Υπάρχουν κάποια πρόσωπα τα οποία δε λειτουργούν ποτέ στην τύχη, επιλέγοντας πολύ προσεκτικά το τάιμινγκ της παρέμβασής τους.

Ο Ανδρέας Βγενόπουλος είναι αναμφίβολα ένα από αυτά. Το όνομά του, άλλωστε, συνδέθηκε με πολλές σκανδαλώδεις υποθέσεις στην πρόσφατη ιστορία, καταφέρνοντας όμως ίδιος πάντα να τη βγάζει στο τέλος καθαρή σε τέτοιο σημείο, που από πολλούς θεωρείτο μέχρι πρόσφατα ιδανική περίπτωση για να ασχοληθεί με την πολιτική ως «ο Έλληνας Μπερλουσκόνι».

«Πάνω στην τούρλα του Σαββάτου» λοιπόν, την ώρα που οι κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις σκιαμαχούνε φορτώνοντας παράλληλα ακόμη μεγαλύτερα βάρη στην ελληνική κοινωνία, βρήκε την ευκαιρία ο εν λόγω επιχειρηματίας να καταγγείλει «δικαστική σκευωρία εις βάρος του» και μάλιστα με απόπειρα χρηματισμού. Και το ερώτημα προκύπτει αυτόματα: χρειάζεται να στηθεί ολόκληρη πλεκτάνη προκειμένου να οδηγηθεί ενώπιον της δικαιοσύνης μια τέτοια κραυγαλέα περίπτωση;
ΟΤΕ, Ολυμπιακή, Marfin, Βατοπέδι, Κύπρος…

Η κυπριακή δικαιοσύνη, πάντως, δείχνει να καίγεται περισσότερο, ζητώντας την άμεση έκδοση δυο πολύ στενών συνεργατών του. Όχι άδικα, αν σκεφτεί κανείς πως ο Ανδρέας Βγενόπουλος φαίνεται πως είχε πρωταγωνιστικό ρόλο στην κατάρρευση του κυπριακού τραπεζικού συστήματος μέσω της σκανδαλώδους διαχείρισης της Λαϊκής Τράπεζας, η οποία και οδηγήθηκε τελικώς στο κλείσιμο το 2013.

Από την άλλη βέβαια, σε ένα σημείο θα συμφωνήσω με τον κύριο Βγενόπουλο: πράγματι, προκύπτουν, για μια ακόμη φορά, σοβαρά ερωτηματικά σχετικά με κάποιους λειτουργούς της ελληνικής δικαιοσύνης. Πώς αλλιώς να ερμηνευθεί η επιμονή της αρμόδιας εισαγγελέως, Γεωργίας Τσατσάνη, να τον αθωώσει, μη διστάζοντας μάλιστα να προκαλέσει ακόμη και πολιτική κρίση προκειμένου να το πετύχει; Κι αν η στοχοποίηση του Δημήτρη Παπαγγελόπουλου προφανώς εντάσσεται στο ευρύτερο πολιτικό παιχνίδι, δεν αντιλαμβάνεται πως η απόπειρα θυματοποίησης ενός προσώπου, όπως ο Ανδρέας Βγενόπουλος, καθίσταται κυριολεκτικά εξοργιστική;

Η ελληνική δικαιοσύνη βέβαια, υπό κανονικές συνθήκες, θα είχε πάρα πολλούς επιπλέον λόγους να τον βάλει και στο δικό της μικροσκόπιο. Από που να αρχίσει κανείς; Από το ότι λειτούργησε επανειλημμένα σε ύποπτες αγοροπωλησίες δημόσιων οργανισμών ως μεσάζων, προκειμένου ο μεν ΟΤΕ να καταλήξει στα χέρια της Deutsche Telekom, η δε Ολυμπιακή να συγχωνευτεί με την Aegean; Να θυμηθεί κανείς ότι το όνομά του εμπλέκεται ακόμη και στην υπόθεση Βατοπεδίου, αφού η Marfin Bank είχε παράσχει δάνεια ύψους 150 εκατομμυρίων στην εν λόγω Μονή; Να ανασύρει κανείς το κοινό πόρισμα που είχαν συντάξει από κοινού τον Μάιο του 2009 οι κεντρικές τράπεζες Ελλάδας και Κύπρου, όπου διατυπώνονταν πολύ σοβαρές κατηγορίες σχετικά με τη λειτουργία της Marfin και τα δάνεια (συνολικού ύψους 1,8 δις ευρώ) που εκείνη χορηγούσε;

Παρ’ όλα αυτά, ποτέ κανείς μέχρι τώρα δεν ενόχλησε σοβαρά τον κύριο Βγενόπουλο. Ίσως σε αυτό να έχουν συμβάλει οι εκλεκτές φιλίες του με τους εκάστοτε «επιφανείς άντρες» του δημόσιου βίου, όπως ο Βαγγέλης Βενιζέλος, ο Γιώργος Αλογοσκούφης, αλλά και ο πρώην διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας, Γιώργος Προβόπουλος.

Αν το καλοσκεφτεί κανείς, στο πρόσωπο του Ανδρέα Βγενόπουλου συμπυκνώνεται  η πραγματική διάσταση της βαθιάς οικονομικής και πολιτικής διαπλοκής, η οποία σε μεγάλο βαθμό βύθισε τη χώρα στην κρίση των τελευταίων ετών. Χρεωκοπημένοι επιχειρηματίες παρέα με επίσης χρεωκοπημένους τραπεζίτες φόρτωναν τα βάρη τους στις πλάτες του ελληνικού λαού, στηριζόμενοι στην κάλυψη που τους πρόσφεραν οι εκάστοτε κυβερνώντες, την ίδια στιγμή που τα κυρίαρχα ΜΜΕ προσπαθούσαν να πείσουν την κοινή γνώμη ότι, σε τελική ανάλυση, «μαζί τα τρώμε».

Και τώρα που έρχεται η στιγμή του λογαριασμού, δε χάνουν την ευκαιρία να σπεκουλάρουν, να κάνουν νέες υπόγειες συνδιαλλαγές, αλλά και να εκβιάσουν. Άλλωστε, ο Ανδρέας Βγενόπουλος κατά την πρόσφατη συνέντευξη τύπου υπενθύμισε με νόημα πως συμβάλλει στην ανάπτυξη της χώρας «εργοδοτώντας 30 χιλιάδες άτομα». Μόνο που με αυτή τη λογική μάλλον δε θα αργήσει η στιγμή που θα αναζητήσει άφεση και για τις επόμενες «αμαρτίες».