Το παρόν κείμενο αποτελεί συμβολή των υπογραφουσών και των υπογραφόντων στη συζήτηση που έχει ανοίξει για την επιμέλεια και την από κοινού ανατροφή  των παιδιών από τους γονείς μετά το διαζύγιο. Θεωρούμε ότι ένα τόσο σοβαρό θέμα που αφορά πρωτίστως μία πολύ ευάλωτη ομάδα της κοινωνίας, τα παιδιά, με τόσο σοβαρές πολιτικές και κοινωνικές προεκτάσεις, δεν κλείνει παίρνοντας θέση εναντίον ή υπέρ ενός νομοσχεδίου που καταθέτει μια δεξιά κυβέρνηση.

Δεν κλείνει υποστηρίζοντας ότι ένας νόμος 38 χρονών,  ο οποίος υπηρέτησε ανάγκες μιας διαφορετικής κοινωνικής συνθήκης, είναι απολύτως κατάλληλος και δεν χρειάζεται να αλλάξει . Δεν κλείνει αγνοώντας τα οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα που αντιμετωπίζουν χιλιάδες άνθρωποι, γυναίκες, άντρες, παιδιά, άνθρωποι που ανήκουν στην λοατκι+ κοινότητα. Θεωρούμε ότι ο τρόπος για να ιδωθεί το ζήτημα δεν είναι η άκριτη εξομοίωση όλων των περιπτώσεων, και ότι δεν είναι καθόλου βοηθητικό να συγχέουμε το συνεχιζόμενο φαινόμενο  της κακοποίησης και της ενδοοικογενειακής βίας, με το πρόβλημα της ελλιπέστατης στήριξης του κράτους στους γονείς, καθώς και με το ζήτημα της απόδοσης αποκλειστικής επιμέλειας στη μητέρα ως καθιερωμένης πρακτικής.

Είμαστε βέβαιοι και βέβαιες ότι όλα αυτά δεν λύνονται με την ανάθεση  της ευθύνης στις μητέρες. Καταθέτουμε, λοιπόν, το ακόλουθο κείμενο, με την ελπίδα να συνεχιστεί ο δημόσιος διάλογος με πολύ καλύτερους όρους από ό,τι μέχρι σήμερα, καθώς το  θέμα δεν είναι το ποιος θα αποδειχθεί ότι έχει δίκιο, αλλά το  πώς θα συμβάλλουμε στην εξάλειψη  της καταπίεσης ενός μέρους της  κοινωνίας.

ΣΥΝΕΠΙΜΕΛΕΙΑ – ΙΣΟΣ ΧΡΟΝΟΣ, ΙΣΕΣ ΥΠΟΧΡΕΩΣΕΙΣ, ΙΣΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ

Ας ξεκινήσουμε με τρεις παραδοχές: α) οποιαδήποτε συζήτηση οφείλει να έχει ως αφετηρία τα δικαιώματα του παιδιού, σύμφωνα με τα οποία το παιδί έχει ανάγκη ασφαλούς και υγιούς δεσμού με τους γονείς του, β) ο νόμος του ’83 για το οικογενειακό δίκαιο επέφερε αλλαγές  προς μια πιο προοδευτική κατεύθυνση για τα δεδομένα της εποχής, και γ) το νομοσχέδιο Τσιάρα απέχει πολύ από το να είναι η προοδευτική μεταρρύθμιση που απαιτείται, αν θέλουμε η νομοθεσία να ανταποκρίνεται αποτελεσματικά στην κοινωνική προστασία των παιδιών, και στις αλλαγές που ευτυχώς έχουν συντελεστεί στην οικογένεια, στη θέση της γυναίκας, στον ρόλο των γονέων.

Οι γυναίκες το 1983 στην πλειονότητά τους δεν εργάζονταν, είχαν περιορισμένη ζωή εκτός σπιτιού, ενώ η κύρια ασχολία τους ήταν η φροντίδα του «νοικοκυριού» και η ανατροφή των παιδιών (ακόμα και για όσες δούλευαν). Οι άντρες, από την άλλη μεριά, είχαν ως κύριο καθήκον την εξασφάλιση εισοδήματος, οι περισσότεροι δεν ασχολούνταν καθόλου με τις δουλειές του σπιτιού ή με την ανατροφή των παιδιών, είχαν κάποια κοινωνική ζωή εκτός της οικογένειας, ενώ η πολιτική και συνδικαλιστική δράση ήταν πολύ συχνότερη στους άντρες. Τα διαζύγια ήταν εξαιρετικά σπάνια. Δεν υπήρχε ούτε ως σκέψη η τεκνοθεσία για ομόφυλα ζευγάρια, ούτε φυσικά γίνονταν αποδεκτά τρανς άτομα ως γονείς.

