Μπήκαμε αισίως στο 2021…Πέρα από όλα τα φοβερά και τρομερά που έχουν να δουν τα μάτια μας φέτος, αυτή είναι, δίχως άλλο, μια ιστορική χρονιά για τον ελληνικό λαό. Είναι η στιγμή αυτή που καλούμαστε, συμβολικά έστω και επετειακά, να αναμετρηθούμε με τη μοίρα μας, με το παρελθόν και το είναι μας. Εκόντες άκοντες, ο Χρόνος μάς καλεί να κάτσουμε στο ζύγι του και να σημειώσει αν φανήκαμε ολίγιστοι ή βαρύνοντες. 200 χρόνια μετά, τι έχει να γράψει για μας το καλεντάρι της Ιστορίας;

Τα πνεύματα των προγόνων και των ηρώων είναι δίπλα μας, μάς περιεργάζονται και μας αποτιμούν. Αυτές τις μέρες, τα μάτια του Ρήγα με κοιτάζουν πιο φλογερά, πιο επίμονα από ποτέ και επαναλαμβάνουν επιτακτικά, «Ελευθερία ή Θάνατος».

Ελευθερία ή θάνατος… Η προσευχή της φυλής μας. Η περηφάνια μας. Λέξεις που πρέπει να βουτήξεις βαθιά στην ψυχή σου πριν τις ξεστομίσεις, λέξεις που πρέπει να’χεις πλύνει το στόμα σου καλά πριν τις πεις, λέξεις που με τόση ευκολία κακοποιούν κι ευτελίζουν οι λογής τσαρλατάνοι της Ιστορίας.

Η ειρωνεία της τύχης το’θελε, αυτές οι λέξεις να είναι πιο επίκαιρες από ποτέ σήμερα, στην αυγή ενός νέου ‘21. Τώρα, που μας βρήκε ο χρόνος φυλακισμένους, νεοραγιάδες, να πολεμούμε αόρατους εχθρούς, κοιτάζοντας κατάματα το θάνατο.

Επιστρέφει καίριο το αιώνιο δίλημμα των Ελλήνων, αλλά επιστρέφει δυστυχώς διαστρεβλωμένο. Το ένδοξο «Ελευθερία ή Θάνατος» μεταλλάχτηκε σε «Ελευθερία ή Κορωνοϊός». Η ηρωική κατάφαση στην Ελευθερία έγινε ερώτηση εκφοβισμού με τον τόνο στο Θάνατο. Ελευθερία ή Θάνατος; Δώσε την Ελευθερία σου αλλιώς πέθανες. Ο νέος Θούριος άδει, «Κάλλιο σαράντα χρόνια σκλαβιά και φυλακή, παρά μίας ώρας ΜΕΘ και εντατική».

Σημάνετε τις καμπάνες, ωρέ! Δεν τ’ακούσατε τα μαντάτα; Κηρύξαμε τον αγώνα υπέρ της Ελευθερίας. «Ωιμέ», κοιτάζονται μεταξύ τους οι Έλληνες, επιβεβαιώνοντας τις υποψίες τους, «δεν είμαστε δηλαδή ελεύθεροι;»

Αυτό τον αγώνα δε θα το δώσουμε πολεμώντας στα Δερβενάκια και το Βαλτέτσι, αλλά κλειδαμπαρωμένοι στα σπίτια μας, από τον καναπέ μας, κι αντί για καριοφίλια στα χέρια, σύριγγες θα έχουμε. Οι κοτζαμπάσηδες και ο κλήρος θα δώσουν το φωτεινό παράδειγμα. Οι εθνικοί μας ευεργέτες θα προστρέξουν για άλλη μια φορά το έθνος. Ο απελευθερωτικός μας αγώνας θα έχει χρυσό χορηγό τις νέες επετειακές Freedom Fries που θα διαφημίσουν οι εθνικοί μας αστέρες.

Την ίδια ώρα που υψώνονται τα λάβαρα κατά του αόρατου εχθρού, στην αρχή αυτή του σημαδιακού ’21, το’θελε η μοίρα, ένας άλλος, πολύ γνώριμος, εχθρός να ακονίζει τα γιαταγάνια του, ξυπνώντας εφιάλτες 200 χρόνων. Τους βρήκε μπόσικους τους κοτζαμπάσηδές μας κι έστειλε τα πλοία του και τα όπλα του να μετρήσουν τα σαντζάκια που ορέγεται. Το’θελε η μοίρα, να γιορτάσουμε φέτος την Ελευθερία μας παζαρεύοντάς την πάλι στα μεγάλα σαλόνια της Ευρώπης.

Περίεργα παιχνίδια μας παίζει η τύχη και βρεθήκαμε αυτό το ’21 με νέους δεσποτάδες στο κεφάλι μας, αυθαίρετους και άπληστους, ανίκανους κι αφιλότιμους. 200 έτη φωτός μακριά από τα ιδανικά της Επανάστασης. Μπροστάρηδες στην εθνική χρεωκοπία μας, μπροστάρηδες και στην παλιγγενεσία μας. Να καπηλεύονται ιερά και όσια για να κρύψουν τη μικρότητά τους. Να ευτελίζουν τα σύμβολα με τα κιτς μπασταρδέματά τους, με τις σκοτσέζικες επαναστατικές φορεσιές τους που μπέρδεψαν τη Μπουμπουλίνα με το Μπρέιβχαρτ.

«Ελευθερία ή θάνατος», αγγέλλουν αγέρωχα μέσα από τα παγωμένα από τα μπότοξ και τον κυνισμό χείλη τους, «Δεν υπάρχει εναλλακτική. ‘Η ελευθερωνόμαστε ή χανόμαστε.» Αλλά, δεν είναι αυτό που νομίζεις. Του Φρίντμαν την Ελευθερία οραματίστηκαν αυτοί, όχι του Ρήγα. Τη δική τους ελευθερία, όχι τη δική σου. Την ασυδοσία τους να κάνουν τη χώρα μπεηλίκι τους, να πουλήσουν και να αγοράσουν και την τελευταία της πέτρα, να χαρατσώσουν τους ραγιάδες όπως τραβάει το κέφι τους. Την Ελευθερία τους δε θα τη ζωγραφίσει γυμνόστηθη και περήφανη κανένας Ντελακρουά, μόνο οι δείκτες του Dow Jones και οι τραπεζικοί τους λογαριασμοί θα αποτυπώσουν την ομορφιά της. Στο οργουελιανό 2021 που διάγουμε πλέον, εκεί όπου όλες οι έννοιες έχουν αρχίσει να αντιστρέφονται πλήρως, η Ελευθερία τους σημαίνει τη Σκλαβιά σου.

…Τα μάτια του Ρήγα με κοιτούν επίμονα, με την ίδια λύπη με την οποία αντίκριζαν τους σκλαβωμένους Έλληνες του καιρού του. Ο ίδιος στεναγμός, τώρα, όπως και τότε,

Τί σ’ωφελεί αν ζήσεις, και είσαι στη σκλαβιά,
στοχάσου πὼς σε ψένουν καθ΄ώραν στη φωτιά.
Βεζύρης, Δραγουμάνος, Αφέντης, κι αν σταθείς,
ο Τύραννος αδίκως σε κάμει να χαθείς.
Δουλεύεις όλ΄ημέρα, σε ό,τι κι αν σοὶ πεί,
κι αυτὸς πασχίζει πάλιν, το αίμα σου να πιεί.