Διάλεξαν να φύγουν την ίδια ημέρα… Σήμερα, με αφορμή τον θάνατο του Τελευταίου Μεγάλου μιας σπουδαίας γενιάς, (που προφανώς είναι άδικο και μικρόνοο να μην κρίνεται στην μεγάλη του διαδρομή σε εποχές άγριες, μα να κρίνεται από τα τελευταία χρόνια των γηρατειών του παρά τις αντιφάσεις του) μα και την επέτειο της θανής του επίσης εξαιρετικού ΜΑΝΟΥ ΚΑΤΡΑΚΗ +2.9.1984, (τότε που ο Μίκης του αφιέρωσε εκείνο το απίστευτο ριζίτικο τραγούδι, που λέει «Σε ψηλό βουνό, σε ριζιμιό χαράκι, κάθεται ν’ αετός βρεγμένος χιονισμένος …») διαβάζω την επιστολογραφία των εξόριστων στον Άη Στράτη όπου είχαν βρεθεί όλοι μαζί… Επιστολογραφία όπου το μόνο που επιτρεπόταν ήταν ένα ξερό “Είμαι Καλά” Και με πονάει τόσο το ποίημα του Λουντέμη προς την Μάνα του…

ΠΟΤΕ ΘΑ ΖΗΣΟΥΜΕ ΣΕ ΕΝΑΝ ΛΙΓΟ ΠΙΟ “ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ” (ή μάλλον καλύτερο, γιατί το ανθρώπινο, όπως και τ άλλα κοινωνικοθρησκευττικά και πολιτικά επίθετα με τα οποία ντύσαμε τον “πολιτισμό” μας, δεν λέει κατ’ ανάγκην κάτι…) ΚΟΣΜΟ;

“Σήμερα κλείνω τα χίλια γράμματα. Μα ξέρω …

Πως έχεις χρόνους να πάρεις μήνυμά μου.

Μα συχώρα με. Συχώρα με, Μητέρα.

Για τα χίλια μονότονα «Είμαι καλά»

Τα χίλια μονότονα ψέματά μου.

Πήρα ξανά για να σου γράψω.

Έχω την κάρτα μου στα γόνατα.

Και τη χαϊδεύω σαν περίλυπο πουλί!

Το χέρι πια το γράφει μοναχό του

το μικρό, πικρό του, μάθημα:

«Είμαι καλά».

Ξέρω, αχ, Μητερούλα …

Ξέρω πως σου στέλνω κάθε μέρα

την ταχτική δόση της πίκρας μου. Ξέρω

πως τη χαϊδεύεις τούτη την ψευτιά μου …

Πως τη ραίνεις με δάκρυα και παραμιλάς. Ξέρω.

Μα δεν κάνει φτερά άλλη λέξη από ’δω …

«Είμαι καλά».

Μπορείς, ακριβή μου, να τη διαβάσεις και δίχως φως.

Δεν είναι καν ανάγκη να τη διαβάσεις.

Φτάνει μόνο να ’ρθει, να ακουστεί στην εξώπορτα …

η φωνή του ταχυδρόμου.

Τότε, Μανούλα, μπορεί και να μην είμαι καλά.

Μα εσύ να πιστέψεις τη γραφή μου

«Είμαι καλά».”

(απόσπασμα)
Κομμάτια της ιστορίας που χάνονται, κομμάτια που κάποιοι θέλουν να ξεχαστούν κι εδώ κι όπου γης, κομμάτια που έχουν μοναδική καταφυγή την συνείδηση σου…