Εχτές, στην Πύλο, δύο νέοι άνθρωποι – ουδόλως με απασχολεί η κομματική τους ένταξη – μίλησαν για τον θεσμικό ελέφαντα που έχει κατσικωθεί στην Ελληνική Δημοκρατία από το 2020.

Κι επειδή όλοι και όλες εμείς οι άλλοι, θες από κακοφορμισμένο θεσμικό σεβασμό, θες από τη συνήθεια να ζούμε με έναν θεσμό που εδώ και πολλά χρόνια έχει πάψει να έχει και τον παραμικρό λειτουργικό ή συμβολικό ρόλο, δεν έχουμε μιλήσει, έχει αξία μεγάλη να τείνουμε ευήκοον ους στα δύο νέα παιδιά που το τόλμησαν.

Μίλησαν, ξεσπάθωσαν, δεν μάσησαν τα λόγια τους (και λίγα είπαν, και λίγα έκαναν) για αυτή την κομπλεξική δικαστίνα που νομίζει ότι όλοι τής οφείλουν υποταγή σαν να ήταν εναγόμενοι στο δικαστήριό της.

Για αυτή την αδίστακτη θεσμοχίπστερ η οποία, στα Τέμπη, πάτησε πάνω στα ζεστά συντρίμμια που από κάτω έκρυβαν πτώματα για να πετάξει λουλούδια στο βαγόνι που ακόμα έβγαζε καπνούς.

Για αυτή την παστεριωμένη αστή που σιχαίνεται κάθε τι πραγματικά, αυθόρμητα δημοκρατικό και έβγαζε φωτογραφίες με τις γάτες της όταν η Δημοκρατία την οποία κατά το Σύνταγμα ”ρυθμίζει”, κόντευε να σκοτώσει απεργό πείνας που ζητούσε τα νόμιμα.

Διαβάστε: Ναυάγιο στην Πύλο: Φραστικό επεισόδιο Σακελλαροπούλου – αλληλέγγυων [Βίντεο]

Για την Πρόεδρο της ευρωπαϊκής Κολομβίας που στην επέτειο της αποκτάστασης της Δημοκρατίας, επέλεξε να ξεπλύνει τον καταδικασμένο Λιγνάδη που βίασε δύο παιδιά.

Για την ”αμέμπτου δημοκρατικής ηθικής” που εδώ και 1 χρόνο δεν έχει βρει να πει ούτε μια λέξη για τις υποκλοπές, για την πιο σοβαρή συνταγματική εκτροπή από το 1974.

Κατερίνα Σακελλαροπούλου, το κατάφερες κι αυτό: ”Not my president”.

Υ.Γ.: Κι όσο για τον φράχτη που τεχνηέντως κατακυρίευσε και πάλι το προεκλογικό σκηνικό, προσωπικά δεν την ψέγω που την ώρα που ο Ερντογάν πράγματι ξεδίπλωνε στις πλάτες ικετών και κατατρεγμένων προσφύγων ένα καθ’ όλα επιθετικό σχέδιο, αυτή επέλεξε να βρεθεί στο πεδίο του Έβρου.

Αλλά ένας ‘’ρυθμιστής’’ του πολιτεύματος, ένας θεσμικός παράγοντας που αντιλαμβάνεται ότι δεν εκπροσωπεί μόνο τους ψηφοφόρους του Πλεύρη και του Βορίδη αλλά και του Βαρουφάκη, και της αριστερής πτέρυγας του ΣΥΡΙΖΑ, και του ΚΚΕ, ακόμα και των εξωκοινοβουλευτικών κομμάτων, μπορεί να επιλέξει να τονώσει το ηθικό των ενστόλων που εκτελούν εντολές σε μια δύσκολη συνθήκη χωρίς να αποθεώσει ένα μνημείο διχασμού, το ορόσημο της Ευρώπης-Φρούριο, τον διακαή πόθο της ελληνικής και ευρωπαϊκής ακροδεξιάς φωτογραφιζόμενη δίπλα στον φράχτη.

Η Πρόεδρος, όμως, έκανε ακριβώς αυτό: εκείνο το πρωί, ξύπνησε σηκώθηκε, επέλεξε το ταγιέρ που χρωματικά θα ταίριαζε περισσότερο στα συρματοπλέγματα και στάθηκε σαν hitman πάνω από τον εν δυνάμει τάφο αθώων ανθρώπων.

Και, έτσι, το μόνο που κατάφερε ήταν να δώσει στους ιστορικούς του μέλλοντος μία από τις πιο αμφιλεγόμενες στιγμές του θεσμού της Προεδρίας της Ελληνικής Δημοκρατίας.