Νομίζουμε ότι τα έχουμε δει όλα με αυτή την κυβέρνηση, και όμως, όχι. Καθημερινά ανακαλύπτουμε ότι έχει ακόμη πιο χαμηλά. Ότι το βαρέλι της ιδιοτελούς άσκησης εξουσίας σε συνθήκες πανδημίας, δεν έχει πάτο. Ότι έπεται συνέχεια. Γιατί όπως μας θυμίζει, όπου σταθεί και όπου βρεθεί ο πρωθυπουργός μας, τίποτε δεν μπορεί να ανακόψει τη μεταρρυθμιστική ορμή της κυβέρνησής του. Μια ταξική ορμή που συμπαρασύρει, με τη συνενοχή του ειδησεογραφικού “στραβισμού” των συστημικών ΜΜΕ, που κάνουν το μαύρο άσπρο, κοινωνία, οικονομία, περιβάλλον.

Στο στόχαστρο πλέον τα δικαιώματα των εργαζομένων. Που συρρικνώνονται. Επιστροφή στην εποχή του Καρόλου Ντίκενς, με τον αρμόδιο υπουργό κ. Χατζηδάκη να χαρακτηρίζει το νόμο “μεγάλη παρέμβαση στο εργατικό δίκαιο” που δεν έχει αλλάξει από τις αρχές του 1980. Σε ένα βαθμό είναι ειλικρινής.

Γιατί όντως πρόκειται για “μεγάλη παρέμβαση”. Είναι όμως παρέμβαση που στοχεύει να δημιουργήσει συνθήκες ακόμη μεγαλύτερης εργοδοτικής ασυδοσίας σε βάρος των εργαζομένων, και μάλιστα σε περίοδο εργασιακής και κοινωνικής ανασφάλειας που όπως τονίζει η Γενική Γραμματέας της Διεθνούς Συνομοσπονδίας Συνδικάτων, Σάραν Μπάροου, σε ΗΠΑ και Ευρώπη, υπάρχει ανάγκη μισθών που θα διασφαλίζουν ένα ελάχιστο αξιοπρεπούς διαβίωσης, αυξημένης κάλυψης των εργαζομένων από συλλογικές διαπραγματεύσεις ενώ απαιτούνται ισχυρότερες νομοθετικές ρυθμίσεις απέναντι στις επιχειρήσεις που αμφισβητούν ακόμη και το δικαίωμα στο συνδικαλισμό (ΕφΣυν, 3-4/4/21) . Ακριβώς δηλαδή τα αντίθετα από όσα προωθεί σήμερα ο  Κυριάκος Μητσοτάκης.

Γιατί οι “παρεμβάσεις” του υπουργού του σηματοδοτούν ακριβώς μια τεράστια οπισθοδρόμηση. Καταργούν κεκτημένα, αναιρούν στοιχειώδη δικαιώματα για τα οποία δόθηκαν σκληροί αγώνες. Ακυρώνουν το 8ωρο, εισαγάγουν τις απλήρωτες υπερωρίες, ποινικοποιούν τον συνδικαλισμό, υπονομεύουν το δικαίωμα στην απεργία. Απαξιώνουν τη συλλογική διαπραγμάτευση και πολλά ακόμη στο ίδιο μήκος κύματος. Και όλα αυτά από μια κυβέρνηση που “επείγεται” (όπως άλλωστε έκανε και με την παιδεία ή το περιβάλλον) να περάσει το νομοσχέδιο από τη Βουλή που υπολειτουργεί, εκμεταλλευόμενη για πολλοστή φορά την συνθήκη που λέγεται “πανδημία”.

ΥΓ: Η αλήθεια να λέγεται. Ο κ. Μητσοτάκης δεν αιφνιδιάζει με το περιεχόμενο του νομοσχεδίου για την αποδόμηση των εργασιακών σχέσεων. Ήταν προεκλογική του δέσμευση. Είναι συνεπής στο νόμο της ζούγκλας, του ισχυρού, της απληστίας. Πιστός εκφραστής μιας τάξης που ανέκαθεν στην Ιστορία, αντιμετώπιζε τους εργαζόμενους και τα δικαιώματά τους ως περιττές πολυτέλειες, εμπόδια στην επιχειρηματικότητα και τα συμφέροντά της.