Με ένταση συνεχίζεται η συζήτηση για την απελευθέρωση της αγοράς του φαρμάκου. Δημοσιογράφοι σε πάνελ υπερασπίζονται στο όνομα της ελεύθερης αγοράς με μανία την πρόταση του Υπουργείο Ανάπτυξης για την ελεύθερη εμπορεία μη συνταγογραφούμενων φαρμάκων με το πρόσχημα τη μείωση των τιμών τους διά του ανταγωνισμού. Του Δήμου Χλωπτσιούδη

Ads

Αν προσπεράσουμε το γεγονός ότι το ζήτημα δεν άπτεται της αρμοδιότητας του Υπουργείου Ανάπτυξης, καλό είναι να υπογραμμίσουμε την κόντρα που ξέσπασε μεταξύ των υπουργείων.

Ο Άδωνις πολεμά την προτεινόμενη ρύθμιση με μία περίεργη λογική, καθώς στην ουσία δεν επιχειρηματολογεί, αλλά μάλλον προσπαθεί να μην ανοίξει νέο μέτωπο στην υγεία, όχι τουλάχιστον πριν σταματήσουν οι κινητοποιήσεις των γιατρών και περάσει ο νόμος για τη διάλυση του ΕΟΠΥΥ.

Ας μη λησμονούμε ότι το φάρμακο δεν είναι καταναλωτικό αγαθό. Στον καπιταλισμό και ιδιαίτερα στην απελευθερωμένη αγορά, το προϊόν φετιχιστικά γίνεται αγαθό προς πώληση. Και αν αυτό θεωρείται θετικό για μια σειρά προϊόντων, για το φάρμακο σημαίνει πολύ απλά πολυφαρμακία. Ωστόσο, η χρήση φαρμάκου σε κάθε ευκαιρία και ανεξέλεγκτα επιβαρύνει την υγεία του ασθενούς/καταναλωτή και τον καθιστά επιρρεπή σε νέες ασθένειες κάνοντας ανθεκτικότερα τα μικρόβια.

Σήμερα που γίνεται αγώνας ενάντια στην πολυφαρμακία και καλούνται οι πολίτες να μην καταφεύγουν σε φαρμακευτικές αγωγές για το παραμικρό, στην ουσία το Υπουργείο Ανάπτυξης με την προτεινόμενη ρύθμιση ρίχνει φίλια πυρά στην προσπάθεια. Ήδη γνωρίζουμε ότι στις ΗΠΑ οι φαρμακευτικές εταιρείες πιέζουν με κάθε θεμιτό κι αθέμιτο τρόπο γιατρούς και πολίτες (με διαφημίσεις και ακριβοπληρωμένες καταχωρήσεις) για χορήγηση φαρμάκων δημιουργώντας ένα τεράστιο εμπορικό δίκτυο πολυφαρμακίας.

Έτσι, λοιπόν, το φάρμακο δεν μπορεί να διακινηθεί στο πλαίσιο της ελεύθερης αγοράς ως ένα απλό καταναλωτικό αγαθό και μάλιστα μακριά από τον ειδικό επιστήμονα. Ακόμα και τα μη συνταγογραφούμενα φάρμακα δεν μπορούν να δίνονται αφειδώς όπως οποιοδήποτε εμπορικό αγαθό. Οι συνέπειες ξεπερνούν το άτομο και διαχέονται σε όλη την κοινωνία.

Και αν κάποιοι αντιτείνουν την ατομική ευθύνη κι ενημέρωση, σε επίπεδο κοινωνίας λειτουργούν άλλοι κανόνες. Όσοι αρέσκονται να συζητούν για την ατομική ευθύνη παραβλέπουν τους νόμους κίνησης κι εξέλιξης των κοινωνιών και διαμόρφωσης της μαζικής κουλτούρας από τις δυνάμεις του καταναλωτικού (και πολιτικού) κομφορμισμού.

Από την άλλη, η επικαλούμενη μείωση της τιμής είναι έωλη. Τα μη συνταγογραφούμενα φάρμακα, τα οποία πληρώνει εξ ολοκλήρου ο ασθενής, αφορούν μια αγορά με τζίρο 300 εκ. ευρώ σε 806 κωδικούς. Το σχέδιο για πώληση από τα σούπερ μάρκετ αναμένεται να διπλασιάσει αυτόν τον τζίρο, λόγω και της αύξησης στην τιμή πολλών από αυτά, με δεδομένο ότι η Ελλάδα είναι σήμερα μια από τις τρεις φτηνότερες χώρες της ΕΕ στη διάθεση φαρμάκων.

Καλό είναι, παράλληλα, να θυμόμαστε πως έχει -ειδικά στη χώρα μας- αναφανεί ότι ο ανταγωνισμός ουδέποτε μείωσε τις τιμές αγαθών (με τη μόνη εξαίρεση της κινητής τηλεφωνίας που μειώθηκαν όχι λόγω ανταγωνισμού, αλλά εξαιτίας της ανάπτυξης της τεχνολογίας). Από τα καύσιμα μέχρι το γάλα έχει αποδειχθεί ότι η απελευθέρωση στην Ελλάδα αύξησε τιμές κι ευνόησε τη δημιουργία καρτέλ, που ουδέποτε το κράτος εμπόδισε (όπως στο γάλα και σε άλλα πρωτογενή προϊόντα).

Αντίθετα από την απελευθέρωση που θέλει ο Υπουργός Ανάπτυξης, η μελέτη/έκθεση υπογραμμίζει πως “σε χώρες όπου οι τιμές των φαρμάκων ρυθμίζονται κεντρικά από την κυβέρνηση, οι τιμές λιανικής είναι χαμηλότερες σε σχέση με χώρες όπου υπάρχει η απελευθέρωση της τιμής”. Αν ήθελαν να μειώσουν τις τιμές, απλά θα διατηρούσε κάποιος δημόσιος φορέας των έλεγχό τους. Ωστόσο, κάτι τέτοιο αντίκειται ολοφάνερα στις επιδιώξεις της Κυβέρνησης. Και σήμερα η μείωση της τιμής των φαρμάκων είναι αναγκαία όσο ποτέ.