Βρισκόμαστε στο Ισραήλ, σε μια μεγάλη πλατεία πριν τα γεγονότα του Οκτώβρη και την επίθεση της Χαμάς, πριν τη γενοκτονία και τον αποδεκατισμό των χιλιάδων Παλαιστινίων. Ο κόσμος διαδηλώνει ενάντια στον διεφθαρμένο Νετανιάχου.

Ανάμεσα στους διαδηλωτές, μια Εβραία ηθοποιός, η κωμικός Νόαμ Σούστερ Ελιάσι, με πατέρα από την Ιερουσαλήμ και μητέρα περσικής καταγωγής. Ρωτάει έναν – έναν, μία – μία τους συγκεντρωμένους αν είναι υπέρ της κατοχής της Παλαιστίνης από το κράτος του Ισραήλ, αν καταδικάζουν μαζί με τη διαφθορά του Νετανιάχου και τα εγκλήματα κατά του παλαιστινιακού λαού.

Οι περισσότεροι της απαντούν πως δεν είναι αυτό το επείγον θέμα, προσπαθώντας να αποφύγουν την απάντηση μπροστά σε μια κάμερα που τους στοχεύει απαιτώντας την αλήθεια τους σαν να είναι αυτή η δήλωση το πιο σημαντικό πράγμα του κόσμου εκείνη τη στιγμή. Σαν να διακυβεύονται τα πάντα.

Εκτός από εκείνους που απέφυγαν να απαντήσουν ήταν κι οι άλλοι που με απόλυτη σιγουριά απαντούσαν αρνητικά. Όχι δεν ήταν το θέμα τους η κατοχή, η βία του κράτους τους απέναντι σε έναν λαό που δίνει δεκαετίες μάχη επιβίωσης κι αξιοπρέπειας. Διαδήλωναν μόνο για τα οικονομικά σκάνδαλα που βάραιναν τον πρόεδρο της χώρας τους. Ήθελαν κάθαρση και δημοκρατία στη χώρα τους.

Η Νόαμ Σούστερ Ελιάσι, άρχισε να απελπίζεται και να φωνάζει μέσα στην πλατεία «μα τι δημοκρατία είναι αυτή που διεκδικείτε; Μια δημοκρατία μόνο για εσάς αλλά όχι για τους Παλαιστινίους; Δεν υπάρχει δημοκρατία μόνο για κάποιους. Ή θα είναι για όλους ή για κανέναν».

Άρχισε να φωνάζει συνθήματα και οι γύρω της προσπάθησαν να την απομονώσουν, κάποιοι λίγοι άρχισαν να την χειροκροτούν.

Την ιστορία αυτή είδα να ξετυλίγεται μπροστά μου πριν λίγες μέρες στη μεγάλη οθόνη στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Πρόκειται για την ταινία «Συνύπαρξη , λέμε τώρα» της Άμπερ Φάρες (Amber Fares), η οποία απέσπασε τον Χρυσό Αλέξανδρο.

Η ακτιβίστρια ηθοποιός που είχε μεγαλώσει με αριστερούς γονείς σε μια κοινότητα Εβραίων και Μουσουλμάνων που στόχο είχε να προώθηση τη συνύπαρξη, επιβεβαιώθηκε με τον πιο δραματικό τρόπο λίγο αργότερα. Πολλοί συμπολίτες της Ισραηλινοί, αναγκάστηκαν να μάθουν με τον πιο φρικτό τρόπο πως δεν υπάρχει δημοκρατία αλά καρτ, ούτε μόνο για Ισραηλινούς.

Ξεκίνησα το άρθρο με αυτή την ιστορία γιατί ταυτίστηκα με τη Νόαμ Σούστερ Ελιάσι. Έτσι ακριβώς νιώθω σε κάθε πορεία σε κάθε συλλαλητήριο που διεκδικεί δημοκρατία, ισονομία, δικαιοσύνη και δεν περιλαμβάνει τους πρόσφυγες. Τους ,μεγάλους διωγμένους της εποχής μας, τους μάρτυρες, τα θύματα επαναλαμβανόμενων εγκλημάτων, των μεγαλύτερων και απεχθέστερων εγκλημάτων της εποχής.

Τους ανθρώπους που οδηγούνται σε ποινές φυλάκισης 100, 150, 200 χρόνια χωρίς να έχουν διαπράξει κανένα έγκλημα. Τους ανθρώπους των οποίων τα παγωμένα και βασανισμένα τους κορμιά βρίσκουμε σε αστυνομικά τμήματα και στους βυθούς. Που τους έχουν φορτώσει το προπατορικό αμάρτημα, (οι λερωμένοι, οι εγκληματίες ο υβριδικός εχθρός).