Ποια είναι η κατάσταση σήμερα; Τα διαζύγια έχουν αυξηθεί κατακόρυφα. Και παρά τις κραυγές των συντηρητικών για τις «οικογένειες που διαλύονται», αυτή είναι μια θετική εξέλιξη. Πρέπει οι άνθρωποι να διευκολύνονται να πάρουν αυτή την απόφαση, ώστε να εξαλειφθεί αυτή τουλάχιστον η μορφή καταπίεσης, να μένεις σε ένα δυστυχισμένο γάμο «για τα παιδιά» ή γιατί είσαι εξαρτημένη/ος οικονομικά, συναισθηματικά και κοινωνικά. Η τεκνοθεσία από ομόφυλα ζευγάρια είναι ένα αίτημα που δεν έχει ακόμα ικανοποιηθεί, ωστόσο κερδίζει χώρο στην κοινωνία και η διεκδίκησή του, μαζί με την λοατκι+ κοινότητα θα έπρεπε να είναι βασική στην ατζέντα μας. Το δικαίωμα ενός τρανς ατόμου να ασκεί τον γονεϊκό του ρόλο έχει αρχίσει να συζητιέται πιο ανοιχτά, επίσης ως αποτέλεσμα αγώνων της κοινότητας εδώ και χρόνια.

Όσο για τους ρόλους των ανδρών και των γυναικών στην οικογένεια, και εκεί έχουν γίνει, με πολύ κόπο, πολύ σημαντικά βήματα. Οι γυναίκες έχουν μπει στην αγορά εργασίας (προφανώς ο σεξισμός τις καταπιέζει βαθιά και σε αυτή την πλευρά της ζωής τους), έχουν κοινωνική ζωή, πολιτική και συνδικαλιστική δράση, στο σπίτι τα βάρη μοιράζονται, αν και όχι ακόμα ισότιμα, αφού εξακολουθούν να θεωρούνται ως κύρια ευθύνη των γυναικών. Αυτό οφείλεται σε παγιωμένες αντιλήψεις για την οικογένεια και τη μητρότητα που δείχνει  να μην έχουν εξαλειφθεί ακόμα και ανακτούν έδαφος, σε περιόδους συντηρητικοποίησης της κοινωνίας λόγω ακροδεξιών κυβερνητικών πολιτικών, όπως αυτή που διανύουμε.

Ο νόμος του ’83 δεν προέβλεπε  ότι η επιμέλεια πρέπει να δίνεται στη γυναίκα, αλλά  ότι σε περίπτωση συναινετικού διαζυγίου οι γονείς ορίζουν με έγγραφη συμφωνία την επιμέλεια και την επικοινωνία, και σε περίπτωση μη συναινετικού διαζυγίου αυτό προσδιοριζόταν με δίκη. Όμως, στην πράξη σχεδόν πάντα δινόταν η αποκλειστική επιμέλεια στη μητέρα, ως φυσικό επόμενο της κοινωνικής συνθήκης εκείνης της εποχής. Εκείνη, της οποίας η κοινωνική ζωή ήταν περιορισμένη, θα εξακολουθούσε να ασκεί τον ίδιο ρόλο, δηλαδή να φροντίζει το σπίτι και τα παιδιά, εκείνος που εξασφάλιζε τα προς το ζην  θα συνέχιζε να τα εξασφαλίζει, ενώ επίσης θα συνέχιζε απρόσκοπτα τη ζωή του όπως και πριν, και επιπλέον θα είχε τη δυνατότητα  στην προσωπική ζωή, που για τη διαζευγμένη μητέρα ήταν σχεδόν απαγορευτικό.

Αυτή η πρακτική, όμως, συνεχίστηκε και όταν οι συνθήκες άλλαξαν, όταν οι γυναίκες άρχισαν να δουλεύουν, να έχουν κοινωνική ζωή, να συμμετέχουν στα σωματεία τους, να έχουν πολιτική δράση. Και ενώ η κοινωνία προχώρησε, η αντίληψη ότι η γυναίκα είναι πάνω απ’ όλα μάνα, φαίνεται να παραμένει ριζωμένη  και να τη συμμερίζονται, αν και όχι ρητά , ακόμα και προοδευτικοί άνθρωποι.

