Η 39η επέτειος για τη Δημοκρατία έρχεται σε μια εποχή, όπου όλοι έχουμε συνειδητοποιήσει ότι ο κύκλο της Μεταπολίτευσης ολοκληρώθηκε. Οι προσδοκίες από την κατάρρευση της χούντας δημιούργησαν αρχικά την ατμόσφαιρα και τις προϋποθέσεις ώστε να γνωρίσουν οι πολίτες το μεγαλύτερο- από τη σύσταση του νεοελληνικού κράτους -διάστημα ελευθερίας.

Ads

Του Θανάση Παπακωνσταντίνου
Εκπρόσωπος Τύπου των Οικολόγων Πράσινων  

Σίγουρα πολλά επιτεύχθηκαν σ’ αυτή την περίοδο του κοινοβουλευτικού βίου. Η χώρα μεταμορφώθηκε, εντάχθηκε αρχικά στην ΕΟΚ και στη συνέχεια στην Ευρωπαϊκή Ένωση, πλησίασε θεσμικά κάποια ευρωπαϊκά στάνταρτς.
Δεν αποβλήθηκαν όμως οι παθογένειες του παρελθόντος, με πρώτα και κύρια την έλλειψη σχεδιασμού, την πελατειακή συγκρότηση της Δημόσιας Διοίκησης, την ουσιαστική απουσία ελεγκτικών μηχανισμών, την υποχώρηση της συλλογικότητας και την πολιτική βούληση που θα απέτρεπε κάποιους να αισθάνονται πιο …ίσοι από τους ίσους.

Όσο έπνεε ούριος άνεμος, τα δομικά αυτά προβλήματα κρύβονταν κάτω από το χαλί, ενώ στην επιφάνεια επέπλεε ο λαϊκισμός και η υπερκατανάλωση, που με τη σειρά τους δημιούργησαν νέες στρεβλώσεις. Η αστικοποίηση επεκτάθηκε, οι παραδοσιακές δραστηριότητες εγκαταλείφθηκαν, οι χέρσες εκτάσεις αυξήθηκαν, οι ορεινές και ημιορεινές περιοχές αφέθηκαν στην τύχη τους.

Τα επιτεύγματα που πραγματοποιήθηκαν έτσι δεν μπορούσαν να έχουν συνέχεια, μια και βασίζονταν σε πήλινα ποδάρια. Και με την πρώτη αναποδιά, την εκδήλωση της πολύπλευρης παγκόσμιας κρίσης, η χώρα δεν είχε την παραμικρή θωράκιση, όπως ισχυρίζονταν τα τότε επίσημα κυβερνητικά χείλη. Τουναντίον, αποδείχτηκε με τη συνδρομή τραγικών πολιτικών επιλογών φτερό στον άνεμο!

Την τελευταία τετραετία, διάστημα που συζητιόταν, ανεπίσημα στην αρχή, αλλά δεσμευτικά στη συνέχεια, η υπαγωγή σ’ αυτού του είδους το μνημόνιο, σήμανε η ώρα της κατεδάφισης. Εξ ίσου, αν όχι περισσότερο, άτακτα με την κατασκευή του πρότερου οικοδομήματος. Οι κυβερνήσεις αλλά και το πολιτικό σκηνικό στο σύνολο του αποδείχτηκαν πολύ κατώτερες των περιστάσεων και των απαιτήσεων. Αδαείς και άβουλες, χωρίς να υπολογίσουν τις αλυσιδωτές συνέπειες, με ξέχειλη τη νοσταλγία για την  παρελθούσα πολιτεία τους, είδαν τις δανειακές συμβάσεις σαν τα λεφτά που …υπήρχαν. Ούτε καν με ένα plan A!

Έτσι η χώρα και η κοινωνία άρχισε γοργά να υποβιβάζεται κατηγορίες. Σήμερα, το 40% του πληθυσμού είναι κάτω ή κοντά στο όριο της φτώχειας, το 30% σχεδόν -όπως και τα 2/3 των νέων- χωρίς απασχόληση, η ασφάλιση και περίθαλψη τείνουν να γίνουν εικονικές, η εκπαίδευση μάλλον θεωρείται βάρος. Κοντά σ’ αυτά, φυσικά και πολιτιστικά μνημεία βγαίνουν στο σπυρί, ενώ οι κρίσιμοι συντελεστές στην ποιότητα ζωής αντιμετωπίζονται ως …κουκκίδες.

Και φυσικά διέξοδος στον ορίζοντα δε φαίνεται.

Η πλήρης χρεοκοπία του πολιτικού σκηνικού συνετέλεσε να βγουν στον αφρό τα ταπεινότερα των ελατηρίων από μερίδα των πολιτών. Κατάσταση που βρήκαν την ευκαιρία να την εκμεταλλευτούν περίεργες και επικίνδυνες οντότητες, που ουδεμία σχέση με οποιαδήποτε μορφής Δημοκρατία έχουν. Με πρώτη και καλύτερη τη “Χρυσή Αυγή”.

Οι Οικολόγοι Πράσινοι θεωρούμε αυτονόητη την αλλαγή σελίδας. Χρειαζόμαστε βιώσιμες και αειφόρες πολιτικές σε όλους τους τομείς. Πολιτικές ανοικτές στην κοινωνία, που να θωρακίζουν την κοινωνική συνοχή και να ανοίγουν τον δρόμο για την ανάδειξη των συγκριτικών πλεονεκτημάτων κάθε περιοχής, το πρασίνισμα της οικονομίας. Πολιτικές διεξόδου.

Χρόνος για να περιμένουμε την 40η επέτειο με τη σημερινή φορά των πραγμάτων δεν υπάρχει…