Ήθελα να βάλω τίτλο σε αυτό το άρθρο το ερώτημα: «Στις πόσες δολοφονίες μεταναστών “καίγεται” ένα αστυνομικό τμήμα»;

Ads

Δεν είναι πως αυτολογοκρίθηκα από τον φόβο ότι θα με προσαγάγουν για υποκίνηση βίας, αν και τους έχω απόλυτα ικανούς. Είναι που η οδύνη είναι ακόμα μεγαλύτερη από την απίστευτη οργή.

Η οικογένεια του Μουχαμάντ, έψαχνε τον άνθρωπο της πέντε μέρες. Την έκτη, παρέλαβαν στα χέρια τους το νεκρό του κορμί, μελανιασμένο από τα βασανιστήρια από την κορφή ως τα νύχια.

Τώρα, 3-4 δημοσιογράφοι γύρω από ένα τραπέζι στο γραφείο της δικηγόρου της οικογένειας Μαρίας Σφέτσου, κρατάμε τις φωτογραφίες από την ιατροδικαστική εξέταση στα χέρια μας κι έχουμε απέναντι μας τον αδερφό του. Ακούμε για την περιφορά του από αστυνομικό τμήμα σε αστυνομικό τμήμα, ακούμε τις οργιώδεις αυθαιρεσίες πίσω από τα κενά των δελτίων συμβάντων των αστυνομικών τμημάτων που αντιμετώπισαν το σώμα του σαν ένα σακί με λάσπη. Μελετάμε κάθε πρήξιμο, κάθε μελανιά γιατί μόνο αυτά τα θανάσιμα τραύματα μπορούν να αφηγηθούν την ιστορία ενός ανθρώπου που του στέρησαν όχι μόνο το δικαίωμα από τον νόμο στην υπεράσπιση, αλλά και τη δυνατότητα να εκπέμψει ένα sos στους οικείους του.

Ads

Διαβάστε επίσης: Δικηγόρος οικογένειας Μουχαμάντ στο tvxs / Η απάντηση της αστυνομίας δεν είναι «συγκάλυψη» είναι αποκάλυψη

Με το βλέμμα σε ένα νεκρό σώμα που κραυγάζει πως ήταν «..ένας άνθρωπος που τον μποδίζαν να βαδίσει, ήταν ένας άνθρωπος που τον αλυσοδέσανε» ακούμε, ακούμε… όσα έχουμε ακούσει τόσες φορές που έχει χρειαστεί να καλύψουμε περιστατικά αστυνομικής βίας και αυθαιρεσίας λιγότερο ακραία, ή εξίσου αποτρόπαια, όπως η δολοφονία ενός άλλου Μουχάμαντ, σε ένα άλλο αστυνομικό τμήμα, εκείνο της Νίκαιας.

Σημειώνουμε με ταχείς ρυθμούς το χρονικό, έχοντας ένα τούβλο στο στήθος από την εικόνα του βαριά κακοποιημένου κορμιού του 37χρονου κι ακούγοντας τον πρόεδρο της Πακιστανικής κοινότητας να λέει «Ξέρετε πόσα περιστατικά κακοποίησης μεταναστών έχουμε στα αστυνομικά τμήματα; Δεν καταγγέλλουν οι μετανάστες γιατί νομίζουν ότι η αστυνομία είναι το κράτος».

Είναι φορές που μια λέξη ξαφνικά εξέχει, ίπταται στο περιβάλλον και δεσπόζει. Αυτό το «νομίζουν» ήχησε στ’ αυτιά μου πιο ηχηρά. Τι να ήθελε να πει ο Τζαβέντ Ασλάμ; Ότι η αστυνομία δεν είναι κράτος; Ότι σε ευνομούμενες δημοκρατικές χώρες η αστυνομική αυθαιρεσία τιμωρείται ακριβά ενώ στην Ελλάδα μια ΕΔΕ καταλήγει συχνά σε προαγωγές βασανιστών; Ο πρόεδρος ήθελε να πει, πως τυπικά υπάρχουν κι άλλοι θεσμοί στη χώρα που λειτουργούν, όπως η Δικαιοσύνη και ο Συνήγορος του Πολίτη.

Η δικαιοσύνη που ανέθεσε την προανακριτική διαδικασία του θανάτου του Μουχαμάντ, στο αστυνομικό τμήμα όπου βρέθηκε νεκρός και εντός του οποίου σακατεύτηκε μέχρι θανάτου! Μέχρι να αναθέσει το υπουργείο μετά τις αντιδράσεις τη διερεύνηση στον Συνήγορο του Πολίτη, αυτή την «ανεξάρτητη» αρχή στην κεφαλή της οποίας σήμερα ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης, τοποθέτησε κάποιον της αρεσκείας του τον Δημήτρη Σωτηρόπουλο, στη θέση του Ανδρέα Ποττάκη.

Αλήθεια, σε ποια καθεστώτα είναι πλήρως ή σε μεγάλο βαθμό ελεγχόμενες οι ανεξάρτητες αρχές και η Δικαιοσύνη; Σε ποια καθεστώτα, ψάχνουν οι συγγενείς τα εξαφανισμένα αδέρφια τους και τα βρίσκουν νεκρά σε αστυνομικά τμήματα; Σε ποια καθεστώτα οι απειλές θανάτου δεν διώκονται και δεν ερευνώνται καν, όταν στρέφονται ενάντια σε αλληλέγγυους, διασώστες, δημοσιογράφους αντιφασίστες; Σε ποια καθεστώτα λοιδωρείται από πολιτειακούς παράγοντες μια μάνα (Μαρία Καρυστιανού) που ζητάει δικαιοσύνη για τη νεκρή κόρη της; Σε ποια καθεστώτα γίνονται σύμβολα οι μάνες και οι πατεράδες των νεκρών παιδιών, (η μάνα του Γρηγορόπουλου, του Ζακ του Σαμπάνη και του Φύσσα, ο πατέρας του Μάγγου και του Λουκμάν και της Τοπαλούδη κ.α.) μόνο και μόνο γιατί επιμένουν σαν επίμονες μέλισσες να βουίζουν, να αποκαλύπτουν την ενοχή του κράτους, τη συνενοχή ή την συγκάλυψη;

Σε ποια καθεστώτα, οι λαοί μοιάζουν σχεδόν πεισμένοι, πως δεν τους επιτρέπεται ή είναι μάταια οποιαδήποτε αντίσταση και εξέγερση;