Από την πετρελαϊκή κρίση του 1973 και την απειλή μιας πυρηνικής καταστροφής την περίοδο του Ψυχρού Πολέμου μέχρι τη σύγχρονη τουρκική επιθετικότητα, την ανοχή για ανομολόγητες πράξεις καθεστώτων, την επιτηδευμένη αδιαφορία για τις επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής και το ξέσπασμα της εξέγερσης των Κίτρινων Γιλέκων, γίνεται κατανοητό ότι η ενέργεια αποτελεί τον πιο σημαντικό ίσως ρυθμιστικό παράγοντα στη ζωή του πλανήτη Γη. Οπως εύστοχα έχει διαπιστωθεί, η ενέργεια είναι η βάση όλων των δραστηριοτήτων. Τι γίνεται όμως όταν οι διαθέσιμοι και χρησιμοποιούμενοι πόροι συρρικνώνονται, ενώ οι απαιτήσεις παγκοσμίως αυξάνονται και ταυτόχρονα το 20% του παγκόσμιου πληθυσμού που ζει στις αναπτυγμένες χώρες καταναλώνει το 60% των ενεργειακών αποθεμάτων; Η απάντηση επ’ ουδενί είναι εύκολη για ένα τόσο κεφαλαιώδες ζήτημα, που εμπλέκει τις κρατικές πολιτικές με την παγκόσμια οικονομία και τις διεθνείς σχέσεις. Ενας λόγος παραπάνω όταν από τις επιλογές που γίνονται στο θέμα της ενέργειας εξαρτάται η φυσική επιβίωση του πλανήτη λόγω της κλιματικής αλλαγής, που είναι ήδη εδώ.

Το πετρέλαιο, ο αποκαλούμενος «μαύρος χρυσός», έχει ήδη καταστεί μια από τις βασικότερες αιτίες αποσταθεροποίησης σε παγκόσμιο επίπεδο. Η μείωση των αποθεμάτων του απειλεί τις εθνικές οικονομίες λόγω της αύξησης των τιμών και της μη επάρκειας κάλυψης των αναγκών. Η κρίση της δεκαετίας του 1970 θα φαντάζει παρωνυχίδα, αν δεν υπάρξει ουσιαστική στροφή στην καθιέρωση νέων πηγών ενέργειας που θα σχετίζονται με τον ενεργειακό πλούτο κάθε κράτους ή ευρύτερων περιοχών. Ταυτόχρονα, η επεξεργασία και εκμετάλλευση των νέων αυτών πηγών οφείλει να συμμορφώνεται στις προβλέψεις της Συμφωνίας του Παρισιού του 2015 (Paris Rules Book), που προσαρμόζει ουσιαστικά την παγκόσμια ενεργειακή πολιτική στις ανάγκες της μάχης για την αντιμετώπιση των συνεπειών της κλιματικής αλλαγής. Δυστυχώς, χώρες με κρίσιμο ρόλο στο ζήτημα της ενέργειας, όπως οι ΗΠΑ, η Ρωσία, η Σαουδική Αραβία και το Κουβέιτ, στέκονται απέναντι σε θετικές αποφάσεις. Κι αν θέλουμε να είμαστε ρεαλιστές, πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι χωρίς τη δική τους συναίνεση δεν θα υλοποιηθούν.

Οσον αφορά στα καθ’ ημάς, από τις προσδοκίες για τον Πρίνο έξω από τη Θάσο τη δεκαετία του 1980 φτάσαμε -υπό την πίεση και της σκληρής οικονομικής κρίσης- στη νέα «Μεγάλη Ιδέα», που είναι η εκμετάλλευση των κοιτασμάτων υδρογονανθράκων που φαίνεται ότι υπάρχουν σε διάφορα θαλάσσια οικόπεδα στη χώρα μας – μια εξαιρετικά θετική προοπτική αν αποδειχτεί… υδρογονάνθρακες ο θησαυρός. Ωστόσο, η Ελλάδα οφείλει να εκμεταλλευθεί με εξίσου σχολαστικό και μεθοδικό τρόπο τη γεωπολιτική της θέση, τη γεωμορφολογία και το κλίμα της. Η ενεργειακή πολιτική που έχει εγκαινιαστεί και εξελίσσεται στα δύσκολα χρόνια της κρίσης δείχνει ότι, όχι μόνο αποδίδει καρπούς, αλλά υπόσχεται και ευοίωνες προοπτικές. Η προώθηση της Διασύνδεσης Ελλάδας – Κύπρου – Ισραήλ, ο αγωγός EastMed, που θα μεταφέρει φυσικό αέριο από την Ανατολική Μεσόγειο στην Ευρώπη μέσω της χώρας μας, και η επιμονή στις Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας (ΑΠΕ) μπορούν να απαντήσουν στις σύγχρονες και μελλοντικές ενεργειακές προκλήσεις. Οι ενεργειακές συνεργασίες που θωρακίζουν και γεωπολιτικά τη χώρα, η ανάδειξή της σε διαμετακομιστικό κέντρο ενέργειας και η εξοικονόμηση της τελευταίας μέσα από το περιβάλλον μπορούν να καταστήσουν την Ελλάδα έναν πολύ σημαντικό ενεργειακό παίκτη με όρους βιώσιμης ανάπτυξης.

Πηγή: Νέα Σελίδα