Δεν χρειάζεται να πούμε πολλά για τους λόγους που αυτή η πρακτική, της αποκλειστικής επιμέλειας στη μητέρα, πρέπει να αλλάξει. Γιατί πρώτα απ’ όλα, είναι άδικη για όλους. Για τις μητέρες  που επωμίζονται ένα τεράστιο βάρος μόνες τους, καθώς ο  ελεύθερός τους χρόνος είναι μετά το διαζύγιο δύο Σαββατοκύριακα και δύο απογεύματα το μήνα. Τα έξοδα της ανατροφής βαραίνουν κυρίως τη μητέρα, με τον πατέρα-επισκέπτη να συμβάλλει με ένα ορισμένο από το δικαστήριο ποσό, που είναι ένα μικρό ποσοστό των εξόδων των παιδιών.

Για τους άντρες είναι επίσης άδικο, αφού μετά το διαζύγιο παύουν να είναι γονείς και γίνονται επισκέπτες. Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις γονιών  που οι πρώην σύζυγοί τους παρεμποδίζουν ακόμα και αυτή την περιορισμένη επικοινωνία, για ιδιοτελείς λόγους. Σε περιπτώσεις αντιδικίας, οι δικαστικές διαμάχες είναι οικονομική αιμορραγία και για τους δύο. Και για τα παιδιά είναι άδικο που στερούνται τον ένα γονέα και που πολλές φορές γίνονται ο άμαχος πληθυσμός στον πόλεμο δύο ανθρώπων που αδυνατούν να κατανοήσουν  ότι δεν μπορούν να χρησιμοποιούν τα παιδιά τους για να εκδικηθούν τον/την σύντροφο που τους/τις πλήγωσε.

Από την άλλη, σε ιδεολογικό επίπεδο, αυτή η πρακτική συντηρεί την αντίληψη ότι «η γυναίκα είναι πάνω απ’ όλα μάνα», και «το παιδί έχει ανάγκη τη μάνα του», μιαν αντίληψη καταστροφική για τη θέση της γυναίκας γενικώς, που της θέτει  την πίεση πρώτον να γίνει μάνα, δεύτερον να αφήσει πίσω όλα τα υπόλοιπα, όταν γίνει, και να ζει με ενοχές αν τυχόν έχει και άλλους ρόλους. Ακόμα εμποδίζει και την πραγματική στήριξη του αιτήματος της τεκνοθεσίας από ομόφυλα ζευγάρια, αφού γίνεται η παραδοχή  ότι υπάρχουν διακριτοί ρόλοι μητέρας και πατέρα, που τα παιδιά χρειάζονται – και ότι «κυρίως» χρειάζονται τη μητέρα. Η προσήλωση στο φύλο κάνει ακόμα πιο δύσκολη τη γονεϊκότητα για τα τρανς άτομα, αφού η φυλομετάβαση δεν χωράει μέσα σε αυτή την ιδεολογική προσέγγιση.

Μερίδα των υποστηρικτών της πρακτικής να δίνεται η επιμέλεια στη μητέρα δικαιολογούν αυτήν τους την επιλογή στη βάση της δεδομένα πιο αδύναμης θέσης της γυναίκας στην κοινωνία και στην ύπαρξη ανδρών κακοποιητών, επομένως θεωρείται δικλείδα ασφαλείας. Από τη μία, όμως, η θεωρούμενη ως λύση συμβάλλει στην επιδείνωση της πιο αδύναμης θέσης: ο κύριος λόγος που οι εργοδότες προτιμούν τους άντρες είναι ότι γνωρίζουν ότι οι γυναίκες έχουν αυξημένες υποχρεώσεις στην οικογένεια.

Επιπλέον, το γεγονός ότι οι γυναίκες, και ιδιαίτερα της εργατικής τάξης, είναι αρκετά πιο περιορισμένες μέσα στο πλαίσιο της οικογενειακής ζωής, είναι ένας παράγοντας που εμποδίζει τη χειραφέτησή τους. Από την άλλη, στις περιπτώσεις κακοποιημένων γυναικών, ο λόγος που δεν ζητούν διαζύγιο και δεν φεύγουν από τον κακοποιητή τους δεν είναι μόνο ότι φοβούνται μήπως χάσουν την επιμέλεια, αλλά ότι φοβούνται για τη σωματική τους ακεραιότητα ή τη ζωή τους. Επομένως, απαιτείται  πολύ μεγάλη στήριξη από τη μεριά της πολιτείας για να κάνουν το βήμα, και φυσικά κανένας νόμος δεν θα πρέπει να ορίσει ότι ο κακοποιητής μπορεί να έχει τη συνεπιμέλεια.

