Συμβαίνει το ακατανόητο, το παράδοξο και το ασύλληπτο.

Πώς σοκάρει περισσότερο η αγάπη από τη βία;

Η τρυφερότητα περισσότερο από τη χυδαιότητα;

Η αγκαλιά περισσότερο από το πορνό;

Το χάδι περισσότερο από τη χειροδικία;

Το φιλί περισσότερο από τη βρισιά;

Πώς, ο πλούτος του διαφορετικού, σοκάρει πιο πολύ και από την «ισοπεδωτικότητα» του ομοιογενούς;

Η εγγύτητα από την αποξένωση;

Ο σεβασμός περισσότερο από την υποτίμηση και την απαξίωση;

Η ευγένεια σοκάρει, ενώ η αγένεια, όχι.

Η αλληλοκατανόηση σοκάρει, ενώ η εχθρικότητα, όχι.

Το πολύχρωμο σοκάρει ενώ το σκοτεινό και σκιώδες, όχι.

Η βοήθεια ως πράξη έχει καταστεί αλλότρια. Αντιθέτως σύνηθες, έχει καταστεί το να αφήνει κανείς τον αδύναμο ανυπεράσπιστο.

Η έκφραση της φιλίας σοκάρει περισσότερο από την έκφραση της απέχθειας.

Και με αφορμή, έστω ας είναι και από μία  (αναμφισβήτητα πετυχημένη από πλευράς μάρκετινγκ) διαφήμιση, ας αναλογιστούμε. Πώς τα καταφέραμε και έχουμε εξοικειωθεί περισσότερο με εικόνες μαύρες;

Ας αναλογιστούμε τι μας σοκάρει.

Ας αναλογιστούμε τι εικόνες θελουμε να βλέπουμε.

Εικόνες πολέμου και θανάτου ή εικόνες έρωτα, ειρήνης και αλληλεγγύης;

Και γιατί είναι πιο εύπεπτο το μίσος από την αγάπη;

Τροφή για σκέψη… η ζωή θα μπορούσε να είναι γλυκιά μόνο και μόνο με αγάπη.