Κάποτε η Δεξιά έστηνε ανθρώπους στον τοίχο με κατηγορίες που μόνο διεστραμμένη φαντασία θα μπορούσε να στήσει. Ήθελαν οι «νομίμως» δολοφονημένοι να αποσπάσουν μέρος, ή όλον, της επικρατείας. Ή ήταν κατάσκοποι για λογαριασμό τού σιδηρού παραπετάσματος. Ή επεδίωκαν τη βιαία ανατροπή τού καθεστώτος -ο Νικηφορίδης, για παράδειγμα, που μάζευε υπογραφές για την ειρήνη. Ή -χιλιάδες και χιλιάδες πήγαν αδιάβαστοι με αυτή την κατηγορία- δολοφόνησαν εθνικόφρονες πολίτες κατά την κατοχή. Παραλείπονταν βέβαια από το κατηγορητήριο ότι οι εθνικόφρονες πολίτες φορούσαν γερμανικές στολές και κρατούσαν γερμανικά όπλα. Τέτοια ωραία και σωρηδόν οι μαρτυρίες που τα στήριζαν και οι δημοσιογράφοι που τα μετέτρεπαν σε… συγκλονιστικές αποκαλύψεις.

Αυτό το εγκληματικό παρελθόν υποθέσαμε κάποτε πως το άφησαν πίσω οι επίγονοι. Άλλαξαν οι καιροί, άλλαξαν τα μυαλά, μέχρι κυβέρνηση έκανε η Αριστερά με τη Δεξιά. Κακώς, αλλά την έκανε. Και να που το παρελθόν επιστρέφει. Ως φάρσα; Ουδεμία αντίρρηση. Αλλά παραμένει στο θεμέλιό του μια διαχρονικά διαμορφωμένη αντίληψη και ηθική: Ο σκοπός τής εξόντωσης κομμουνιστών, αριστερών, επικίνδυνων για το σύστημα αγιάζει κάθε μέσο. Το τουφέκι και το μαχαίρι πριν από κάποιες δεκαετίες. Το ξύλο και τις δολοφονίες εκπροσώπων οργανώσεων, και νόμιμων τυπικά κομμάτων, στη δεκαετία του ’60. Τα σύρματα, τα βασανιστήρια, τη θανάτωση, τα τανκς στη χούντα. Το ψέμα, τη διαστροφή της αλήθειας, την απάτη σήμερα.

Υπερβάλλω; Ίσως. Θα παραδεχτώ, πάντως, ότι οι έμφορτοι πατρίδος μάρτυρες που έκαναν παρέλαση κάποτε στα στρατοδικεία, για να στηρίξουν με ψέμα πάνω στο ψέμα θανατικές αποφάσεις, και οι δημοσιογράφοι της εποχής, που με ξύλινα οκτάστηλα έσπευδαν να στηρίξουν μαζικές εκτελέσεις, έχουν κάποια διαφορά με τη Μισέλ, τον Άδωνι, τον Αυγενάκη, τον Πλακιωτάκη ή και τον ίδιο τον Κυριάκο. Και τον στρατό των ανθρωποφάγων του πληκτρολογίου. Οι τότε έστελναν αθώους στον θάνατο. Οι τώρα αρκούνται στην ηθική θανάτωση. Το σφαγείο τους λειτουργεί πάντως, πάντα, με ήσυχη συνείδηση: Αν πρόκειται να εξοντώσεις έναν εσωτερικό εχθρό, δεν θα ψιλολογάς τα όπλα σου.

Κι έτσι, όταν βλέπεις την Ασημακοπούλου, όπως προχθές, να κάνει μαθήματα αλήθειας στην Αριστερά και ξέρεις ότι εκπροσωπεί το τσούρμο που δεν άφησε κανέναν επώνυμο αντίπαλο χωρίς να επιχειρήσει να τον κομματιάσει με ψέματα, ανατριχιάζεις όσο να ’ναι. Να έχουν μετατρέψει την ηθική δολοφονία σε βασικό πολιτικό τους εργαλείο και να καταγγέλλουν από πάνω την Αριστερά ότι τους συκοφαντεί δεν έχει τίποτε αστείο. Ευτυχώς που δεν μπορούν σήμερα τα χειρότερα, σκέφτεσαι. Αλλιώς, κάποιοι από αυτούς δεν θα είχαν κανένα πρόβλημα να κρεμάσουν σε φανοστάτες τα κεφάλια που κρεμούν σε οκτάστηλα και παράθυρα…

* Διαβάστε εδώ όλα τα άρθρα του Θανάση Καρτερού στην Αυγή