Θα λυθούν όλα με κάποια αλλαγή της νομοθεσίας; Σίγουρα όχι. Έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας για να ξεπεράσουμε τις αγκυλώσεις του παρελθόντος και να γίνουμε πιο ελεύθεροι και ελεύθερες, και δεν θα αρκούσε ούτε η ελευθερία στην οικογενειακή ζωή, γιατί σε αυτό το οικονομικό σύστημα η βασική αντίθεση είναι η κοινωνική τάξη στην οποία ανήκεις. Όμως, το να οριστεί η συνεπιμέλεια ως πρώτη επιλογή (και όχι υποχρεωτική), συμβάλλει στο να δημιουργηθεί μια κουλτούρα συνεπιμέλειας, συνεννόησης και, εντέλει, καλύτερης επικοινωνίας ανάμεσα στους γονείς με προφανή οφέλη για τα παιδιά.

Μια κουλτούρα που λέει αν δύο άνθρωποι -και όχι ένας- αποφάσισαν από κοινού να αναλάβουν την ανατροφή παιδιών, πρέπει από κοινού να αναλαμβάνουν τις ευθύνες. Ακόμα και αν ο ένας από τους δύο δεν είναι φυσικός γονέας. Οποιαδήποτε στήριξη στην άποψη ότι η γυναίκα πρέπει να αποφασίζει αν θέλει τη συνεπιμέλεια, βάζει στην άκρη τα δικαιώματα του παιδιού, περικλείει απαραίτητα την παραδοχή ότι εκείνη έχει και τη βασική ευθύνη, ότι ο ρόλος της μάνας είναι πιο σημαντικός από του πατέρα, και είναι στον πυρήνα της αντιδραστική και όχι χειραφετητική.

Ο αγώνας για έναν κόσμο χωρίς καταπίεση ανθρώπου από άνθρωπο, προϋποθέτει την ισότητα και την ενότητα των φύλων, και το τέλος της καταπίεσης μέσα στο σπίτι. Αντιλαμβανόμενοι-ες ότι η σημερινή κατάσταση δεν δημιουργεί υγιή περιβάλλοντα για την ανάπτυξη των παιδιών, στέκεται εμπόδιο στην χειραφέτηση της γυναίκας, οδηγεί σε αντιδραστική αναδίπλωση τον θεσμό της οικογένειας και πως η κυβέρνηση δεν σκοπεύει να λύσει κανένα από αυτά τα ζητήματα, αντίθετα η συνολική της πολιτική τα εντείνει επικίνδυνα, καθώς ακόμη επιλέγει στο ζήτημα της επιμέλειας να συνδιαλέγεται με αντιδραστικούς φορείς.

Επιθυμούμε και διεκδικούμε:

