Η σκληρή στάση Σόιμπλε και δανειστών συνεχίζεται πριν τη νέα χρονιά. Η προσδοκία να φέρουν οικονομίστικο αποτέλεσμα, σε επίπεδο αριθμών,δεν υποκαθιστά την πραγματική ζωή και οικονομία όπου οι «άλλοι» αριθμοί λένε αλήθειες.

Η ανεργία παραμένει με χαμηλούς δείκτες απορροφητικότητας. Οι νέοι το πιο παραγωγικό κομμάτι της κοινωνίας, ψάχνει διέξοδο διαφυγής από τη χώρα. Ο υποσιτισμός των μαθητών αποτελεί διαρκές φαινόμενο. Η ανασφάλιστη εργασία, οι μισθοί των 450 ευρώ η εργασιακή αυθαιρεσία, η φοροδιαφυγή,η κατακερματισμένη μεσαία τάξη αποτελούν βιωματικό αποτέλεσμα. Στο αγαθό της υγείας η έλλειψη χρηματοδότησης ισορροπεί στο φιλότιμο που επιδεικνύουν πολιτική ηγεσία , γιατροί και  νοσηλευτικό προσωπικό. Ίδια εικόνα στην εκπαίδευση σε όλες τις βαθμίδες.

Στη καθημερινότητα η ανησυχία κορυφώνεται. Οι πολίτες αναγνωρίζουν τις καλές προθέσεις μαζί με την διαπραγματευτική προσπάθεια που καταβάλει η κυβέρνηση, καταγράφουν όμως την απαισιοδοξία τους σε όλους τους τομείς της οικονομίας και κοινωνικής ζωής για τη νέα χρονιά.

Το παράλληλο πρόγραμμα ανακούφισης από την ανθρωπιστική κρίση,χρειάζεται ενίσχυση την επόμενη μέρα. Η λύση του ασφαλιστικού δεν χωρά μειώσεις στις κατακερματισμένες συντάξεις. Στο μέτωπο αυτό προστίθεται η φορολόγηση των αγροτών,τα κόκκινα δάνεια η αύξηση της άμεσης φορολογίας. 

Οι λαϊκές τάξεις που στήριξαν το ΣΥΡΙΖΑ και ολόκληρος ο κοινωνικός ιστός δεν αντέχουν κανένα είδους πειραματισμό, ούτε μέτρα που θα αφαιρούν από το εισόδημα τους. Το πρόγραμμα μετά από έξη μνημονιακά χρόνια λιτότητας δεν μπορεί να συνεχιστεί με εκβιασμούς αφαιρώντας τη λαϊκή κυριαρχία, σπρώχνοντας τη χώρα στα βράχια της  φτωχοποίησης. Όσοι ψελλίζουν «οι ψηφοφόροι γνώριζαν τι ψήφιζαν» νομιμοποιούν το μνημόνιο εκχωρώντας τη λαϊκή βούληση στους περιβόητους θεσμούς.

Η εφαρμογή της συμφωνίας είναι απολυτά αναγκαίο να συνοδευτεί με ελαφρύνσεις στα κοινωνικά στρωματά που έχουν πληγεί βάναυσα,επαναπροσδιορίζοντας ΣΥΡΙΖΑ  και κυβέρνηση το αριστερό κοινωνικό και ταξικό πρόσημο. Η μοναδική ανάγκη που επιβάλλεται να τεθεί σε διαρκή επιτροπεία είναι να μην χειροτερέψει η ζωή των λαϊκών στρωμάτων.

Το κόλπο της μονομερούς ενέργειας δεν είναι ικανό να αναιρεί  τη πολιτική βούληση για αποκατάσταση της κοινωνικής συνοχής μέσα από τη σταθερή άξια της ανθρώπινης ζωής και αξιοπρέπειας. Εκτός αν οι εκφραστές του νεοφιλελευθερισμού πιστεύουν ότι ο λαός και ο τόπος αποτελεί αποικία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αντέχοντας να πληρώνει τα σπασμένα εσαεί.
Το 2016  είναι μια δύσκολη χρονιά πολιτικών-οικονομικών ισορροπιών. Η κυβέρνηση αποτελεί το βασικό πυλώνα  πρωτοβουλιών φρενάροντας τα χειρότερα  που θα δράσουν καταλυτικά εκμεταλλευόμενες το νέο σκηνικό στον Ευρωπαϊκό νότο, ώστε το φως στο τούνελ να ανάψει πια στη δύσκολη έξοδο της ανάκαμψης. Αλλιώς η ταχύτητα θα παραμένει το ίδιο βασανιστικά μίζερη με ένα βήμα μπρος και δύο πίσω.

Οι δανειστές, τα συμφέροντα της εγχώριας ελίτ με τη γνωστή  μιντιακή ή μη διαπλοκή ,αν και επικαλούνται την ανάγκη μεταρρυθμίσεων. βολεύονται σε αυτούς τους ρυθμούς ,στην ονείρωξη των οικουμενικών. Εμείς;