Για ποιους ζητάμε δημοκρατία αν όχι και για τους πιο αδικημένους; Για ποιους ζητάμε δικαιοσύνη αν όχι και για τους ανθρώπους που τους στερούν την όποια ορατότητα; Που δεν έχουν δικηγόρους να μιλήσουν μπροστά σε κανάλια. Που οι μάνες των νεκρών τους είναι χιλιόμετρα μακριά και δεν έχουν τα μέσα να ουρλιάζουν πως δεν παρέλαβαν ποτέ το νεκρό κορμί του παιδιού τους μετά το έγκλημα της Πύλου;

Για ποιους ζητάμε ισονομία αν όχι και για εκείνους που ξεκίνησαν με όνειρα και κατέληξαν να είναι ένας ανώνυμος τάφος σε μια άγνωστη γη που ποτέ δεν ονειρεύτηκαν, ποτέ δεν πόθησαν; Βρέθηκαν εκεί κυνηγημένοι είτε από οβίδες είτε από δικτατορίες είτε από την κλιματική κρίση είτε από την φτώχεια.

Για ποιους ζητάμε δικαιοσύνη αν όχι για εκείνους και εκείνες που έχουν ρημάξει κυριολεκτικά οι πολιτικές της δήθεν πολιτισμένης Δύσης;

Γι’αυτούς τους λόγους και για πολλούς ακόμα, είναι πολύ συγκινητικό που το Σάββατο 22 Μαρτίου, ημέρα διεθνούς κινητοποίησης κατά του ρατσισμού και του φασισμού, στην πλατεία Συντάγματος ενώνουν τις φωνές τους σε ένα συλλαλητήριο – συναυλία γονείς θυμάτων των Τεμπών και της Πύλου αλλά και θυμάτων αστυνομικής βίας για να πουν ότι ήταν έγκλημα, ήταν δολοφονία ο πνιγμός 600 προσφύγων στη Πύλο. Κι είναι σημαντικό που μαζί με την ΚΕΕΡΦΑ καλούν όλα τα συνδικάτα, ο δήμος της Αθήνας, οι φοιτητικοί σύλλογοι, το Εργατικό Κέντρο Αθήνας.

Η παρουσία μας το Σάββατο στο Σύνταγμα στις 3 το μεσημέρι είναι επιβεβλημένη, γιατί δεν υπάρχει δημοκρατία και Δικαιοσύνη μόνο για εμάς, μόνο για έλληνες. Ή θα είναι για όλες και όλους ή για καμία και κανέναν.

ΟΙ ΣΥΓΓΕΝΕΙΣ ΤΩΝ ΘΥΜΑΤΩΝ ΤΗΣ ΠΥΛΟΥ & ΤΩΝ ΤΕΜΠΩΝ ΕΝΩΝΟΥΝ ΤΗ ΦΩΝΗ ΤΟΥΣ!

• Νίκος Πλακιάς, πατέρας Θώμης & Χρύσας, θείος Αναστασίας, θύματα Τεμπών
• Θοδωρής Ελευθεριάδης, γιός Μαρίας Εγούτ, θύματος Τεμπών
• Σάμπα Σαφάζ, μητέρα θύματος ναυαγίου της Πύλου από το Πακιστάν
• Ράνια Αχμέντ, μητέρα θύματος ναυαγίου της Πύλου από την Αίγυπτο
• Μαριάμ Ναμπίλ, μητέρα θύματος ναυαγίου της Πύλου από την Συρία

ΣΤΗ ΣΥΝΑΥΛΙΑ ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΝ:

Πάνος Βλάχος, Αλέξανδρος Κτιστάκης, Θανάσιμος, Βασίλης Ράλλης, Μιχάλης & Παντελής Καλογεράκης, Χρήστος Κωνσταντόπουλος, Γιώργος Τσίγγος – Μαύροι Κύκλοι, Μαθητές Μουσικών σχολείων Αθήνας, Ηλίας Βαμβακούσης, Αννα Καρλαύτη , Eυτυχία Μητρίτσα

ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ-ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΙ

Χαιρετίζει ο ηθοποιός Γιώργος Καραμίχος.

Παρεμβαίνουν:

Γιάννης Μάγγος, πατέρας του Βασίλη Μάγγου, Οικογένεια Μιχάλη Κατσούρη, δολοφονημένος από ναζί Κροάτες , Ιάσονας Αποστολόπουλος, διασώστης, Ιμράν Καμράν, αδελφός Μοχάμεντ Καμράν, Οικογένεια Κώστα Μανιουδάκη, ∆ημήτρης Κουτσιαύτης, πρόεδρος Πανελλήνιας Ένωσης Προσωπικού Έλξης, Κώστας Παπαδάκης, πολιτική αγωγή στη δίκη της Χρυσής Αυγής, Εφη ∆ούση, δικηγόρος θυμάτων ναυαγίου της Πύλου, Πέτρος Κωνσταντίνου, συντονιστής ΚΕΕΡΦΑ, Κατερίνα Πατρικίου, πρόεδρος Σωματείου Εργαζόμενων νοσοκομείου Αγιος Σάββας, Φοιτητές-φοιτήτριες καταλήψεων ΑΕΙ.