• Το κράτος να συμβάλει πολύ περισσότερο οικονομικά στην ανατροφή των παιδιών (και ακόμα περισσότερο σε περίπτωση διαζυγίου) ώστε να μπορούν και οι γονείς, και κυρίως οι μητέρες, να έχουν και άλλους ρόλους εκτός από αυτόν του γονέα, και να μην παρέχουν απλήρωτη εργασία μέσα στο σπίτι.
• Να αυξηθεί η άδεια ανατροφής τέκνου, και να ισχύει και για τους ελαστικά εργαζόμενους γονείς, να δημιουργηθούν βρεφονηπιακοί και παιδικοί σταθμοί για όλα τα παιδιά, και να απαγορευτεί η απόλυση μετά τη γέννα για μεγαλύτερο διάστημα από τους 18 μήνες που ισχύει σήμερα.
• Να υιοθετηθεί η συνεπιμέλεια και η από κοινού ανατροφή ως πρώτη επιλογή, ώστε να γίνει σαφές ότι τα παιδιά δεν είναι ευθύνη της μητέρας, να αποσυνδεθεί η ευθύνη της ανατροφής από τη σχέση του ζευγαριού, καθώς ακόμη και να διασφαλιστεί αρχικά το θεμελιώδες δικαίωμα του παιδιού να έχει υγιή επαφή με τους γονείς του.
• Να προβλεφθεί η υποχρέωση των αντιδικούντων γονέων να παρακολουθήσουν, πριν από την προσφυγή στο δικαστήριο, συνεδρίες οικογενειακής διαμεσολάβησης εντελώς δωρεάν, εύκολα προσβάσιμες και ενισχυμένες από ειδικά εκπαιδευμένους και διαπιστευμένους διαμεσολαβητές.
• Να θεσμοθετηθούν οικογενειακά δικαστήρια, στα οποία ο δικαστής θα συνεπικουρείται από εξειδικευμένους ψυχιάτρους παιδιού και εφήβου, ψυχολόγους και κοινωνικούς λειτουργούς, έτσι ώστε να αποφασίζει την κατάλληλη για το συγκεκριμένο παιδί μορφή επιμέλειας, αξιολογώντας τις διαφορετικές σε κάθε περίπτωση συνθήκες.
• Σε περιπτώσεις κακοποίησης, να παρέχεται ουσιαστική στήριξη, οικονομική και ψυχολογική, στις γυναίκες ώστε να μη φοβούνται να απαλλαγούν από τον κακοποιητή τους. Και φυσικά να μην απαιτείται αμετάκλητη καταδίκη για να αφαιρεθεί η επιμέλεια από τον κακοποιητή, αλλά να αφαιρείται άμεσα η επιμέλεια και το δικαίωμα επικοινωνίας με ασφαλιστικά μέτρα. Να επαναφέρεται δε η επιμέλεια και το δικαίωμα επικοινωνίας σε περίπτωση αντίθετης πρωτόδικης δικαστικής απόφασης.
• Να ικανοποιηθεί επιτέλους το αίτημα της τεκνοθεσίας από ομόφυλα ζευγάρια, καθώς η ταυτότητα φύλου ή ο σεξουαλικός προσανατολισμός δεν έχει σχέση με την καταλληλότητα ανθρώπων να μεγαλώσουν παιδιά.

Όλες οι σχετικές νομοθετικές και θεσμικές αλλαγές πρέπει να βασίζονται στην αρχή του βέλτιστου συμφέροντος του παιδιού, σύμφωνα με τη διεθνή Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Παιδιού και τα σχετικά διεθνή πρότυπα της σύμβασης.

