Διασχίζοντας τις δυστοπίες, την αγωνία και το φόβο, ανάμεσα στις φράσεις των φίλων που λένε πως φοβούνται πως θα ακολουθήσουν πολύ σκληρά πράγματα στο μέλλον, νιώθω κάπως σαν να γεννηθήκαμε μέσα σε αυτή τη βεβαιότητα πως το μέλλον θα φέρει τα χειρότερα.

Ανάμεσα στις φράσεις πως αυτά “δεν έχουν ξαναγίνει” και πως ίσως ζούμε στη χειρότερη περίοδο της ιστορίας, στέκομαι πάντα παραδίπλα γιατί δεν ξέρω αν υπήρξαν περίοδοι που οι άνθρωποι έζησαν καλύτερα από εμάς, περίοδοι που άνθρωποι δεν βασανίζονταν, φυλακίζονταν, πέθαιναν άδικα, δεν είχαν περίθαλψη, καταδικάζονταν σε ζωές που δεν επέλεξαν.

Η ιστορία κινείται από αγριότητα σε αγριότητα και σε εναλλαγές αυταρχικών καθεστώτων που ανατρέπονται σε κύκλους και όταν αποτυγχάνουν οι κύκλοι επιστρέφουν με σκοπό να επανακατακτήσουν την εξουσία με λύσσα.

Αυτό που νιώθω πως διαφέρει στην εποχή που διανύουμε, είναι πως πως στο παρόν η ανθρωπότητα δεν χαρακτηρίζεται από καμία αγωνιστική χαρά, από κανενός είδους ανατρεπτική γιορτή, παρά κυρίαρχα από μελαγχολική απόσυρση. Ταυτόχρονα, αυτό που διαφέρει είναι πως στον παρόντα χρόνο η ανθρωπότητα έχει όλη τη γνώση, την επιστήμη, την τεχνογνωσία, το απαιτούμενο βίωμα να ζήσει καλύτερα, σε αρμονία με τους ανθρώπους, τη φύση, τον κόσμο και δεν της επιτρέπεται να μην ξέρει.

Στον παρόντα χρόνο η ανθρωπότητα έχει ξεπεράσει κατά πολύ το αίμα που χρειάζεται για να διδαχθεί πως κάτι πρέπει να αλλάξει.

Κυρίαρχα, αυτό που διαφέρει από άλλες άγριες εποχές, είναι η απουσία της προοπτικής του μαζί. Σα να το δοκιμάσαμε και έσπασε τραυματικά. Στην εποχή μας, η μεγαλύτερη δυσκολία προκύπτει από την απουσία του συλλογικού, από την βαθιά εδραίωση της ατομικότητας ως τρόπο ζωής, ακόμα και μέσα στους προοδευτικούς χώρους που είναι αναπόφευκτο να επηρεάζονται από την περιρρέουσα ατμόσφαιρα της εποχής τους.

Δεν διασχίζουμε την πιο βάρβαρη ή συντηρητική εποχή. Διασχίζουμε την πιο μοναχική. Και αυτό είναι αλήθεια, πως από αυτή την πλευρά την καθιστά ίσως την πιο βάρβαρη. Την καθιστά το επιστέγασμα της βαρβαρότητας. Και αναζητούμε κάπου θαμμένα αυτά τα αγωνιστικά κύτταρα χαράς μα φοβόμαστε κάπως και να τα ξεθάψουμε, να τα ξανακρατήσουμε στα χέρια μας με κάποια ανατρεπτική αισιοδοξία για το μέλλον.

Πηγή: Facebook