«Καλώς ήρθατε στην Γερμανική Διοίκηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Παρακαλούμε, όπως ακολουθείτε πιστά και κατά γράμμα τις εντολές μας που θα λαμβάνετε από το κέντρο διοίκησης ανά τακτά χρονικά διαστήματα. Αναμένουμε την άμεση και ορθή εκτέλεση των εντολών.»
 

Κάπως έτσι μάλλον φαντάζεται το Βερολίνο, την έννοια της Δημοκρατίας στα πλαίσια της λειτουργίας της Ε.Ε. Ειδάλλως, πώς θα μπορούσε κάποιος να δικαιολογήσει την σχετική συμπεριφορά των πολιτικών ιθυνόντων της Ανωτάτης Διοικούσας Αρχής (Γερμανίας) που παρατηρείται κατά καιρούς – πολύ συχνά δηλαδή ―  έναντι των υπολοίπων Κρατών-Μελών της Ε.Ε. Προφανώς η έννοια της Δημοκρατίας κάποιες φορές (ελάχιστες), χάνεται αλλά επανακτάται κάποια στιγμή αργότερα.
 
Το παρελθόν της Γερμανικής Διοίκησης στην Ευρωπαϊκή Ήπειρο
 
Η Γερμανία, αδιαμφισβήτητα έχει ένα πλούσιο ιστορικά βιογραφικό, αναφορικά με την διοίκηση της Ευρωπαϊκής ηπείρου. Κατά την διάρκεια του 20ού  αιώνα η Γερμανία επέδειξε μια έντονη δραστηριότητα ως προς αυτή την κατεύθυνση, τα αποτελέσματα της οποίας και τις δυο φορές δεν πέρασαν καθόλου απαρατήρητα σημαδεύοντας έντονα την Ευρωπαϊκή και παγκόσμια ιστορία.
 
Μετά και από την τελευταία αποτυχημένη προσπάθεια της Γερμανίας για επιβολή της ηγεμονικής της εξουσίας επί της Ευρωπαϊκής ηπείρου στα μέσα του περασμένου αιώνα και αφού είχε καταφέρει να καταστρέψει ό,τι μπορούσε στο πέρας της και φυσικά και τον ίδιο της τον εαυτό, αποφάσισαν όλοι οι Ευρωπαίοι σύμμαχοι, μαζί με τους φίλους και συμμάχους Αμερικανούς, να βοηθήσουν το νεοσύστατο τότε κράτος της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Δυτικής Γερμανίας.
 
Η αλληλεγγύη στην παλιά Ευρώπη
 
Και τούτο έγινε. Και ορθώς έγινε.
«Έπεσαν» λοιπόν τα πακέτα Μάρσαλ, παρόμοια με αυτά που ήρθαν την ίδια περίπου περίοδο και στην μικρή Ελλαδίτσα. Και το νεοσύστατο κράτος δημιουργήθηκε από τις στάχτες του προηγούμενου. Και έτρεξαν οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι να εργαστούν στην χώρα αυτή για την ανασύνταξή της (με διακρατικές συμβάσεις) και να γίνουν Gastarbeiter. Και όλοι μιλούσαν για το οικονομικό θαύμα της Γερμανίας και πόσο καλά τα κατάφερε η Γερμανία και όλα αυτά τα ωραία. Που είναι ωραία, δεν λέω.
 
Και ήταν ωραία για την Γερμανία. Γιατί κάπου εκεί στις αρχές του 1950, είπαν οι Ευρωπαίοι (εταίροι πλέον) ότι για να βοηθήσουμε πραγματικά την Γερμανία να μπορέσει να σταθεί στα πόδια της, να ξαναφτιαχτεί και να γίνει ωραία και τρανή, καλό θα ήταν τα δάνεια που της δώσαμε να μη μας τα αποπληρώσει στο σύνολό τους αλλά ως προς το ήμισυ (κάτι σαν hair cut που κατά καιρούς ακούμε στην τηλεόραση). Και επιπλέον, θα ήταν σωστό από μακροοικονομικής απόψεως να αποπληρώνονται κατευθείαν από τις εξαγωγές των προϊόντων της Γερμανίας, έτσι για να δώσουμε και ένα boost στην βιομηχανία της, γιατί αλλιώς πώς θα μπορούσε να αναπτυχθεί η οικονομία της και παράλληλα να καταπολεμηθεί και η ανεργία της που κάλπαζε εκείνα τα χρόνια.
 