ΥΠΟΓΡΑΦΕΣ

• Αβαρικιώτη Αναστασία – Φοιτήτρια ΠΑΔΑ
• Αγγελόπουλος Κωνσταντίνος – Φοιτητής ΠΑΠΕΙ
• Αλεξανδροπούλου Κλεοπάτρα – Τραπεζικός υπάλληλος
• Αλεξοπούλου Καλλιόπη – Ξεναγός
• Αλίμονος Στράτος –  Μουσικός
• Αλλαμανής Γιώργος – Δημοσιογράφος, συγγραφέας
• Αναστασίου Ματίνα – Ζωγράφος
• Ανδρικοπούλου Κατερίνα – Εκπαιδευτικός
• Ανδρουλιδάκης Γιάννης – Δημοσιογράφος, μεταφραστής
• Αντωνιάδη Πέννυ – Βρεφονηπιοκόμος
• Αντωνίου Ρούλα – Μηχανικός
• Αντώνος Ανδρέας – Εικονογράφος
• Απέργης Σπύρος – Δικηγόρος ειδικευμένος στο προσφυγικό δίκαιο
• Αρβανίτης Θοδωρής – Βιοκαλλιεργητής, πρώην πρόεδρος βιολογικών λαϊκών αγορών
• Βασιλά Γωγώ – Τεχνολόγος φαρμάκων
• Βασιλόπουλος Άρης – Πρώην δήμαρχος Νέας Φιλαδέλφειας
• Βελέντζα Δέσποινα – Ξενοδοχοϋπάλληλος
• Βελέντζα Καλλιρρόη – Σκηνοθέτης, ηθοποιός, θεατρολόγος
• Βήχου Μαρίνα – Δημοσιογράφος
• Βλαχοπούλου Εύα – Φιλόλογος
• Γαβριηλίδης Άκης – Μεταφραστής, συγγραφέας
• Γαλάνης Θεόφιλος – Άνεργος
• Γαρίδη Έφη – Εκπαιδευτικός, Υ.Δ. Γλωσσολογίας ΕΚΠΑ
• Γαρουνιάτης Βασίλης – Μηχανολόγος μηχανικός
• Γεντιλίνη Καλλιρρόη – Γραφίστρια
• Γερογιάννη Μαρία – Δημοσιογράφος
• Γερομόσχος Αλέξανδρος – Κοινωνιολόγος, δικηγόρος
• Γεροτζιάφας Γρήγορης – Καθηγητής αιματολογίας στη Σορβόννη
• Γεωργιάδου Μαίρη – Eκπαιδευτικός
• Γεωργοπούλου Μαρία – Eργοθεραπεύτρια
• Γεωργουδάκη Κατερίνα – Σκηνοθέτης
• Γιαννάκου Ιωάννα – Μουσικός
• Γιαννιτσιώτη Νατάσα – Ειδική Θεραπεύτρια
• Γιάννου Αγγελική – Υποψήφια Διδάκτορας
• Γιούνης Θανάσης – Φιλόλογος
• Γιουσμαδάκη Θέκλη – Νοσηλεύτρια
• Γολέμης Χάρης – Οικονομολόγος
• Γυφτοπούλου Μαρία – Ταξιδιωτικός πράκτορας
• Δάβος Γιώργης Βύρων – Δημοσιογράφος ΑΠΕ – ΜΠΕ
• Δάρης Θοδωρής – Καθηγητής Ιταλικών
• Δαύλιας Ορέστης – Προγραμματιστής
• Δέδε Ευαγγελία – Εργαζόμενη σε παιδικό σταθμό
• Δημάκης Νέστορας – Καθηγητής γερμανικών, συγγραφέας
• Δημητράκη Πλουμιστή – Τεχνολόγος Ιατρικών Εργαστηρίων στο ΕΣΥ
• Δημητριάδη Παρθένα – Ζωγράφος
• Δημητριάδης Δημήτρης – Πολιτικός Μηχανικός
• Δημητροπούλου Τίνα – Δασκάλα χορού
• Δημόπουλος Ηλίας – Μουσικός
• Διώτη Ηρώ – Ιδιωτική υπάλληλος, πρ. βουλευτίνα
• Δοξάκη Αλεξία – Μπαρίστα
• Δουραλή Μανίνα – Γραφίστρια
• Δράκου Αγγελική – Υπάλληλος ΓΣΕΕ
• Εγγλέζου Φιλιώ – Εκπαιδευτικός
• Ζερβού Μαρία – Κοινωνιολόγος
• Ζολώτα Κατερίνα – Κοινωνική λειτουργός
• Ηλίας Αλέξανδρος – Ψυχαναλυτής
• Θεοδωράτου Κατερίνα – Δικηγόρος
• Θεοδωρίδης Νάσος – Δικηγόρος
• Θωμά Φούλη – Άνεργη
• Θωμάς Ντίνος – Ιδιωτικός υπάλληλος
• Ιωαννίδης Νίκος – Συγγραφέας
• Καλιμάντζαλης – Λιανάς Βαγγέλης – Μεταπτυχιακός φοιτητής επιστήμης υπολογιστών
• Κακούρης Γιώργος – Διοικητικός ΕΜΠ
• Καλλίρης Αλέξης – Βιβλιοπώλης
• Καλοφύρη Παρασκευή – Υπ. Διδάκτορας Χαροκόπειου
