πρόταση εξουσίας απέναντι στην κεντροδεξιά και την ακροδεξιά, αφού θα καταναλώνουν τις δυνάμεις τους στους εσωτερικούς μικρούς εμφυλίους και στον μεταξύ τους ανταγωνισμό, για ένα άδειο πουκάμισο.

β). Να ασχοληθούν με την αναζήτηση των αιτιών που προκαλούν τις οικονομικές και κοινωνικές κρίσεις και ανισότητες και να διαμορφώσουν μια στρατηγική για την υπέρβασή τους.

Δεν αρκεί η διατύπωση αποσπασματικών θέσεων για την αντιμετώπιση των πιο ακραίων φαινομένων των κρίσεων, όπως η ακρίβεια, αλλά η επεξεργασία των στρατηγικών επιλογών που θα απαντούν στα αίτια που παράγουν τις κρίσεις και τις ακραίες εκδηλώσεις τους, όπως η κερδοσκοπία των ξένων και εγχώριων ολιγοπωλίων στις ανελαστικές αγορές αγαθών και υπηρεσιών, φυσικά και της κυβέρνησης, γιατί η κερδοσκοπία και η ακρίβεια δεν είναι φυσικό φαινόμενο.

Οι ηγεσίες των κομμάτων του προοδευτικού χώρου, όπως και οι εσωτερικές αντιπολιτεύσεις τους, πρέπει να δουν τους μεγάλους στόχους, στην μεγάλη εικόνα, δηλαδή τις ανάγκες της χώρας, της οικονομίας και της κοινωνίας και όχι τις εσωκομματικές φιλοδοξίες προσώπων ή ομάδων.

Κανένα κόμμα δεν μπορεί να συγκροτήσει μόνο του, ούτε φυσικά και αν ενωθούν κάποια, μπορούν να συγκροτήσουν αξιόπιστη εναλλακτική πρόταση διακυβέρνησης της χώρας.

Οι επιλογές τους πρέπει να πείσουν όλους εκείνους και εκείνες, ιδιαίτερα τις νεότερες παραγωγικές ομάδες και τους νέους, που μένουν μακριά από την πολιτική και τις κάλπες.

Πρέπει να συμφωνήσουν, μέσα από τα συλλογικά τους όργανα, τους οδικούς χάρτες που θα οδηγήσουν στην μεγάλη συνάντηση μέσα στην κοινωνία, απελευθερώνοντας παλιές δυνάμεις και ενεργοποιώντας νέες.

Ο χρόνος υπάρχει, δεν πρέπει όμως να σπαταληθεί από ολιγωρίες και δεύτερες σκέψεις.

Η μορφή της μεγάλης συμμαχίας είναι εύκολο να βρεθεί, αρκεί να ανοίξουν τα μυαλά.