Έτσι είπαν λοιπόν τότε οι Ευρωπαίοι πολιτικοί και οικονομολόγοι της εποχής εκείνης και έτσι έγινε.
Εκείνη την περίοδο βέβαια, διάφορες πηγές αναφέρουν ότι δεν ήταν και πολύ της μοδός η αύξηση την φορολογίας ή η μείωση συντάξεων. Ούτε το PSI είχε ανακαλυφθεί, πόσο μάλλον τα μνημόνια. Αλλά τέλος πάντων. Ήταν όπως είπαμε άλλες εποχές.
Να σημειωθεί ότι τα παραπάνω έγιναν μέσα στα πλαίσια της αλληλεγγύης. Μιας παρωχημένης πολιτικής έννοιας παλαιοτέρων χρόνων που δεν υφίσταται πλέον – για να μη τίθενται σε κίνδυνο η λειτουργία των χρηματιστηριακών αγορών και το trading των CDS.
 
Η μεγάλη κυρία της Ευρώπης
 
Και έτσι, η Γερμανία μεγάλωσε, έγινε δυνατή και όμορφη και ενώθηκε με το άλλο της μισό (Αν. Γερμανία) που είχε χωριστεί μετά το Β’ Π.Π.
Και όλοι μας την κοιτούσαμε και την θαυμάζαμε και την φθονούσαμε και λέγαμε τι ωραία που τα κατάφερε και άλλα τέτοια και η Γερμανία συνέχισε να μεγαλώνει ακόμη πιο πολύ και ακόμη πιο πολύ.
 
Τόσο που κάποιο καιρό μετά, άρχισαν να της βγαίνουν σταδιακά από το ασυνείδητο κάποιες ηγεμονικές εμμονές από το παρελθόν. Και η όμορφη Fräulein, έγινε η Frau της Ευρώπης. Σαν ώριμη κυρία πλέον, αποφάσισε –δημοκρατικά πάντα – ότι για την καλύτερη και εύρυθμη λειτουργία της Ευρώπης (όπως την ορίζει και την αντιλαμβάνεται η ίδια), θα ήταν προς το συμφέρον όλων μας να αποφασίζει η ίδια και να ενημερώνει εν συνεχεία τα όργανα της Ε.Ε.
 
Έτσι, αφού δημιουργήσαμε την οικονομική και νομισματική μας ένωση, που ήταν κομμένη και ραμμένη στα μέτρα της μεγάλης κυρίας, ήρθε η στιγμή που η ίδια θεώρησε ότι θα πρέπει -και πάλι για το καλό μας- να ασκεί και την εξωτερική πολιτική της Ε.Ε., διαπραγματευόμενη απευθείας με τρίτες χώρες.
 
Κάπως έτσι, και παρόλο που η Ε.Ε. διαθέτει τα δημοκρατικά εκλεγμένα όργανα από τα Κράτη Μέλη της για να εκτελούν αυτά ακριβώς τα καθήκοντα, η Γερμανίδα Καγκελάριος επέλεξε τελευταία να διαπραγματεύεται απευθείας με τον Σουλτάνο Ερντογάν το τόσο φλέγον θέμα της προσφυγικής κρίσης.
 
Βέβαια μπορεί να κάνω λάθος, ωστόσο σπάω το κεφάλι μου και αδυνατώ να ανακαλέσω στη μνήμη μου την ακριβή χρονική στιγμή που ορίσαμε οι λοιποί Ευρωπαίοι την Γερμανία επικεφαλής της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ίσως, να έχω λανθασμένη εντύπωση αναφορικά με την λειτουργία της Δημοκρατίας της Ε.Ε. ή ακόμη γενικότερα της ίδιας της Δημοκρατίας.
 
Η αλήθεια είναι, ότι όσο η λειτουργία της Ε.Ε. θα συνεχίζει σε αυτά τα πλαίσια, της ηγεμονικής εξουσίας μίας χώρας, τόσο περισσότερο θα απομακρυνόμαστε από την αρχική ιδέα της Ευρώπης των Λαών και της Δημοκρατίας και θα δίνουμε χώρο σε όλο και πιο ακραίες πολιτικές απόψεις, τόσο σε εθνικό όσο και σε Ευρωπαϊκό επίπεδο.
 

* Ο Μενέλαος Πέτροβας είναι πρώην τραπεζικό στέλεχος, πιστωτικός αναλυτής – σύμβουλος επιχειρήσεων