Γεννήθηκα πρόσφυγας. Μέσα στη λασπουριά ενός αυτοσχέδιου καταυλισμού με έφερε στον κόσμο η μάνα μου. Είχαν ξεσπιτωθεί από τον πόλεμο και την πείνα. Μπήκανε σε μια βάρκα μαζί με τον πατέρα μου και τα δυο μεγαλύτερα αδέρφια μου, ήτανε μέσα και άλλοι πολλοί, και περάσανε μετά φόβου Θεού τη θάλασσα. Άλλες βάρκες είχανε βουλιάξει, μαθαίνανε οι γονείς μου τα μαντάτα των πνιγμένων αλλά δεν μπορούσαν να κάνουν αλλιώς. Μόνο μπροστά μπορούσαν να πάνε, στο άγνωστο. Γιατί πίσω δεν υπήρχε ζωή. Μόνο θάνατος.

Ένα μπόγο κουβέρτες είχε στην πλάτη ο πατέρας μου, όλο μας το βιος. Μας δώσανε και μια σκηνή κάτι καλοί άνθρωποι, για να μπει μέσα η έγκυος και τα παιδιά της να προφυλαχτούνε από τους καιρούς. Μέσα σ’ αυτή τη σκηνή γεννήθηκα. Το πρώτο μου σπίτι. Μια νύχτα του Μάρτη με χαλάζι, που είχε μετατρέψει ολόγυρα τον κάμπο σε βαλτότοπο. Βουλιάζανε τα ποδάρια του πατέρα μου ίσαμε το γόνατο μέσα στον βόρβορο. Αυτές ήταν οι πρώτες εικόνες μου από τους ανθρώπους και τη ζωή.

Γιάννης Β. πρόσφυγας από την Ελλάδα στο Χαλέπι της Συρίας το 1941

Αχμέτ. Τ. πρόσφυγας από τη Συρία στην Ειδομένη της Ελλάδας το 2016

Έπεται συνέχεια, να είστε έτοιμοι…

Στο οπισθόφυλλο του βιβλίου Συρματένιοι, ξεσυρματένιοι, όλοι, Χιώτες πρόσφυγες και στρατιώτες στη Μέση Ανατολή, έγραφα το 2006 που εκδόθηκε τα εξής:

«Οι μαρτυρίες που παρουσιάζονται σε αυτό το βιβλίο καταγράφουν τις δύσκολες καταστάσεις που πέρασαν χιλιάδες Χιώτες, οι οποίοι εγκατέλειψαν την πατρίδα τους ως πρόσφυγες κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής. Συνθήκες πείνας και ανέχειας, νυχτερινές, παράνομες αποδράσεις από το νησί, επικίνδυνα ταξίδια με καΐκια και προορισμό την Κύπρο, ο στρατός της Μέσης Ανατολής, οι προσφυγικοί καταυλισμοί, το μέτωπο, τα κινήματα, τα σύρματα, ο Ιερός Λόχος. Όλα αυτά αποτέλεσαν πορεία ζωής για ανθρώπους οι οποίοι δεν μπορούσαν καν να τα φανταστούν. Ευτυχώς πολλοί από αυτούς κατάφεραν να επιστρέψουν και μερικοί δέχτηκαν να καταγραφούν οι ενθυμήσεις τους. Ίσως κάποτε χρησιμεύσουν ως “πιλότοι” στις ζωές άλλων».

Από το blog του Γιάννη Μακριδάκη