• Καλύβη Μαίρη – Οικιακά
• Κανάτα Μαρία – Εικαστικός
• Καραγιάννη Συμεώνη – Νοσηλεύτρια ‘’Βοήθεια στο σπίτι’’
• Καραγιάννης Σπύρος – Γιατρός
• Καραντινού Νανά – Νοσηλεύτρια
• Καρδαμίτσης Παναγιώτης – Εκπαιδευτικός
• Καρνέσης Σωτήρης – Εκπαιδευτικός
• Κατσαμάτσα Ευτέρπη – Μουσικός
• Κοκκίνη Ελένη – Καθηγήτρια ξένων γλωσσών
• Κοκκίνη Ροδάνθη – Σχεδιάστρια
• Κονταξής Γιώργος – Ιδιωτικός υπάλληλος
• Κοντογεώργου Μαίρη – Εκπαιδευτικός
• Κορδά Μαρία – Νοσηλεύτρια
• Κορδάς Θανάσης – Οδηγός ΕΘΕΛ
• Κουβαράς Γιώργος – Δημοσιογράφος ΑΠΕ-ΜΠΕ
• Κουερίνη Ιζαμπέλλα – Φοιτήτρια
• Κοτζιάς Ηλίας – Μουσικοσυνθέτης
• Κουσουρής Δημήτρης – Ιστορικός, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Βιέννης
• Κραουνάκη Μαριάννα – Ιδιωτική υπάλληλος
• Κυριακάκης Ηλίας – Ελεύθερος επαγγελματίας
• Κωνσταντίνου Δημήτρης – Εργαζόμενος στην ψυχική υγεία
• Κωστάκος Κώστας – Δικηγόρος, αρθρογράφος
• Λάζου Αγγελική – Δημοσιογράφος
• Λαθούρη Ιωάννα – Διοικητικός ΑΠΕ-ΜΠΕ
• Λαλοπούλου Σοφία – Δικηγόρος
• Λάσκος Κώστας – Γεωπόνος
• Λεκατής Σταμάτης
• Λεκκάκου Κωνσταντίνα – Δικηγόρος
• Λεμπέση Μαρία – Ιστορικός
• Λύρα Σοφία – Φοιτήτρια ΠΑΔΑ
• Μάζη Μαρία – δημοσιογράφος ΑΠΕ-ΜΠΕ
• Μανώλης Ιωάννης – Τεχνολόγος ιατρικών εργαστηρίων
• Μαραγκουδάκη Μαρία – Συνταξιούχος
• Μαργαρίτης Γιώργος – Αρχιτέκτονας
• Μαυρίδης Γιώργος – Copy & Content writer
• Μαυρίδου Αναστασία – Κομμώτρια
• Μαυρίδου Θεοδώρα – Κομμώτρια
• Μίχαλου Χρυσάνθη – Νοσηλεύτρια
• Μουλάς Γιώργος
• Μουστακίδης Σάκης – DJ, ΛΟΑΤΚΙ
• Μπαρτζιώκα Ευαγγελία – Ηλεκτρολόγος Μηχανικός
• Μπότση Αφροδίτη – Φοιτήτρια
• Μπότσης Γεράσιμος – Προγραμματιστής
• Μπρέγιαννης Ντίνος – Γυμναστής
• Mώραλη Ράνια – Άνεργη
• Νασιόπουλος Χρήστος – Εκπαιδευτικός
• Νικολακοπούλου Ηλέκτρα – 3D Artist
• Νικολοπούλου Γεωργία – Ιδιωτική υπάλληλος
• Ντούκα Κατερίνα – Άνεργη
• Ξανθόπουλος Χάρης – Έμπορος
• Ξαρχάκος Νίκος – Εκπαιδευτικός
• Πανταζή Κωνσταντίνα – Φοιτήτρια θεατρολογίας
• Πανταζόπουλος Μάριος – Κτηνίατρος
• Παπαδάκη Άννη – Μαθηματικός
• Παπαδάκη Χρύσα – Προγραμματίστρια
• Παπαδημητρίου Γιάννης – Δικηγόρος
• Παπαδοπούλου Δήμητρα – Συνταξιούχος ΑΜΕΑ
• Παπαδοπούλου Ελισάβετ – Νηπιαγωγός
• Παπαδοπούλου Ιουλία – Account manager
• Παπαζαφειρόπουλος Θάνος – Φιλόλογος
• Παπανίκου Κωνσταντία – Άνεργη
• Παρθενόπουλος Δαμιανός – Δημοσιογράφος
• Παπασιμάκη Ηλέκτρα – Μουσικός
• Παπασταμάτης Δημήτρης – Σκηνοθέτης
• Παπαχρίστου Αναστασία – Μέλος ΔΣ Συλλόγου Εργαζομένων Δήμου Αλίμου
• Παπανάγνου Νίκος – Δημοσιογράφος
• Παπουτσά Αλεξία – Φοιτήτρια Θεατρολογίας
• Παπουτσή Μελπομένη – Φιλόλογος 
• Παππά Βασιλική – Γιατρός
• Παππά Βικτώρια – Συνταξιούχος
• Παππάς Θωμάς – Τεχνολόγος ιατρικών εργαστηρίων ΕΣΥ
