Είναι μια μέρα βροχερή. Στην Οκταβίου Μερλιέ περπατούν ελάχιστοι περαστικοί. Τα αμάξια που κατηφορίζουν είναι περισσότερα και βιαστικά. Όπως περνούν μπροστά από το 5ο Λύκειο Αθηνών, οι οδηγοί κοιτάζουν κλεφτά στ’ αριστερά τους,  μία από τις εισόδους. Από χτες το απόγευμα είναι σφραγισμένη με τσιμεντόλιθους ως πάνω. Το ίδιο και όλες οι είσοδοι του κτιρίου. Και τα παράθυρα. Στην οδό Πρασσά, πάνω από τη σιδερένια πόρτα και κατά μήκος όλης της περίφραξης έχουν τοποθετηθεί συρματοπλέγματα. Το 5ο Γενικό Λύκειο είναι ασφαλές από τον υποβασταζόμενο γέροντα που είδαμε χτες να οδηγούν στο λεωφορείο οι αστυνομικοί.

Είναι μια μέρα βροχερή. Γκρίζα όπως ο ουρανός. Από το σχολείο δεν ακούγονται πια παιδικές φωνές. Δεν βλέπεις τις γυναίκες με τις μαντίλες, ούτε το πάντρεμα των πολιτισμών. Το πρώτο κτίριο του συγκροτήματος ανεγέρθηκε το 1898. Οι τοίχοι του στάζουν ιστορία. Τους ίδιους τοίχους άγγιξαν με μπογιές στα χέρια τα πιτσιρίκια των προσφύγων για να τους ομορφύνουν. Κάπου εκεί είναι και η επιγραφή της Mano Aperta, της ομάδας μαγειρικής και δημιουργικής απασχόλησης που στηρίζει τις ανοιχτές δομές φιλοξενίας προσφύγων.

Στον χώρο επικρατεί απόλυτη ησυχία. Νεκρική σιγή, την οποία διασπά ένας περαστικός με τον σκύλο του. «Ευτυχώς τους πήρανε», λέει και φεύγει. Νωρίτερα είχε περάσει από ένα σημείο που είχαν μαζευτεί περιστέρια, ίσα για να τα διαλύσει. Και τι να του εξηγήσεις πρώτα; Ότι για τη δική του ησυχία στοιβάζονται στα καμπ η μία ζωή πάνω στην άλλη; Ότι για τη δική του μέτρια ή και χάλια ζωή δεν φταίνε οι κυνηγημένοι από τον πόλεμο; Ή μήπως, ότι για να έχει άδεια κι άψυχη την αυλή απέναντι από το σπίτι του, πεθαίνουν ψυχές μέσα σε χαρτόκουτα;

Όπως όμως τα περιστέρια θα ξανασμίξουν, έτσι κι οι ιδέες δεν εκκενώνονται. Θα ρθεί πάλι η ώρα που θα ανταμώσουν οι άνθρωποι και θα τις κάνουν πράξη. Η ανακοίνωση των Συλλόγων Γονέων στα δημοτικά 35ο και 36ο των Εξαρχείων είναι πραγματικά όλη ελπίδα γεμάτη.

Πηγή: 3pointmagazine.gr