Δεν καταλάβαινε το λάθος του ο κ. Κυριαζίδης. Δεν ήθελε να καταλάβει. Όσο κι αν του εξηγούσαν για ποιο λόγο έπρεπε να απολογηθεί… δεν εννοούσε να το αντιληφθεί.

Όχι δεν έκανε λάθος ο ίδιος. Ο κόσμος έχει πάρει λάθος στροφή και τον αποδοκιμάζουν από παρεξήγηση. Έριξε μια ματιά γύρω του. Είδε συναδέλφους του στα έδρανα που μέσα τους στα σίγουρα του έδιναν δίκιο. Καλά τα λέει ο Κυριαζίδης στην Ζωή Κωνσταντοπούλου, σκέφτονται, αλλά ποιος τολμάει από εμάς να ξεστομίσει τέτοιο πράγμα; Θα μας πάρουνε φαλάγγι οι φεμινίστριες, θα μας διαγράψει το κόμμα…. Δύσκολοι καιροί για φαλλοκράτες, για τους οπαδούς του σκληρού πυρήνα της πατριαρχίας, τους στυλοβάτες της κοινωνίας που χάρη σ’ αυτούς όλα έχουν πάει κατ’ ευχήν στον κόσμο αιώνες τώρα!

Ευτυχώς στην άλλη άκρη του Ατλαντικού κάτι κινείται. Εκεί που έχουν αρχίσει να ορίζουν τις μήτρες των γυναικών ξανά με νόμους ενάντια στην άμβλωση. Εκεί ο πλανητάρχης δεν θα διέγραφε κανέναν για μια τέτοια φράση. Ίσα ίσα, μπορεί να τον υπουργοποιούσε κιόλας.

Είσαι γυναίκα κι αντί να κάνεις παιδιά αγορεύεις, αντί να μας φέρνεις τις παντόφλες έχεις πολιτικά επιχειρήματα ενάντια στις πολιτικές μας, αντί να κοιτάς το χώμα ταπεινά, με κοιτάς στα μάτια. Μα αλήθεια πως τολμούν όλες αυτές στα έδρανα να κοιτούν τους νόμιμους ιδιοκτήτες της πολιτικής στα μάτια; Πως τολμούν και ζουν αν δεν έχουν παιδιά, πως δεν τις κατατρώνε οι τύψεις αν έχουν παιδιά στο σπίτι την ώρα που εκείνες αγορεύουν στη βουλή; Ποιος τις έβαλε μες τα πόδια μας να έχουν άποψη για τη μοίρα του τόπου; Και καλά εκείνες που δεν ενοχλούν, που ασκούν ήπια το καθήκον τους, ακόμα καλύτερα εκείνες που ψηφίζουν «σωστά». Αλλά οι άλλες, οι προκλητικές που την έχουν δει επαναστάτριες, δεν αντέχονται!

Και σαν να μην έφτανε που όλη η Ελλάδα είναι στο κατώφλι της βουλής κατηγορώντας το κόμμα του για έγκλημα και συγκάλυψη, πρέπει να ανέχεται το βλέμμα και την παρουσία μιας γυναίκας, που αντί να είναι σπίτι της να κάνει παιδιά ως οφείλουν όλες, έρχεται στη βουλή να ασκήσει πολιτική!

Να μην τον κοιτάζει. Δεν θέλει να τον κοιτάζει. Να μπορούσε να της απαγορεύσει να τον κοιτάζει!

Και τελικά, σιγά πια, τι είπε; «Τράβα να κάνεις κανένα παιδί!» Πρώτη φορά την ακούτε αυτή την έκφραση; Δηλαδή κακό είναι να θυμίζουμε που και που ποια είναι η θέση του καθένα; Που θέλουν όλες καριέρα κι έχει εξαφανιστεί κάθε θηλυκότητα από πάνω τους; Έχουμε κι εμείς κόρες και τις συμβουλεύουμε σωστά ακριβώς επειδή τις αγαπάμε. Ίσως τελικά να ήταν μια πατρική συμβουλή αυτή που της έδωσε. Ναι, γι’αυτό δεν ζητά συγγνώμη. Το ίδιο θα έλεγε και στην κόρη του αν είχε αυτό το θράσος να αγορεύει έτσι! Να κοιτάζει έτσι. να διεκδικεί έτσι. Να το κάνει αλλιώς αν θέλει να μην την στείλουμε σπίτι της να κάνει παιδιά και κανένα σφουγγάρισμα.

Πως δεν το σκέφτηκε να το πει εκείνη την ώρα που τον στρίμωχναν συνάδελφοι του από όλα τα κόμματα; Ακόμα κι ο «πατριώτης» του κόμματος ΝΙΚΗ. «Οι γυναίκες είναι τα κοσμήματα κι οι βασίλισσες της κοινωνίας» είπε επιδεικτικά. Μα τι υποκρισία! Αλλά μετά άρχισαν να κατηγορούν κι εκείνον, πως κι αυτή η φράση για τις βασίλισσες, σεξιστική ήταν. Δεν καταλαβαίνει τι συμβαίνει ακριβώς ο κ. Κυριαζίδης. Είναι πεταμένος σε έναν ανάποδο κόσμο όπως κι εκείνοι των «πατριωτικών» κομμάτων, αλλά και πολλοί που δηλώνουν «προοδευτικοί» δεν καταλαβαίνουν. Γι’ αυτό δεν παίρνουν θέση. Από φόβο μην πετάξουν κατά λάθος καμιά κοτσάνα και γίνουν πρωτοσέλιδο.