• Πασσαλής Νίκος – Σεφ
• Πατέλη Μαριέλμα – Ιδιωτική υπάλληλος
• Πατσιώτη Δήμητρα – Ιδιωτική υπάλληλος
• Παχούλα Αγγελική – Διοικητικός ΑΠΕ-ΜΠΕ
• Περάκη Μαρία – Μεταφράστρια
• Περρίκου Βασιλική – Δημόσιος υπάλληλος
• Πετεινού Χριστίνα – Ιδιωτική υπάλληλος
• Πέτρου Εμμανουέλα – Ζαχαροπλάστης
• Πέττα Αγγελική – Καθηγήτρια αγγλικών
• Πεφάνη Πηγή – Διευθύντρια σχολής μπαλέτου
• Πίνα Ειρήνη – Τεχνολόγος ιατρικών εργαστηρίων
• Πλιάκος Γρηγόρης – Άνεργος
• Πότσιου Αρετή – Συνταξιούχος εκπαιδευτικός
• Πρέκα Όλγα – Υπάλληλος ΕΟΠΥ 
• Πρωτούλη Μαρία – Άνεργη
• Πυττερός Γιάννης – Ιδιωτικός υπάλληλος
• Ρουμελιώτης Γιάννης – Οικονομολόγος
• Σαββίδης Δημήτρης – Ιδιωτικός υπάλληλος
• Σαμουρκασίδου Κική – Πρόεδρος Σωματείου Εργαζομένων Δήμου Νεάπολης-Συκεών
• Σαραφιανός Νίκος – Εκπαιδευτικός
• Σατολιάς Παύλος
• Σέιδου Σεραΐνα – Μουσικός
• Σιγάλα Ασημίνα – Επισκέπτρια Υγείας
• Σιδερίδης Αντώνης – Μουσικός 
• Σκολαρίκου Δάφνη – Επιμελήτρια κειμένων
• Στάθη Αγγελική – Δικηγόρος
• Σταυριανού Στέλλα – Πολιτικός Μηχανικός
• Σοφιανόπουλος Δημήτρης – Καλλιτέχνης
• Σπανούδη Ελένη – Εικαστικός
• Σταματάκη Αναστασία – Φύλαξη παιδιών
• Στουπάκης Σπύρος – Ιδιωτικός Υπάλληλος
• Συμεωνίδου Αναστασία – Υψίφωνος
• Συριοπούλου Γεωργία – Εικαστικός, μουσικός
• Σχοινοπλοκάκη Δήμητρα – Ιδιωτική υπάλληλος
• Ταξιδού Δάφνη – Καθηγήτρια αγγλικών
• Τεντόμας Λάζαρος – Διδάσκων στο τμήμα Κοινωνικής Ανθρωπολογίας του Παντείου
• Τερζάκης Σταύρος – Έργαζόμενος στον «Άγιος Σάββα»
• Τζήρος Θωμάς – Πληροφορικός
• Τζουανάκη Μαριάννα – Ιδιωτική υπάλληλος
• Τομαρόπουλος Βασίλης – Φοιτητής Γεωπονικού
• Τριμπόνιας Βαγγέλης – Δικηγόρος
• Τσάγκαρης Ηλίας – Εκπαιδευτικός
• Τσακιράκης Βαγγέλης – Δημόσιος υπάλληλος
• Τσάρου Σοφία Σάρα – Δημοσιογράφος, ΛΟΑΤΚΙ ακτιβίστρια
• Τσάτσου Αναστασία – Εκπαιδευτικός
• Τσελεπή Θέκλα – Ραδιοφωνική παραγωγός
• Τσιακάλου Θάλεια – Μουσικοπαιδαγωγός
• Τσιριγκούλης Γιώργος – Μεταφραστής
• Τσουκαλά Αναστασία – Πανεπιστημιακός
• Τσούνη Μόνικα – Ιδιωτική υπάλληλος
• Τσουρίκα Ελπινίκη – Φοιτήτρια
• Φιλιππή Κασσάνδρα – Βοηθός μάγειρα
• Φαρσακόπουλος Μισαήλ – Δημόσιος υπάλληλος
• Φαρσακοπούλου Ελισάβετ – Νηπιαγωγός εκπαιδευτικός
• Φραντζεσκάκη Μαρήλια – Ηθοποιός
• Φωτάκη Νάντια – Σκηνοθέτης
• Χαιρέτη Κατερίνα – Οικονομολόγος
• Χαρίτος Κώστας – Δικηγόρος ΔΣ Αλίμου
• Χατζηπαναγιώτης Λέανδρος – Μουσικός
• Χατήρης Μανώλης – Δημόσιος υπάλληλος
• Χατζηνικολάου Παναγιώτης – Υποψήφιος διδάκτορας
• Χοϊδάς Γεράσιμος – Πιανίστας, καλλιτεχνικός διευθυντής
• Ψύχας Σπύρος – Εκπαιδευτής εθελοντών/εθελοντριών
• Klaus Frauke – Κοινωνική λειτουργός
• Villari Francesco – Καθηγητής ξένων γλωσσών, μεταφραστής

Πηγή: koinianatrofi.wordpress.com