[…] Μου φαίνεται πως ένας τέτοιος κόσμος, άλλος, άφατος, σε κατάσταση ζούγκλας, βρίσκεται και μέσα μας. Δεν μιλά τη γλώσσα μας αλλά τη δική του και σπανίως το βουλώνουμε για να ακουστεί.[…]
 

Φτάνουμε στο δάσος με τη μηχανή της βάρκας σβηστή, αργά, για να μην ταράξουμε την ισορροπία, σαν παρείσακτοι που προσπαθούν να αποκτήσουν για λίγο πρόσβαση σε κάτι που τους απαγορεύεται.

Νιώθω σχεδόν ενοχή. Πάνω σε κάθε δέντρο βρίσκονται καμιά εκατοστή πουλιά΄ κάτι σαν πολυκατοικία για πτηνά. Ένα μεγάλο λευκό πουλί ταΐζει τα μικρά του στη φωλιά. Ανάμεσα στην πυκνή βλάστηση ξεχωρίζει κάποιο βουβάλι.

Συμμετρικές αντανακλάσεις των σύννεφων στη λίμνη, νούφαρα και ψάρια, νερό θολό και πράσινο. Ο οδηγός μάς διαβεβαιώνει πως πίνεται κανονικά, και μετά παρακαλεί: «Τώρα να κάνουμε ησυχία, ν’ ακούσουμε τους ήχους».

Σταματάμε να μιλάμε και παθαίνω σοκ: Το αυτί μου παραλαμβάνει χιλιάδες κραυγές, πιο δυνατές και πιο σιγανές, πιο κοντά και πιο μακριά, από αυτό ή από εκείνο το είδος. Όλες μαζί δημιουργούν ένα ακατάληπτο εκκωφαντικό σύνολο.

Αν δεν σταματούσαμε να μιλάμε, το μυαλό μας θα έμενε εστιασμένο στις δικές μας προθέσεις και θα χάναμε αυτή την εμπειρία.

Έχουν περάσει μόνο δυο λεπτά που έχω παραδοθεί σε αυτή την ηχητική παρατήρηση, και ήδη οι ανθρώπινοι διάλογοι μού φαίνονται τόσο διαφορετικοί: μονότονοι, περιορισμένοι, προβλέψιμοι και οικτρά ανεπαρκείς.

Εδώ δεν υπάρχει υποκείμενο, ρήμα και αντικείμενο, δεν υπάρχουν κανόνες γραμματικής, ούτε προκαθορισμένη σειρά διαδοχής των προσώπων, των συλλαβών, των νοημάτων. Είναι το Χάος. Κι όμως όλα τα πλάσματα βρίσκονται σε τέλεια σύνδεση και επικοινωνία.

Νιώθω σα να έχω βρεθεί στην προϊστορία, σ’ έναν κόσμο αφιλόξενο για το μυαλό μου, που συνεννοείται σε μια γλώσσα της οποίας δεν γνωρίζω ούτε έναν φθόγγο.
Σκέφτομαι πως το ίδιο αφιλόξενα θα έβρισκαν τα πουλιά τη δική μας πόλη, την ανθρώπινη, με τη βουή από κάθε είδους μηχανήματα να κυριαρχεί.

Εδώ δεν υπάρχει χώρος για τον άνθρωπο. Είναι όλος πιασμένος από άλλα πλάσματα, που συνυπάρχουν ειρηνικά και απλά.

Θα μπορούσε να έρθει εδώ μια ανθρώπινη κοινότητα, χωρίς να εκτοπίσει και να σκοτώσει; Ντρέπομαι για το διαχωρισμό που έχουμε δημιουργήσει από όλα τα άλλα πλάσματα, κι από την ίδια τη μητέρα φύση.

Ποιο είναι άραγε το νόημα της ζωής εδώ; Πόσοι κόσμοι υπάρχουν για τους οποίους δεν έχουμε καμία επίγνωση; Πώς το μυαλό μας μάς παίζει παιχνίδια και νομίζουμε ότι υπάρχει μόνο ότι γνωρίζουμε, κατανοούμε και επιτρέπουμε;

Νιώθω φόβο, ή μάλλον τρόμο, καθώς βρίσκομαι στο κατώφλι από ένα αχανές σύμπαν στο οποίο δεν ασκώ κανέναν έλεγχο.

Μου φαίνεται πως ένας τέτοιος κόσμος, άλλος, άφατος, σε κατάσταση ζούγκλας, βρίσκεται και μέσα μας. Είναι το λεγόμενο ασυνείδητο. Δεν μιλά τη γλώσσα μας αλλά τη δική του και σπανίως το βουλώνουμε για να ακουστεί. 

Δεν γνωρίζουμε τα σύμβολα και τα υλικά του και θεωρούμε ότι δεν μπορούν να μας βοηθήσουν στους «λογικούς» μας στόχους. Υπάρχει ανεξάρτητα από το χώρο και το χρόνο και βρίσκεται σε απόλυτη αρμονία. Μόνο που είμαστε δυο ξένοι. Όπως τα πουλιά με τους ανθρώπους. Όπως η Κερκίνη με την Αθήνα.
 
Αθανασία Κόρδα
Μάιος 2017
 

*Το κείμενο γράφτηκε στο πλαίσιο του σεμιναρίου Αφήγηση Ζωής.

Διαβάστε επίσης:

• Στη γλώσσα μιας ανύπαρκτης χώρας
• «Σεξουαλική διαπαιδαγώγηση»
• Έπρεπε να βρω έναν άνθρωπο 
•  Αλλάζοντας κρεβάτια
• Έγραψαν στο σεμινάριο “Αφήγηση Ζωής”
• Το υποβρύχιο
• Ήθελα να είμαι αγόρι
• Εγώ έφερα τη δικτατορία
• Η επανάσταση πνίγηκε
• «Ταξίδι στη Λέρο», της Αγγελικής Κυβέλου
• Μαρτυρία: Γιατί δεν ήμουν παιδί, ήμουν αλλοδαπή
• «Γ ο υ λ ί». Του Πέτρου Μακρή
• Στη μνήμη του Θανάση Τζαβάρα
• Πώς αποφάσισα να γράψω στο «Ημερολόγιο ενός ανέργου»
• Η Οφηλία διαμαρτύρεται στο μεγάλο δραματουργό Σαίξπηρ
• 2 σχεδόν χρόνια μετά το σεμινάριο Αφήγηση Ζωής
• Οι θύμησες που δεσμεύομαι να ξερνάω: Απ’ τη Σφαγή της Χίου μέχρι σήμερα
• Η πανοπλία και τα όπλα μου. Της Φωτεινής Βαρδή
• Αφήγηση ζωής στην κρίση… Ψάχνω για σπίτι. Ψάχνω για δουλειά.
• Το τριαντάφυλλο του Λόρκα σε μουσική Χατζιδάκι
• Εμείς επιλέγουμε πως θα ζήσουμε. Του Πέτρου Γαλιατσάτου
• Συμβάν – ανορθόγραφον – εις τον ηλεκτρικόν σιδηρόδρομον Πειραιώς – Κηφισίας
• Η ζωή του Βιζυηνού ως παράδειγμα των θεωριών της Άλις Μίλλερ
• Ζωή δεν είναι…του Χρήστου Χατζόπουλο