Τον ξεφτίλισαν ακόμα κι οι δικοί του όμως. Οι γελοίοι, σκέφτηκε, που δεν δίστασαν να ταπεινώσουν έναν απόστρατο αξιωματικό της ΕΛ.ΑΣ. και πρώην πρόεδρο της Πανελλήνιας Συνδικαλιστικής Οργάνωσης. Έναν από αυτούς στους οποίους καταλήγουν έντρομες γυναίκες υπό απειλή και τους στέλνουν σπίτι τους, να κάνουν κανένα παιδί με τον κακοποιητή τους. Γιατί δεν χαλάνε τα σπίτια για ένα μπερντάκι και μερικές κλωτσιές. Αλλά τολμάει να τα πει αυτά κανείς σήμερα από το βήμα της βουλής; Όχι. Ευτυχώς, τα λένε μερικοί συνδικαλιστές της αστυνομίας κι έτσι κρατιέται η ισορροπία.

Εδώ, είχε πει παλιότερα ο κ. Κυριαζίδης πως δεν ξέρει αν μπροστά από το όνομα του κ. Κασσελάκη πρέπει να βάλει το ο ή το η και έπεσαν να τον φάνε. Τα είπε αυτά, ο συνδικαλιστής του σώματος που θα έπρεπε να προστατεύει τα θύματα ομοφοβικών επιθέσεων. Ευτυχώς τότε τον είχε υποστηρίξει το κόμμα του και ο Παύλος Μαρινάκης που ξεκαθάρισε ότι η διατύπωση αυτή ήταν εν τη ρύμη του λόγου του. Έτσι έπρεπε να πουν και τώρα. Όχι να τον αδειάσουν! Αλλά ας όψεται το πολιτικό κλίμα που τον έκανε Ιφιγένεια. Όχι Ιφιγένεια μην παρεξηγηθούμε, ας βρούμε έναν άνδρα που θυσιάστηκε για το καθήκον, να είναι το παράδειγμα σωστό.

Εν τη ρύμη του λόγου μας πολλά λέμε, σκέφτεται ο βουλευτής. Όπως το «τράβα να κάνεις ένα παιδί» ή το «πλύνε κανένα πιάτο», ή «που είναι ο άνδρας σου να σε μαζέψει;». Εδώ μας κάνουν επίθεση γιατί λέμε πως τιμάμε τα παντελόνια μας! Σίγουρα αυτός ο ανάποδος κόσμος θα τον τρελάνει, κάτι πρέπει να γίνει για να μην ξεφύγουν άλλο τα πράγματα προς την κατεύθυνση που η γυναίκα όχι απλά θα έχει δικαιώματα που δεν της αναγνώριζαν έως σήμερα ή της αναγνώριζαν μόνο στα χαρτιά, αλλά θα απειλεί και την εξουσία του.

Μα ποιος δεν βλέπει τον υβριδικό εχθρό που κατευθύνεται προς το μέρος των ανδρών των «σωστών» των αρσενικών παλαιάς κοπής άρα προς την τάξη που συγκρατεί την κοινωνία μας να μην εκπέσει; Γυναίκες, ομοφιλόφυλοι, τρανς… λέξεις που δεν καταλαβαίνουν, που δεν θέλουν να καταλάβουν, ένα πολύχρωμο πλήθος κινδυνεύει να τους πνίξει με το χρώμα του.

Αυτό το ανεξέλεγκτο καρναβάλι, πρέπει να σταματήσει. Η Ζωή δεν θα αγορεύει απέναντι του. Να πάει σπίτι της να κάνει κανένα παιδί. Ορίστε, το είπε! Και ξέρει πως μέσα τους τον χειροκροτούν ακόμα και πολλοί από τους πολιτικούς και ιδεολογικούς του αντιπάλους μέσα κι έξω από τη βουλή. Γιατί σε αυτόν τον αγώνα της διατήρησης πάση θυσία της πατριαρχίας, θα βάλουν στην άκρη τις όποιες διαφορές. Γιατί αυτός ο ανάποδος κόσμος, νιώθουν σαν να επιτίθεται στο σώμα τους, στο σπίτι τους, στη θέση που έχουν τοποθετημένο το ξυραφάκι τους. Και ξέρουν πως έχουν δίκιο, γιατί συμφωνούν κι οι γυναίκες τους.

ΥΓ. Το παραπάνω χρονογράφημα, έτυχε να γραφτεί την παραμονή της 8ης Μαρτίου, Ημέρα της Γυναίκας η οποία καθιερώθηκε από τα Ηνωμένα Έθνη στη μνήμη των γυναικών που έχασαν τη ζωή τους στην απεργία των μοδιστρών της Νέας Υόρκης το 1908. Εκείνη την εποχή, οι γυναίκες αγωνίζονταν για τα δικαιώματά τους. Γράφτηκε με άλλη μία αφορμή που δόθηκε εντός του ελληνικού κοινοβουλίου αυτήν τη φορά, δείγμα του ότι τα δικαιώματα των γυναικών κάθε άλλο παρά αυτονόητα είναι σήμερα σε όλους τους τομείς της κοινωνικής ζωής, σε όλα τα πεδία δράσης. Ας αντιστρέψουμε τον ανάποδο Κόσμο του Γκαλεάνο, κι ας είναι εκείνοι που θα χρειαστεί να μάθουν να διαβάζουν σωστά.